Αντιμετωπίζεται η φτώχεια και η ακρίβεια που μαστίζουν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, με ισχνά επιδόματα ύψους 250 ευρώ τον χρόνο; Που και αυτά δεν τα δικαιούνται όλοι αλλά κάποιοι, μόνο, από τους αδύναμους πολίτες;

Ή μήπως αντιμετωπίζεται το οξύ πρόβλημα στέγασης που πλήττει κυρίως τους νέους, με την επιδότηση ενός ενοικίου τον χρόνο; Ειδικά όταν αναφερόμαστε σε μια χώρα που η στέγη δεν θεωρείται δικαίωμα για κάθε πολίτη, αλλά είδος πολυτελείας, που κάποιοι το εκμεταλλεύονται για να κερδοσκοπούν.

Κι ακόμη, ξεχνιέται το ατιμώρητο έγκλημα των Τεμπών, όπως και τα υπόλοιπα κυβερνητικά σκάνδαλα που παραμένουν χωρίς κάθαρση, από τις υποκλοπές με παράνομο λογισμικό από το γραφείο του πρωθυπουργού, μέχρι τον παρακρατικό μηχανισμό της διαπλοκής και της προπαγάνδας της «Ομάδας Αλήθειας», με φιλοδωρήματα τύπου «αντί πινακίου φακής» στους οργισμένους πολίτες;

Είναι δυνατόν το πρωτοφανές σε μέγεθος πλεόνασμα του 2024, το οποίο δεν προέκυψε από τη φορολόγηση των κερδοσκόπων της αγοράς και όσων αποκομίζουν υπερκέρδη από τις ανατιμήσεις της ενέργειας και των ειδών πρώτης ανάγκης, αλλά από τους έμμεσους φόρους που πληρώνουμε οριζόντια όλοι καταναλωτές, να ισοφαριστεί με ελεημοσύνες;

Είναι, δηλαδή, δυνατόν αυτό το θηριώδες πλεόνασμα που πλήρωσαν με αίμα οι Έλληνες πολίτες, το οποίο εκταμιεύτηκε από την τεράστια έμμεση φορολόγηση των καταναλωτικών αγαθών πρώτης ανάγκης, από το χαρτί υγείας μέχρι το γάλα, τα τρόφιμα, το ρεύμα και τη βενζίνη που πληρώνουμε εξ ίσου όλοι, πλούσιοι και φτωχοί, να αξιοποιηθεί με τη διανομή ενός επιδόματος μόλις 250 ευρώ τον χρόνο κι αυτό σε κάποιους από τους συνταξιούχους;

Και πως είναι δυνατόν αυτό το τεράστιο πλεόνασμα που συσσώρευσαν οι περικοπές των κοινωνικών δαπανών, χρήματα, δηλαδή, που προήλθαν από τη διάλυση του κοινωνικού κράτους στην Υγεία, την Παιδεία, τις Μεταφορές και την Κοινωνική Πρόνοια, να ισοφαριστεί με τη διανομή ενός μόνο μέρους του με τη μορφή ενός ενοικίου ετησίως σε κάποιους από εκείνους που δεν έχουν ιδιόκτητο σπίτι;

Με δυο λόγια, είναι δυνατόν η φτώχεια, η ακρίβεια και η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους που προκάλεσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, προϊόν της οποίας είναι το δυσθεώρητο πλεόνασμα, να ισοφαριστεί με φιλοδωρήματα και ελεημοσύνες στους φτωχούς που η ίδια η κυβέρνηση δημιούργησε;

Η χώρα χρειάζεται επειγόντως αλλαγή πολιτικής.

Χρειάζεται άμεσα την εφαρμογή μιας οικονομικής πολιτικής με έντονο κοινωνικό πρόσημο, που θα αποκαταστήσει τα τραύματα και τις πληγές που προκάλεσαν οι κοινωνικά άδικοι υψηλοί έμμεσοι φόροι, από κοινού με την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών.

Που σημαίνει ότι πρώτα από όλα χρειαζόμαστε ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα. Που θα μειώσει τους υψηλούς έμμεσους φόρους, όπως το ΦΠΑ και ο ΕΦΚ στην ενέργεια, με τους οποίους φορολογούνται εξ ίσου πλούσιοι και φτωχοί. Με συνέπεια να έχει καταργηθεί η αρχή της αναλογικότητας στο φορολογικό σύστημα και να επιβαρύνονται δυσανάλογα οι φτωχοί σε σχέση με τους πλούσιους.

Και ακόμη, πρέπει να επιβληθεί ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα με το οποίο πλούσιοι και φτωχοί θα φορολογούνται ανάλογα με τα εισοδήματά τους και όχι οριζόντια, σύμφωνα με τις βασικές καταναλωτικές τους ανάγκες. Ένα φορολογικό σύστημα, δηλαδή, με το οποίο οι πλούσιοι θα συνεισφέρουν περισσότερα και όχι όπως σήμερα πολύ λιγότερα από τους φτωχούς.

Κι ακόμη, πρέπει άμεσα να αποκατασταθεί ένα δικαιότερο σύστημα δημόσιου ελέγχου των ανατιμήσεων στην ενέργεια και στα είδη πρώτης ανάγκης. Με μια ΔΕΗ που θα ξαναγίνει δημόσια για να ασκήσει αυτόν τον έλεγχο.

Και τέλος, πρέπει να αποκατασταθεί η διάλυση του κοινωνικού κράτους. Με την επαναφορά της δημόσιας χρηματοδότησης στην Υγεία, στην Παιδεία, στις Μεταφορές και στην Κοινωνική Πρόνοια στο ύψος των ευρωπαϊκών δεδομένων.

Αυτή η αύξηση της δημόσιας χρηματοδότησης είναι που θα επαναφέρει την ασφάλεια και στις σιδηροδρομικές μεταφορές. Η έλλειψη της οποίας οδήγησε στο έγκλημα των Τεμπών. Με ενόχους όσους στην κυβέρνηση ευθύνονται για την πολιτική της υποχρηματοδότησης που τελικά οδήγησε στη διάλυση των υποδομών, των συστημάτων ασφαλείας και του προσωπικού στους σιδηροδρόμους.

Τα φιλοδωρήματα και οι… ελεημοσύνες με τα οποία ο κ. Μητσοτάκης προσπαθεί να εξευμενίσει τη δίκαιη οργή των Ελλήνων εναντίον της κυβέρνησης για τα δεινά που έφερε στη χώρα, από την ακρίβεια και τη φτώχεια μέχρι το έγκλημα των Τεμπών, δεν είναι κοινωνική πολιτική.

Το μόνο που θυμίζουν είναι η γνωστή παροιμία: «να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω λάδι».

• Καθηγητής, πρώην Πρύτανης ΑΠΘ, Επικεφαλής παράταξης ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ Κ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