Νίκος Ρωμανός.
Μια φωνή καρδιάς απόλυτη από ένα παιδί στην έρημο των παράνομων κρατικών μηχανισμών μιας εξουσίας αδυσώπητης μια φωνή γενναία που τι ζητα;;;ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΕΙ. Για να κάνει την ποινή του υποφερτή, όχημα ελευθερία. Ο κόσμος είναι μαζί του, η νίκη του θα είναι και δική μας, νίκη μέρος από την επιστολή του από το νοσοκομείο ..
(Εγώ από την πλευρά μου συνεχίζω, προσπερνάω την οποιαδήποτε πιθανότητα να κάνω πίσω και απαντάω με ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΗ ΝΙΚΗ Ή ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ. Ο αγώνας κυοφορεί και απώλειες αφού στα μονοπάτια προς μια αξιοπρεπή ζωή πρέπει να πάρουμε από το χέρι τον θάνατο, ρισκάροντας να τα χάσουμε όλα για να κερδίσουμε τα πάντα’)…….Ν.Ρ
Με την πνοή του ζητά το σπίρτο ν’ ανάψει της γνώσης, δεν ζητά να αποφυλακιστεί, ζητά να σπουδάσει ….
Σαν αρχαία τραγωδία που θελει κάθαρση για να λυτρωθεί το μυστήριο της ζωής, να ησυχάσουν οι ήρωες και οι θεατές, να ξαναβρεί τον ρυθμό της η άνοιξη, να προβάλει από τα καμένα τοπία με την εν δυνάμει τόλμη της να πρωταγωνιστεί, διαγράφοντας κάθε μορφή υποδούλωσης με επαναστατικές πράξεις ..
Ν.Ρωμανος, ήταν παιδί ακομα οταν σημαδευτηκε η ζωή του από τον συγκλονιστικο και αδικο θάνατο του φίλου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Τώρα ποιος έχει το δικαίωμα ανεξάρτητα από κάθε κριτική για το τι έκανε – έξαλλου πληρώνει για αυτό – να του στερήσει αυτό που ονειρεύτηκε; Μια καινούρια μέρα, μια άλλη προοπτική – μεσα από τα τρύπια σωσίβια σωτηρίας της κοινωνίας που λέγονται φυλακες και που δεν είναι παρα ξέρα σκληρή… απροσπελαστη.
Προσκρουει πάνω της ξεψυχώντας κάθε ευαίσθητη ψυχή……ποιο είναι το αποφασιστικό βήμα;
Σε βάζουν να κάνεις πατινάζ στο παγοδρόμιο της κάρδιας σου, σπάνε οι πάγοι και αυτοδιαλύεσαι για να τρέφεις μια εξουσία απολύτως αδιάφορη για σένα.
Ο Ρωμανός με το να θελει να σπουδάσει θελει να κάνει την φυλακή του υποφερτή να δώσει νόημα στην ιδία την ποινή του και να την κάνει όχημα ελευθερίας. Αλήθεια. γιατί του αρνούνται αυτό τον δρόμο;;;…
Σαν καλλιτέχνης δεν μπορώ να σωπάσω και ουτε ξέρω πώς να συνδράμω, αλλά νοιώθοντας την αδυναμία της ευκολόπιστης τέχνης του σήμερα που σαν μουρμούρα μοιάζει σαν ηχώ παρηγοριάς και εκτόνωσης, ανωδυνα απλώνει τα φτερά της …εδώ και κει…σόλα ανακατεύετε αλλά δεν ΠΕΤΑ..στον ανοικτό ορίζοντα να βρει πηγες ..απάτητες κορφές να τροφοδοτήσει ξανά με ελπίδα και δύναμη την σβησμενη εστία της πίστης μας, να ριψοκινδυνέψει ανοίγοντας τις σφραγισμένες πόρτες της δικαιοσύνης όπου η αισθητική δεν θα είναι πρόκληση ουτε ακόμα μια κοινωνική έκθεση αλλά πρωταρχική ανάγκη ανυψωσης..υπενθυμισης …όπλο πνευματικής εξέγερσης σε γεγονότα τόσο καθοριστικά όπως …αυτή του Ρωμανού.
