Η σκοτεινή πλευρά του παραδείσου

Του Βαγγέλη Πάλλα *

Η ιστορία μας μιλάει για μια κανονική ζωή, αλλά  με λαμπρή μεταξωτή φόδρα. Ίσως να μην είμαι στην τελική ευθεία μια κανονική ζωή. Μια κανονική ιστορία σπάνια θεμελιώνεται στην κανονική ζωή.

Ίσως  οι ιστορίες είναι να λέγονται και όχι να γράφοντα. Να τις παίρνει κάποιος και να τις πειράζει λίγο, ένας άλλος να τις στρίβει εδώ και άλλος  να τις τεντώνει.

Υπάρχουν τρόποι για να απαλλαγείς από την ιστορία σου;  Αλλά το ερώτημα είναι γιατί να απαλλαγείς. Μήπως ντρέπεσε για αυτήν; Μήπως σου θυμίζει τα λάθη σου; Όπως και να έχει ένα σίγουρο, πως οι περισσότεροι  θέλουν να ξεχάσουν  το παρελθόν, το χθες. Υπάρχουν, αρκετοί πολίτες που επιλέγουν στιγμές και γεγονότα, άλλες τις ωραιοποιούν και άλλες τις αποκρύπτουν. Αρνούνται τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.Αναμασούν σε κάθε επέτειο και καμώνονται τον θεματοφύλακα των ιερών και οστών της φυλής.

Απέναντι ο κουρασμένος νεοέλληνας, ο αποσυρόμενος μέσος πολίτης, δεν παρακολουθεί καν παρελάσεις, αρχαία ελληνικά περνούν από μπροστά του.

Ποιος θα είναι ο κόσμος που αναμένεται; Ποιοι τον έχουν σχεδιάσει;  Αυτοί που χαμογελούν σαδιστικά από μακριά. Ο κόσμος που θα έρθει θα είναι ένα θέατρο σκιών, με την ελάχιστη λεπτομέρεια, την πιο κρυφή, την πιο αθέατη..

…Τον περισσότερο καιρό σωπαίναμε στο τζάμι το θαμπό της ιστορίας … βλέπαμε θεάματα, πληρώναμε φόρους και ζούσαμε μονάχα με τους δικούς μας όρους …

Αυτοί που απεργάζονται την υποδούλωση… είναι εδώ ακόμη… πάντοτε ήταν εδώ. Ποτέ δεν έφυγαν. Μονάχα που σε κάποιες εποχές κρύβονταν, λούφαζαν, σε  τρύπες ( στο φυσικό τους χώρο) οργάνωναν την επιστροφή τους δυναμική, εκδικητική επιστροφή τους. Και όλοι εμείς από την σκοτεινή πλευρά  του παραδείσου μας, τους βλέπουμε, τους νιώθουμε, τους γνωρίζουμε, αλλά δεν κάνουμε το παραμικρό για να τους αντιμετωπίσουμε, κρυμμένοι  πίσω από το θολό τζάμι της ιστορίας μας…

Η ιστορία και η ζωή απλά δεν σε αφήνει να την ανακαλύψεις. Έτσι κάνουν πάντα και όσο μεγαλώνει κανείς το καταλαβαίνει καλύτερα ή μάλλον το βιώνει.

Η ιστορία παίρνει και δίνει στιγμές  στους ανθρώπους. Σου δίνει ευκαιρίες, σου δίνει την ευκαιρία, και σου λέει ψάξε. Έτσι κάνει και η ζωή, που παίζει παιχνίδια, γίνεσαι άθελά σου πιόνι σε σκακιέρα.

