Του Μάκη Ανδρονόπουλου |
Η χώρα διαθέτει επιτέλους ένα πρωθυπουργό που παίρνει τα πράγματα πάνω του. Όχι επειδή το είπε ο Στ. Μάνος ή ο Αντώναρος, αλλά επειδή όλοι ξέρουμε πως ο Αλέξης Τσίπρας είχε το θάρρος, μόλις είδε ποιο ήταν το πραγματικό πολιτικό και θεσμικό περιβάλλον στην ευρωζώνη, να πάρει πάνω του όλη την διαπραγμάτευση και να σώσει δυο-τρεις φορές τη χώρα από ένα ατύχημα (Graccident). Και την πήρε, με όπλο ένα λόγο ειλικρινή, αληθινό και ευρωπαϊκό που διαπέρασε το γυάλινο κάλυμμα της υποκρισίας και των φαντασιώσεων της ευρωπαϊκής ελίτ. Αυτό μπορεί να σημαίνει πολλά για το μέλλον, αλλά τώρα η καυτή πατάτα είναι στα χέρια μας. Η ώρα της ρήξης ήρθε και δεν αφορά μόνο τους ξένους δανειστές, αλλά και τον εαυτό μας.
Στις 21 Φεβρουαρίου γράφαμε πως «άρχισε ο ‘‘πόλεμος’’ με τον εαυτό μας», στις 13 Μαρτίου επισημαίναμε ότι έχουμε «δύο βδομάδες για να αποφασίσουμε». Τώρα είμαστε μπροστά στην πραγματικότητα μιας ριζοσπαστικής αλλαγής της χώρας. Η ατάκα του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη στην Κρήτη, όταν τον επευφημούσαν οι πολίτες, «να είστε μαζί μας κι όταν θα κάνουμε τη ρήξη» αυτό εννοούσε. Δεδομένου ότι ο πρωθυπουργός έχει πάρει πάνω του το παιγνίδι με τους δανειστές, θεωρούμε επαρκείς τις εξηγήσεις που έδωσε ο αν. υπουργός Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων Ευκλείδης Τσακαλώτος στην εκπομπή U: 1) «Δημιουργούμε ασάφεια στους εταίρους μας σκοπίμως, γιατί πρέπει να ξέρουν ότι είμαστε έτοιμοι για μία ρήξη, αυτό σημαίνει διαπραγμάτευση», 2) Υπενθύμισε τη ρήση του Γ. Βαρουφάκη στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, «αν δεν μπορείς να φανταστείς τη ρήξη δεν διαπραγματεύεσαι» και 3) Δεν γίνεται να αποκαλύψουμε όλους τους τρόπους με τους οποίους διαπραγματεύεται η κυβέρνηση. Δηλαδή, μετά τα όποια λάθη έγιναν, οι άνθρωποι πλέον ξέρουν τι κάνουν. Συνεπώς, θα συνεχίσουν να παλεύουν σκληρά και θα κάνουν το καλύτερο για τους πολλούς και για τη χώρα. Το σίγουρο πάντως είναι ότι το Grexit και το Graccident, αλλά και το νέο φρούτο του διπλού νομίσματος πρέπει να κλείσουν οριστικά ως εκδοχές. Η κοινωνία έχει αρχίσει να κουράζεται και επιθυμεί σταθερότητα και προοπτική.
Ας έρθουμε τώρα στο εσωτερικό μέτωπο και στο επερχόμενο πολιτικό δίλημμα. Οι μεταρρυθμίσεις που εισηγείται η κυβέρνηση στο Brussels Group, ας πούμε ότι περνάνε, αν και τίποτε δεν είναι σίγουρο. Το ερώτημα είναι αν περνάνε στην Ελλάδα; Διότι είναι προφανές ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι προϊόν συμβιβασμού, που ορισμένοι τις εκτιμούν ως παράδοση στους δανειστές, ενώ άλλοι προσπαθούν να ρυμουλκήσουν την κυβέρνηση σε ένα οικονομικό αδιέξοδο, ώστε να συντελεστεί το «ατύχημα» και να οδηγηθεί η χώρα στη δραχμή και η οικονομία στην κολεκτιβοποίηση. Οι δυνάμεις αυτές μπορεί να μην έχουν ανατρεπτική ισχύ, δεδομένου ότι υπάρχουν κοινοβουλευτικές εφεδρείες, όμως αποτελούν ανασχετικό παράγοντα στο μεταρρυθμιστικό έργο που έχει μπροστά της η κυβέρνηση.
Το πακέτο των μεταρρυθμίσεων πρέπει να ψηφιστεί από τη Βουλή ως ένα πρώτο βήμα εδραίωσης της εμπιστοσύνης με τους δανειστές, τους θεσμούς της ΕΕ και τις αγορές, αλλά και άρσης της όποιας πολιτικής αβεβαιότητας προκαλεί η φερόμενη ως αριστερή πτέρυγα.
