Γράφει ο Αλέξανδρος Ζερβάς
Όταν βλέπεις επί μια βδομάδα μια άρτι νεοεκλεγείσα κυβέρνηση να «διώχνει» μέσω διαρροών μια κορυφαία δημόσια λειτουργό (και μάλιστα σε «ευαίσθητο» τομέα), όπως συνέβη με την περίπτωση της Κατερίνας Σαββαΐδου, μάλλον δε σου μένουν και πολλές αμφιβολίες ότι η εν λόγω υπόθεση έπρεπε να μετατραπεί σε σήριαλ. Άλλωστε, τα όποια ερωτηματικά σε σχέση με τη μέχρι πρότινος Γενική Γραμματέα Εσόδων σαφέστατα και δεν προέκυψαν την περασμένη εβδομάδα. Επανειλημμένα ήταν, εδώ και πάνω από ένα χρόνο, τα δημοσιεύματα σχετικά με την εμπλοκή της κυρίας Σαββαΐδου στη μεγάλη υπόθεση φοροδιαφυγής της εταιρίας PwC, της οποίας η ίδια είχε υπάρξει ανώτατο στέλεχος μέχρι τον Ιούνιο του 2014. Αυτή, λοιπόν, επέλεξε ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γκίκας Χαρδούβελης, για να ηγηθεί του «αγώνα κατά της φοροδιαφυγής», ενώ η ίδια, μάλιστα, εξελίχθηκε σε «αγαπημένο παιδί της τρόικα».
Κανείς, συνεπώς, στην κυβέρνηση δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι έπεσε από τα σύννεφα σχετικά με τα «έργα και ημέρες» της κυρίας Σαββαΐδου. Αντιθέτως, είναι γνωστό ότι κατά τη διάρκεια της πρώτης διακυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα πολλά κορυφαία στελέχη έθεταν σοβαρά ερωτηματικά σχετικά με τον πραγματικό ρόλο που διαδραμάτιζε, ζητώντας την απομάκρυνση της. Το ότι παρέμεινε τους τελευταίους οκτώ μήνες στη θέση της αποδεικνύει την απροθυμία της κυβέρνησης να διαταράξει όλο το προηγούμενο διάστημα τις ισορροπίες με τους δανειστές. Από την άλλη, το πρόσφατο σήριαλ της αποπομπής της μάλλον φωτίζει μια ακόμη πτυχή της «τέχνης του αποπροσανατολισμού», στην οποία καταφεύγουν όλες οι κυβερνήσεις όταν νιώθουν ότι στριμώχνονται από τις εξελίξεις.
Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς και για τη γεμάτη τυμπανοκρουσίες έλευση του Φρανσουά Ολάντ στην Αθήνα. Η κυβέρνηση Τσίπρα επιλέγει να υποδεχθεί σα Μεσσία τον Γάλλο Πρόεδρο, κάτι που δεν αποτελεί δα κι έκπληξη. Άλλωστε, ως σωτήρα τον παρουσιάζουν τόσο αρκετά κυβερνητικά στελέχη όσο και τα φιλοκυβερνητικά μέσα, παρότι ο Φρανσουά Ολάντ πρωτοστάτησε στην επιβολή του τρίτου Μνημονίου στη χώρα μας. Ο ίδιος ο Γάλλος Πρόεδρος είναι σαφές πως έχει έρθει για business στην Ελλάδα, αφού συνοδεύεται από μια λεγεώνα επιχειρηματιών. Mεταξύ αυτών περιλαμβάνεται κι ένα διευθυντικό στέλεχος της Suez Environment, η οποία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη εταιρεία διαχείρισης υδάτων διεθνώς (κάτι μου λέει πως θα ανοίξει πάλι το θέμα της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ). Η ελληνική κυβέρνηση από τη μεριά της, φαίνεται ήδη να πήρε αυτό που ήθελε, δηλαδή μια αναφορά εκ μέρους του κυρίου Ολάντ σχετικά με το ζήτημα της απομείωσης του ελληνικού χρέους, κάτι που ο Γάλλος Πρόεδρος φρόντισε άμεσα να εκπληρώσει κατά τη χθεσινή συζήτησή του με τον Προκόπη Παυλόπουλο. Δικαιολογεί όμως κάτι τέτοιο τις φιέστες που παρακολουθούμε;
Μάλλον όχι. Μόνο που η κυβέρνηση Τσίπρα έχει την ίδια στιγμή ένα πολύ πιο σημαντικό μέτωπο ανοιχτό, στο οποίο θέλει να δοθεί όσο το δυνατό λιγότερη προσοχή από την κοινωνία. Λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά, δηλαδή, στις συναντήσεις που έχουν Έλληνες υπουργοί με τους εκπροσώπους των δανειστών. Εκεί φαίνεται να παίρνει σάρκα και οστά η πιο σκληρή κι απεχθής πτυχή της μνημονιακής συμφωνίας. Σύμφωνα με τα όσα μαθαίνουμε, οι «θεσμοί» θέτουν επιτακτικά το ζήτημα των πλειστηριασμών, βάζοντας μάλιστα όρους σύμφωνα με τους οποίους 8 στους 10 δανειολήπτες θα βρεθούν σε «θανάσιμο κίνδυνο». Από την άλλη, η ελληνική πλευρά επιχειρεί να βάλει τις δικές της κόκκινες γραμμές, όσον αφορά στην προστασία όσο το δυνατόν περισσότερων δανειοληπτών, αλλά η ουσία είναι μία: πλειστηριασμοί ακόμη και της πρώτης κατοικίας είναι δεδομένο ότι θα ξεκινήσουν σύντομα να γίνονται και στη χώρα μας. Σειρά θα πάρει ακολούθως το Ασφαλιστικό, με τις προβλέψεις να μην είναι και οι πιο θετικές με βάση τις διαθέσεις των δανειστών, αλλά και την πρόσφατη έκθεση της λεγόμενης «Επιτροπής Σοφών» του Υπουργείου Εργασίας.
Με αυτά τα μέτωπα ορθάνοιχτα, είναι προφανής η επιχείρηση της κυβέρνησης να στρέψει την προσοχή της κοινής γνώμης σε άλλες πτυχές της δημόσιας σφαίρας. Ξέρει άλλωστε πως όσες φορές κι αν επικαλεστεί την πρόσφατη λαϊκή ετυμηγορία, αν «στραβώσει» η κοινωνία, δε θα έχει καλά ξεμπερδέματα. Από την άλλη, το να μοιράζει «καθρεφτάκια για ιθαγενείς» μπας κι αποφύγει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, μάλλον αποτελεί μια ακόμη απόδειξη της ριζικής μετάλλαξής της, την οποία μνημονεύουν εσχάτως μετά επαίνων κι οι περισσότεροι Ευρωπαίοι «σύμμαχοί» της.