Θέλω να υποκλιθώ σε αυτό το παιδί που με την θαρραλέα ψυχή του και την αποφασιστική στάση του ζητά αυτό που δικαιούται, επαναπροσδιοριζει το νοημα του αγωνα και προωθεί την άξια να πολεμας …..αλήθεια πως λέγονται οι φυλακες; Αναμορφωτήρια ή τάφοι;
Οσο και αν φυσσουν και ξεφυσούν οι άνθρωποι από μεσα τους ερωτήματα, σκέψεις και όνειρα χρωματίζοντας με έκφραση την κραυγή τους…σα να θέλουν να ξεχάσουν να κάνουν πως δεν συμβαίνει τίποτα ..να γείρουν να κρυφτούν να προστατευτούν σε γιορτουλεςκαι συνεστιάσεις και εκδηλώσεις…και παρουσιάσεις, να χαλαρώσουν από την χημική ροη των ειδήσεων και την παγωνια των ελλείψεων….να κάτσουν κοντά κοντά στα καφενεία να τα πουν…. να ζεσταθούν ….στο βαθος γνωριζουν και ψαχνουν τροπο να παρουν αποφάσεις
Αυτή την ασπρόμαυρη εποχή οι μπογιές δεν χρωματίζουν πια τα τόπια… γιατί χαράχτηκε ανεξίτηλα ο πόνος, τα θύματα δεν είναι ζωγραφιές είναι μηνύματα, σημάδια και φωνές που καμια τέχνη δεν φτάνει ….Όταν πεινάς, κρυώνεις, μεταναστεύεις, είσαι δούλος, είσαι ζητιάνος των ίδιων σου των ιδεών…εκτεθειμένος από παντού, έρμαιο στις λύσεις των συμφερόντων τους, ποια δυναμική έκφραση, έμπνευση και δράση θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στον σχισμένο χάρτη της ύπαρξης …γιατί αν και έχουν γράφει τόσα αν και ‘χουν γίνει τόσες ζωγραφιές, θέατρα, τραγούδια…ο κόσμος όμως καλυτερος..δικαιοτερος..εγινε;;;
Τι και παίζεται η Αντιγόνη, η Ηλέκτρα, η Αρετούσα, η Μήδεια, τι και αν αναλύαμε τον Ρίτσο, τον Ελύτη κλπ όταν γυρνάμε στα σπίτια μας και οι εντυπώσεις σκορπίζονται …. νοιώθουμε πως στην παγερή καθημερινότητα μας δεν βρέθηκαν απαντήσεις, οι απορίες μας δεν λύθηκαν και οι πρωταρχικές ακάλυπτες ανάγκες μας επιτάκτικα ζητούν λύση…
Και καθώς άλλοι άνθρωποι σε χειρότερη μοίρα στοιβαγμένοι και απογυμνωμένοι σου φωνάζουν βοήθεια με την μυρωδιά του πολέμου στα στήθια τους, η τέχνη μοιάζει σαν υπόλειμμα πολιτισμού που της έχουν λεηλατήσει κάθε πολύτιμο και μένει εκτεθειμένη η αρχαία ψυχή της… να φωνάζει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Είναι η ιδία η ψυχή του Ν. Ρωμανου που φωνάζει και αρνείται να τρέφει και να υποστηρίζει μια πλαστή εικόνα ευημερίας και δημιουργικότητας… δεν κάνει πως αγνοεί ότι πυρπολήθηκε η πόλη των αξίων των ονείρων, ΙΣΑ-ΙΣΑ προβάλει και μεγεθύνει με την δυναμική της πράξης του ζητώντας να σβήσει τους αντικαθρεφτίσεις των οάσεων βιώνοντας την απόλυτη έρημο που θα τον αναγκάσει να βρει λύση ώστε να μπορεί να διαχειρίζεται ο ίδιος την ελευθερία της δημιουργικότητας του.Μια λύση αυθεντική εναντία στα κατεστημένα μέσα, που παραμένουν πανίσχυρα…
Με την αγωνιστική στάση του ο Ν.Ρωμανος χαράζει την ελπίδα στην τέφρα της υποταγής και παραίτησης …με την ιδία την ζωή του σχεδία σε ένα κατάξερο ποταμό εξουσιών….αναζητώντας την πηγή …..της γνώσης… ποιος μπορεί να μην τον υποστηριξει;;;
Φλόγα η ψυχη του ζητά την προστασία μας….φλόγα πνευματική που διδάσκει το απόλυτο δόσιμο για την πραγματοποίηση του ονείρου του χωρις να υπολογίζει το κόστος… Και καθώς φυλλοροούν τα πρωινά …σα χαμένα πεφταστέρια μοιάζουν οι απουσίες μας ποιος θα προφτάσει να δει ένα κόσμο καλυτερο;
Οι απουσιες μας είναι και η φυλακη μας
ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΖΗΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ
ΜΑΡΙΑ ΑΙΡΑΜ