Μας τάισαν όσο ακριβώς χρειαζόταν με το σταγονόμετρο και μας μάθανε να αποζητούμε όλο και πιο απεγνωσμένα την επόμενη σταγόνα μας. Μας ντύσαμε με ρούχα μιας χρήσης. Μας εξόπλισαν με τεχνολογική απληστία, για να νιώθουμε πάντα παρωχημένοι…

… Ακόμα δεν έχουν στεγνώσει οι σημαίες, ακόμα δεν έπεσαν να κοιμηθούν οι στρατιώτες, όταν άλλαξε ρούχο η λευτεριά, όταν μεταβλήθηκε σε τσιφλίκι..

Σ’  αυτό το αστικό σύστημα, το λίγο δεν χωράει, το απλό περισσεύει. Και να τώρα που μάθαμε..πώς εξελίσσεται η ζωή. Ποτέ δεν ξέρουμε τι θα μπορεί να συμβεί στην επόμενη γωνία. Όλα αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Πέφτουν οι μάσκες, τις ραγίζουν οι συνθήκες, τις συνθλίβουν τα αποτελέσματα των πράξεών μας.

Και ήρθε η στιγμή που πρέπει να αναθεωρήσουμε τους φίλους μας και τους συμμάχους. Ξαφνικά η τράπουλα με τους ανθρώπους της ζωής μας ανακατεύεται. Έλαμπε το  περιτύλιγμα και μας ξεγελούσαν τα χρώματα.

Οι άνθρωποι που αγαπάμε μας πληγώνουν περισσότερο από όλους. Και αν κοιτάξεις τώρα προσεκτικά γύρω σου, θα δεις κάτι, τους μέχρι πρότινος αγνώστους να σου απλώνουν χείρα βοηθείας, να σε κατανοούν και σου συμπαραστέκονται με τον δικό τους τρόπο.

Το αστείο της ιστορίας είναι ότι όλοι αυτοί σε δέχονται όπως είσαι με τις επιλογές σου, δέχονται τον εαυτό σου και δεν επιθυμούν να παρέμβουν για να σε αλλάξουν. Είναι όλοι αυτοί που θα σε κρατήσουν ζωντανή και θα σε αγκαλιάσουν χωρίς περιττές κουβέντες την στιγμή που τους χρειάζεσαι. Είναι όλοι αυτοί που σου προσφέρουν απλόχερα κατανόηση και αγάπη χωρίς ανταλλάγματα. Είναι αυτοί με τους οποίους θα περάσεις τις επόμενες θύελλες της ζωής σου μα πλέον θα σε έχουν και θα τους έχεις μάθει και έτσι μαζί.

Ξέρω ναι είναι άσχημη η προδοσία αλλά μετά την μπόρα ακολουθεί η λιακάδα πάντα με χρώματα φωτεινά.

Παράξενο, αλλά πάντα ο σπουδαίος άνθρωπος  έχει και το αντίπαλο δέος. Σε κάθε νίκη υπάρχει και πίκρα της ήττας. Οι σπουδαίοι άνθρωποι δεν σπείρανε ποτέ στα χωράφια του ανταγωνισμού. Ότι γεύτηκαν ήταν από τη σοδειά του συναγωνισμού.

Η εποχή άλλαξε. Το σκηνικό ανατράπηκε. Οι σπουδαίοι άνθρωποι αρνούνται τη  δημοσιότητα. Έχουν διδαχθεί από τους προγενέστερους. Φροντίζουν να φεύγουν, να σβήνουν τα ίχνη τους, για να μπορέσουν την επόμενη φορά, να ξανασυστηθούν στο κοινό, να τσουγκρίσουν το ποτήρι, αναπολώντας μέχρι να πέσουν διαφημίσεις

…βάλαμε τις στάμνες εκεί που στρώναμε την τρύπια κουρελού. Μιλάμε για τη δήλωση τις ώρες που μείναμε σκυφτοί. Διαβάζοντας  μια περσινή εφημερίδα.

Στους χαλεπούς καιρούς, ας είμαστε αρκετά γενναίοι, να έχουμε το θάρρος να είμαστε αρκετά γενναίοι για να ρισκάρουμε να είμαστε μαζί.