Η γνωστή δημοσιογράφος Φραγκίσκα Μεγαλούδη ζει εδώ και χρόνια σε χώρες της Αφρικής και με αφορμή με μια συζήτηση αναφέρει τα εξής σε ανάρτησή της στο facebook για την πραγματικοτητα στην Αφρικανική ήπειρο:
Χτες είχα μια συζήτηση με κάποιον γνωστό μου που μένει στην Αθήνα. Ακτιβιστής, καλλιτέχνης, μένει στο κέντρο, συμμετέχει σε κάθε δράση για τους πρόσφυγες, ταξιδεύει, κρίνει τα πάντα και τους πάντες. Όλο το πακέτο δηλαδή.
Δεν μιλάμε συχνά αλλά με βρήκε στο whats app και με ρωτούσε τι γίνεται εδώ στα μέρη μας. Θέλησα να του απαντήσω πέρα από τα ουαου! Αφρική και χαμογελαστοί άνθρωποι και κακοί λευκοί vs ντόπιοι και του εξήγησα πόσο δύσκολο είναι να δουλέψεις όταν διαφορετικά στρώματα διαφθοράς καλύπτουν κάθε πτυχή της ζωής εδώ πέρα.
Του μίλησα για την κακή διακυβέρνηση, την οποία θεωρώ μια από τις ρίζες του κακού, και την διαφθορά. Αμέσως πήρα την απάντηση αποικιοκρατία, οι λευκοί τα έκαναν όλα.
Συμφωνώ απόλυτα ότι η αποικιοκρατία έχει αφήσει βαθιές πληγές στην αφρικανική ήπειρο. Και συμφωνώ ότι συνεχίζεται ακόμα με διαφορετικούς όρους. Όμως η αποικιοκρατία είναι μεν το αρχικό υπόβαθρο αλλά πλέον το πρόβλημα είναι πιο πολύπλοκο από αυτό.
Θεωρώ ότι πρέπει να ρίξουμε την ευθύνη στις ηγεσίες των περισσότερων χωρών εδώ που διαιωνίζουν την διαφθορά και που κλέβουν εκλογές, αλλάζουν το Σύνταγμα κ μένουν Πρόεδροι μέχρι ένα από τα παιδιά τους να γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός (με εκλογές πάντα).
Τα προβλήματα διακυβέρνησης και διαφθοράς είναι μεν κατάλοιπα της αποικιοκρατίας όμως εάν θεωρήσουμε τους ανθρώπους εδώ άβουλους ηλίθιους και μαριονέτες τότε αναπαράγουμε την ίδια ρητορική των αποικιοκρατών.
Υπάρχει και ένα θέμα γενικότερης νοοτροπίας όπου η μονάδα ανήκει στην κοινότητα και αυτή η κοινότητα θα στηρίξει τον δικό της πρόεδρο έτοιμη να σκοτώσει τους υποστηρικτές των άλλων. Και αυτό το γνωρίζουν οι υποψήφιοι πολιτικοί και φροντίζουν να αντικαθιστούν σε κάθε εκλογές την ηγεσία του στρατού με μέλη της δικής τους φυλής /περιοχής και να κυβερνούν έπειτα ισόβια.
Μόλις τα είπα όλα αυτά ο ακτιβιστής φίλος μου είπε ότι είμαι μια γ….η ρατσιστρια και ότι έχω έρθει εδώ να κρίνω κ να κάνω τον λευκό σωτήρα. Αυτά τα λέει κάποιος που δεν έχει δουλέψει ποτέ ούτε έχει ζήσει σε κάποια αφρικανική χώρα εκτός των εβδομάδων εξερεύνησης όπου κανεις κ λίγο ανθρωπιστικό έργο έτσι επειδή μπορείς, βγάζεις κ φωτογραφίες με παιδιά, και μετά λες πόσο σε άλλαξε αυτό το ταξίδι στις ρίζες της ανθρωπότητας με τους φτωχούς αλλά χαρούμενους ανθρώπους.
Δεν με πείραξε που με είπε ρατσιστρια γιατί είναι το πιο αστείο που έχω ακούσει. Όχι επειδή έχω “φίλους μαύρους” ή επειδή είμαι εδώ αλλά επειδή διατηρώ το δικαίωμα να μιλάω για όσα βλέπω κ να λέω κ άβολες αλήθειες για όλους, Αφρικανούς η μη, διότι μόνο έτσι μπορούμε να κάνουμε μια συζήτηση ουσίας.
Ως λευκός σε μια αφρικανική χώρα κουβαλάς αυτόματα το προπατορικό αμάρτημα της αποικιοκρατίας. Και δικαίως. Όταν περνάω έξω από τη θάλασσα κ δεν μυρίζει πια ψάρια ξέρω ότι εμείς οι Ευρωπαίοι, οι Αμερικάνοι, οι Κινέζοι τους έχουμε φάει αυτά τα ψάρια κ οι βάρκες των ψαράδων σαπίζουν στη στεριά μαζί με τις ζωές τους. Ξέρω όμως ότι αυτό γίνεται μόνο με τη συμμετοχή των ντόπιων κυβερνήσεων και ενός συστήματος το οποίο δεν έχει μόνο κατάλοιπα αποικιοκρατίας αλλά και και φυλετικής (tribal όχι με την ανθρωπολογική έννοια) οργάνωσης των κοινωνιών.
Μετά έχει να κάνει με πολλά θέματα ακόμα, όπως η τυφλή προσήλωση στη θρησκεία (οι Ευαγγελιστές είναι οι χειρότεροι), η θέση των γυναικών που συχνά δεν έχουν καν δικαίωμα κληρονομιάς της γης, που δεν έχουν επιλογή στον αριθμό των παιδιών που θα κάνουν, που οι άντρες θεωρούν ότι τα παιδιά ανήκουν στη γυναίκα και την παρατάνε μόνη της να τα βγάλει πέρα, στα κορίτσια που οι δάσκαλοι εκβιάζουν με βαθμούς για να κακοποιήσουν σεξουαλικά και μένουν έγκυες στα 15 και τις διώχνουν από το σχολείο…
Μετά υπάρχει η δυσπιστία απέναντι σε οτιδήποτε παρακάμπτει την παράδοση, η αδυναμία του ατόμου να ξεφύγει από τον ασφυκτικό έλεγχο της κοινότητας του. Είναι εύκολο να κάνουμε γενικεύσεις, όμως οι κοινωνίες είναι πολύπλοκες, έχουν ιστορία, έχουν παραδόσεις.
Η αφρικανική ήπειρος αλλάζει κ εξελίσσεται σιγά σιγά. Η τεχνολογία και το διαδίκτυο επιταχύνουν τις εξελίξεις και οι νέες γενιές σιγά σιγά απελευθερώνονται. Στα επόμενα χρόνια θα μας χτυπούν την πόρτα όλο κ περισσότερο.
Όλοι εμείς στη δύση που θεωρούμε ότι τα ξέρουμε όλα ίσως πρέπει να αναθεωρήσουμε. Ένα ταξίδι κ ένας ακτιβισμός στην Αθήνα δεν κάνει κανέναν ειδικό να έχει άποψη και το να θεωρείς τον άλλο θύμα αιωνίως η χαρούμενο φτωχό είναι απλά ένα ακόμα στερεότυπο.