ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
“Ο Λένιν έδωσε ένα σύντομο ορισμό του ιμπεριαλισμού, αναδεικνύοντας πέντε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά:
1. Τη συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου σε τέτοιο βαθμό που έφτασε να δημιουργεί μονοπώλια, που έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην οικονομική ζωή.
2. Τη συγχώνευση του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό κεφάλαιο. Στη βάση αυτού του νέου «χρηματιστικού κεφαλαίου», δημιουργήθηκε μια καινούρια χρηματιστική ολιγαρχία.
3. Τη σημαντική διάκριση ανάμεσα στην εξαγωγή κεφαλαίων και την εξαγωγή εμπορευμάτων. 4. Το σχηματισμό διεθνών μονοπωλιακών καπιταλιστικών ενώσεων, οι οποίες μοιράζονται τον κόσμο μεταξύ τους.
5. Την εδαφική διαίρεση όλου του κόσμου σε ζώνες επιρροής των μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων, που έχει πλέον ολοκληρωθεί.
Ακριβώς όπως είχε κάνει ο Μάρξ στην ανάλυση του περί καπιταλισμού, ο Λένιν και οι συνεργάτες του εντόπισαν τις βασικές χρηματοοικονομικές τάσεις, επικεντρώνοντας την προσοχή τους στα πιο προηγμένα μέρη του συστήματος. Η ανάλυσή τους υποδεικνύει την διαδρομή του σύγχρονου κόσμου προς ένα παγκόσμιο καπιταλισμό, αλλά οι χώρες που «έδειξαν τον δρόμο» ήταν οι ΗΠΑ και η Γερμανία.NEIL FAULKNER {TVXS}
O δρόμος προς τον παγκόσμιο καπιταλισμό όταν δεν βρίσκει αντιστάσεις, μετατρέπεται σε δρόμο προς την παγκόσμια κτηνωδία. Αν σήμερα ο παγκόσμιος καπιταλισμός λειτουργεί με τόση ασυδοσία εις βάρος των λαών, είναι γιατί δυσφημίστηκε «ο υπαρκτός σοσιαλισμός» στα μάτια τους από τα κρατικίστικα ανελεύθερα βάρβαρα και αυταρχικά «σοσιαλιστικά» μοντέλα που εγκαθιδρύθηκαν στον μισό σχεδόν κόσμο με πρώτη την Σοβιετική Ένωση, όπου και κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος χωρίς αντίσταση, εκτός από την αυταρχική και μονοκόμματη Β. Κορέα και την Κούβα, που κάνει δειλά, ανοίγματα αγοράς. Ο καπιταλισμό χωρίς αντίπαλο τρώγει τις σάρκες των λαών. Από τότε η όποια αριστερά έχει συναίσθηση της παγκόσμιας κατάστασης, ερευνά για νέους δρόμους προς τον σοσιαλισμό, όπου θα περιέχουν δημοκρατία και ελευθερία. Εκτός από ορισμένα σταλινικά Κ.Κ που βρίσκονται κολλημένα σένα ανύπαρκτο «ένδοξο παρελθόν.» Από ψυχολογικής πλευράς ο πατέρας της ψυχανάλυσης Σ. Φρόϋντ στο βιβλίο του¨ «Πολιτισμός πηγή δυστυχίας» μιλάει για την επιθετικότητα του ανθρώπου ,και πως με το καθεστώς {τότε} της Σοβιετικής ένωσης θα μετριαζόταν χωρίς να εξαλειφθεί. Ο Έριχ Φρομ κριτικός προς το καθεστώς της Σοβιετικής ένωσης αλλά φιλικώτερος προς τον Μαρξισμό έχει γράψει για τον επηρεασμό της ψυχολογίας του ανθρώπου από το πολιτιστικό του περιβάλλον. Ο Χέρμπερτ Μαρκούζε έχει γράψει ότι οι καπιταλιστές καταπιέζουν τους εργαζόμενους για να αντλήσουν όλη την «ορμική τους ενέργεια» στο εργοστάσιο και στην αλυσίδα παραγωγής. Ο διακεκριμένος Έλληνας καθηγητής ψυχιατρικής Ματθαίος Γιοσαφάτ γράφει στο βιβλίο του¨ «Μεγαλώνοντας μέσα στην Ελληνική οικογένεια»ότι¨ «Η ευφυϊα σε μεγάλο βαθμό είναι κληρονομική, είναι στα γονίδια. Όσο κι αν οι σοσιαλιστές και οι άλλοι δεν θέλουν να το βλέπουν έτσι και θεωρούν ότι είμαστε όλοι ίσοι. Δεν είναι έτσι. Υπάρχει αδικία από την φύση. Άλλος είναι κοντός, άλλος ψηλός, άλλος ωραίος άλλος άσχημος, άλλος έξυπνος ,και άλλος λιγότερο έξυπνος. Γαυτό έχουμε και τους κοινωνικούς αγώνες. Αφού τα άλλα δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε διεκδικούμε να αλλάξουμε το οικονομικό, να έχουμε τουλάχιστον όλοι τα ίδια λεφτά. Και αυτό όμως δεν γίνεται. Ένας λίγο πιο έξυπνος αργά ή γρήγορα θα βγάλει πιο πολλά λεφτά κατά μέγιστο ποσοστό. Από εκεί και πέρα η κοινωνία κοιτάει τι θα κάνει γι`αυτό. Ένας τρόπος είναι να τους αφήσει όλους ελεύθερους: ο καπιταλισμός. Και όποιος επιβιώσει. Εκεί δέχεσαι ότι μερικοί που έχουν περισσότερο ταλέντο, θα έχουν περισσότερα χρήματα. Άλλος τρόπος είναι να έχει ο καθένας ανάλογα με τα ανάγκες του: ο κομμουνισμός. Κι αυτό δεν έπιασε γιατί επικράτησε η ανθρώπινη βουλιμία. Και εκεί υπήρχαν κάποιοι που είχαν περισσότερα, και κάποιοι λιγότερα. Ούτε εκεί έγινε ισότητα. Αντίθετα επιβλήθηκε η καταπίεση της ελευθερίας του άλλου. Για μένα το σωστότερο σύστημα είναι ένα είδος σοσιαλδημοκρατίας: να είναι κανείς ελεύθερος αλλά το κράτος να φροντίζει για τους αδύναμους.» Κύριε καθηγητά μου με ταπεινότητα συνυπογράφω.