Γράφει ο Κανάκης Γερωνυμάκης
Οι σημερινοί μας νέοι είναι πιο πολιτισμένοι από ότι ήμαστε εμείς όταν αποτελούσαμε τη νεολαία. Όλοι τους έχουνε πάει στο Γυμνάσιο. Όλοι τους έχουνε τη δυνατότητα να επικοινωνούνε με πολύ κόσμο, να ταξιδεύουνε, ν αέχουνε στη διάθεσή τους τα Μ.Μ.Ε. Έχουνε τους υπολογιστές όπου είναι πολύτιμοι «σύμβουλοι». Ακόμα, με όλον ότι έχει συρρικνωθεί η οικονομία, ευρίσκονται πάρα πολύ σε καλύτερη οικονομική κατάσταση από ότι ήμασταν εμείς τότε.
Η δική μου η νεολαία τότε υστερούμαστε ακόμα από την κοιλιά της μητέρας μας. Θυμάμαι νήπιο που όταν εταϊζανε το μικρότερο αδελφάκι του πεινούσε και έλεγε: «ανεν πελισέψει, ίντα σα το κάμετε;»!!! Θυμούμαι που τα αδερφάκια εσυνερίζονταν όταν νομίζανε ότι στου άλλου το πιάτο ήτανε περισσότερο φαγητό. Θυμούμαι ένα παιδί που δεν χόρταινε από το φαί που του βάζανε και έλεγε στη μαμά του: «ο πω ντεν έχω το κιάτο μου» και η καημένη η μάνα έβγαζε από το πιάτο της δύο –τρεις κουταλιές φαί και τις έδινε στο βλαστάρι της. Εμάς από μικρά μας χρησιμοποιούσανε στα βάσανα. Ακόμα και από το σχολείο μας παίρνανε και κάναμε απουσίες. Πεινασμένα, ρακένδυτα και ξυπόλυτα. Μα αυτή η κατάσταση είχε επιπτώσεις στην σωματική, στην πνευματική και στην κοινωνική μας ανάπτυξη. Παρατηρώ και ολωνών μας τα παιδιά γίνανε ψηλότερα από εμάς τους γονείς τους, συνέπεια της αλλαγής του τρόπου ζωής.
Πάντα υπάρχουνε προβλήματα στη ζωή, μα οπωσδήποτε απολαμβάνουνε τη ζωή καλύτερα από ότι εμείς τότε, όσο και αν βρισκόμαστε σε κατιούσα.
Ένα πράμα δεν μου αρέσει. Πολλοί νέοι σηκώνονται από το κρεβάτι τους το μεσημέρι. Βέβαια δεν πρέπει να υστερούμε τον οργανισμό μας από τις απαραίτητες ώρες που έχει ανάγκη από ύπνο, και όταν για οποιαδήποτε αιτία θα ξενυχτήσομε, τότε δικαιολογημένες είναι της μέρας ο ύπνος, όπως και ο μεσημεριανός ύπνος, ειδικά το καλοκαίρι. Όχι όμως επί μονίμου βάσεως να περνούμε τη μισή μας ζωή στο κρεβάτι χωρίς λόγο. «Φείδου χρόνου» μας λέγει το αρχαίο ρητό, μα η κατάχρηση παραμονής στο κρεβάτι είναι σπατάλη χρόνου αδικαιολόγητη. Αξιοποίηση του χρόνου δεν είναι μόνο όταν διατίθεται για υλικά συμφέροντα. Άμα θα σηκωθούμε πρωί, πέραν της ταχτικής μας απασχόλησης θα μπορούμε να διαβάσομε, να γράψομε, να επικοινωνήσομε με το περιβάλλον μας, να πούμε και να ακούσομε, ακόμα και να συμπαρασταθούμε στους έχοντες ανάγκη. Αυτά είναι αξιοποίηση του χρόνου.
Η δική μου γενιά, όταν ήμασταν σε παραγωγική ηλικία, το επιβάλλανε και οι ανάγκες. Και σηκωνόμασταν από το κρεβάτι μας πριν ξημερώσει και πηγαίναμε στα βάσανα. Και εγώ ο ίδιος έζησα και ως ανειδίκευτος εργάτης, και ως ζευγάς, και ως χτίστης και ως γραμματέας κοινότητος. Και το φως της μέρας δεν μας εύρισκε τότε στο κρεβάτι μας.
Μα ένα δέντρο που είναι μόνο στην κορφή λέμε πως είναι «ανεμοδαρμένο». Αντιμετωπίζει τις καιρικές συνθήκες και το ξύλο του αντέχει και βάρος μα και δεν σαπίζει εύκολα. Έτσι λέγαμε «ανεμοδαρμένο» και τον άνθρωπο που πέρασε πολλά στη ζωή του και γίνηκε αντεχτικός ψυχικά και σωματικά και δεν είναι μαμμόθρεφτος και αντιμετωπίζει ψύχραιμα την κάθε κατάσταση και ξεπερνά τις δυσκολίες.
Έτσι περίπου ήτανε ο κόσμος επί αιώνες και χιλιετίες, μα από την δεκαετία του 1970 που φύγανε πολλοί Έλληνες μετανάστες (όχι λαθρομετανάστες) και δεν υπήρχε ανεργία και ήρχονταν εμβάσματα και εβελτιώθηκε το βιοτικό επίπεδο και κατά την δεκαετία του 1980 εκάνανε δάνεια, εκάνανε ομόλογα και διαθέσανε κυρίες ψηφοθηρικά και «ημετερικά» κάποια λεφτά, όπου αυτή η αναλαμπή της πλασματικής ευημερίας έκαμε τον κόσμο να πιστεύει ότι έγινε «νεόπλουτος». Τώρα δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσομε ότι γίναμε «νεόφτωχοι» και βάζομε αλλοδαπούς και μαζεύουνε τα προϊόντα μας όπου και αυτοί τα ωφελούνται.