Της Σώτιας Πεντεδήμου
Γυρίζοντας σπίτι το βράδυ της Κυριακής από τη μονοήμερη βόλτα στην Τρυπητή δεν είχα αντιληφθεί ότι στο Cretalive είχαν φτάσει την ίδια ημέρα παράπονα αναγνωστών για το ιδιότυπο «ιδιοκτησιακό καθεστώς» της συγκεκριμένης παραλίας. Είχα αποφασίσει ούτως ή άλλως να … τα βγάλω από μέσα μου γιατί πέρασα την εκδρομή μουρμουρίζοντας «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΣΜΟΣ».
Πήγαινα στην Τρυπητή πολύ πριν την ανακαλύψουν άλλοι, μια και έχουν περάσει περισσότερα από 20 χρόνια από την πρώτη μου επίσκεψη. Ήταν πάντα μέρος κατασκηνωτών. Βλέπεις η θάλασσα είναι υπέροχη (όταν δεν βγάζει σκουπίδια και πλαστικές σακούλες όπως χθες) και η παραλία έχει σχεδόν σε όλο το μήκος της αλμυρίκια – που δεν τα συναντάς και εύκολα στις παραλίες της Κρήτης.
Να βρεις αλμυρίκι να σταθείς δεν παίζει. Μόνο αν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη φαντάζομαι ή ο διπλανός με το τροχόσπιτο προκύψει τριτοξάδερφος του κουμπάρου σου. Και δεν φτάνει που όλα είναι κατειλημμένα – με το έτσι θέλω ε; – αλλά και όσα είναι ελεύθερα από τροχόσπιτα είναι καπαρωμένα με τραπεζάκια, αιώρες και κάθε λογής διευκόλυνση για όσους παραθερίζουν σε κάτι σπιτάκια που έχει εκεί. Πολύ θα ήθελα να δω τον τίτλο ιδιοκτησίας αυτών των κατασκευών που κατά τ άλλα τα ζηλεύω γιατί όσο να πεις είναι τυχερός όποιος έχει γη… πάνω στο κύμα!
Θα στενοχωρήσω τους «φίλους» που συνυπήρξαμε την Κυριακή, αλλά όχι κύριοι με τα αγροτικά η παραλία δεν σας ανήκει. Τουλάχιστον 4 αγροτικά αυτοκίνητα ήταν μέσα στην παραλία, δίπλα στα αυτοσχέδια τσαντίρια. Αυτό το μοναδικό ελληνικό φαινόμενο, της ομπρέλας – σκηνής – κρεβάτι, ξαπλώστρα – ψυγείο – καρέκλες – φουσκωτά – κ ό,τι άλλο βάζει ο νους σου (και χωράει η καρότσα του αγροτικού). Τουλάχιστον τέσσερα! Οι φωτογραφίες αδιάψευστος μάρτυρας. Ότι θα είχα δε το νου μου στο 5χρονο να μην το πατήσει αυτοκίνητο πάνω στην άμμο δεν το περίμενα.
Το αποκορύφωμα ο κύριος με την κυρία που πήραν το αγροτικό να κατέβουν στην παραλία από το τροχόσπιτο που είχαν παραπάνω. Και επειδή η θέα της θάλασσας δε λέει κάτι στον «κύριο» το πάρκαρε και ακριβώς μπροστά στα μάτια του! Και θα μου πεις, τι σε νοιάζει; Τίποτα, έτσι το αναφέρω για το γούστο… Χαλάρωσε στην καρεκλίτσα που κατέβασε από την καρότσα, έκανε μια βουτιά, φόρτωσε καρέκλα και κυρία και βουρ για το… τροχόσπιτο. Συμμάζεψε το νοικοκυριό, κλείδωσε το τροχόσπιτο, το άλλο σαββατοκύριακο πάλι!
Δεν υπάρχουν λέξεις να αποδώσουν το χάλι αυτό. Δεν θα πω – το εύκολο – «δεν με ενδιαφέρει ποιος είναι υπεύθυνος, όποιος είναι να αναλάβει την ευθύνη και να τους στείλει από εκεί που ήρθαν». Θα πω «θα ψάξω ποιος είναι υπεύθυνος για να μου εξηγήσει γιατί όλοι αυτοί οι «κύριοι και οι κυρίες» που καταπατούν δημόσιο χώρο και μάλιστα αιγιαλό συνεχίζουν να το κάνουν χωρίς να τρέχει τίποτα».
Εκτός από το δεν υπάρχει σωσμός, σκεφτόμουν επίσης πόση ασυδοσία πια αντέχει αυτός ο τόπος. Και κυρίως πόση ακόμα μπορούμε εμείς όλοι οι υπόλοιποι να ανεχτούμε. Και πάλι θα στενοχωρήσω τους «φίλους» αλλά ναι. Αν δεν μπορούμε αλλιώς, ας βάλουμε “χωροφύλακα” και…car control. Μη σου πω και τσαντίρι control. Μπας και ξεμπερδέψουμε.