Τώρα είναι η ώρα να σπάσουμε τα αυγά για να γίνει η ομελέτα της ανάπτυξης και η Ελλάδα μια «άλλη χώρα». Όλοι ξέρουμε πως ζούμε στη χώρα της στρέβλωσης των πάντων από τους επιτήδειους που έχτισαν το πελατειακό κράτος της διαπλοκής και της καταλήστευσης του δημοσίου χρήματος και πλούτου από τα οργανωμένα συμφέροντα, μεγάλα και μικρά. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Πρέπει επιτέλους, να χτίσουμε ένα σοβαρό, ανταποδοτικό και διαφανές κράτος που είναι προϋπόθεση για μια σταθερή ανάπτυξη που θα φέρει δουλειές και εισοδήματα.
Όλα τα άλλα είναι αστεία, έως δραματικά επικίνδυνα. Για παράδειγμα, το «να μην κάνουμε ήρωες τους αναρχικούς» που κατέλαβαν το Κόκκινο και μπαινοβγαίνουν στην Κουμουνδούρου, μπορεί να έχει νόημα για τους Ναϊτες της ιδεολογίας, αλλά η Fitch διαπιστώνοντας την απουσία κράτους μας έριξε στα CCC. Και από την άλλη, το 36% δεν ψήφισε μια soft αναρχία, αλλά μια δημοκρατική -επιτέλους- εξουσία. Η αριστεροσύνη δεν θα επιβεβαιωθεί από την ανοχή, αλλά από τις αλλαγές στο τραπεζικό σύστημα, στο πλαίσιο λειτουργίας των ΜΜΕ, των πανεπιστημίων (που φαίνεται πως επιστρέφουν στο φαύλο πασοκικό παρελθόν τους), στην αξιολόγηση κ.ο.κ.
Η ελληνική υπόθεση είναι άλλωστε πολύ κρίσιμη για ολόκληρη την Ευρώπη και την αριστερά διεθνώς. Περιμένουν όλοι το καινούργιο, όχι την διολίσθηση στα αποτυχημένα μοντέλα του παρελθόντος. Η μάχη άλλωστε δίνεται μέσα στο σύστημα. Απ΄ έξω υπάρχει μόνο η Αλβανία του Χότζα.
Θα χρειαστεί συνεπώς να γίνουμε σοβαροί. Το πλαίσιο για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης ψηφίστηκε. Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης θα εφαρμοστεί, όμως, θα πάρει το χρόνο του, γιατί θα χρειαστεί, στο μεταξύ, να επιστρέψουν τα λεφτά στις τράπεζες, οι φόροι στα κρατικά ταμεία και τα δισεκατομμύρια από το εξωτερικό. Δεν θα υπάρξουν νέοι φόροι και εισπρακτικά κόλπα, αλλά θα χρειαστεί το κράτος να έχει τις διαστάσεις που πρέπει. Τι να τις κάνουμε τις πολεοδομίες της διαφθοράς με τους χιλιάδες υπαλλήλους, τώρα που βγαίνει μία άδεια το μήνα; Τι να κάνουμε τα περιφερειακά αεροδρόμια που δεν καλύπτουν τα έξοδά τους, αφού δεν έχουν πελατεία; (ΣΣ: Η σύμβαση υποχρεώνει τη Fraport να φέρνει πελατεία…). Τι θα κάνουμε με τις επιχειρήσεις που έβγαλαν τα λεφτά τους έξω για να μπορούν με σιγουριά να πληρώνουν πρώτες ύλες και προμηθευτές; Θα τις διώξουμε, όπως έγινε με την Βιοχάλκο; … Από την άλλη, δεν μπορεί η Μύκονος και η Σαντορίνη να έχουν μειωμένο ΦΠΑ. Δεν μπορεί οι αιώνιοι φοιτητές να επανέλθουν για να φαίνεται ότι έχουν πληθυσμό τα πανεπιστήμια και να χρηματοδοτούνται με το κεφάλι (που δεν υπάρχει). (ΣΣ: μετά τα 4+2 ας περνάνε ένα μάθημα το χρόνο, αλλιώς … ). Εννοείται ότι πρέπει να εκλογικευτεί και το ασφαλιστικό…
Ο Τσίπρας δεν συμβιβάστηκε με τους δανειστές, αλλά με την πραγματικότητα και το συμφέρον του ελληνικού λαού. Ξέρει πια πως παίζεται το παιγνίδι και δείχνει αποφασισμένος να το παίξει. Δεν πρόκειται να αποποιηθεί την ιστορική ευκαιρία να προχωρήσει στον εκδημοκρατισμό του κράτους και της δικαιοσύνης, στην ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους (υγεία και παιδεία, χωρίς φακελάκια και καθηγητές επιχειρηματίες). Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του πρέπει να προχωρήσει σε μια νέα ανάλυση της κατάστασης στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, των πραγματικών δυνατοτήτων της χώρας και προσδοκιών του λαού. Χρειάζεται απεμπλοκή από τις παιδικές ασθένειες της νέας εξουσίας και κυρίως εξεύρεση στελεχών που κατέχουν τα νέα εργαλεία και την νομοτεχνική τεχνογνωσία της ΕΕ. Η λειψανδρία είναι αισθητή. Χρειάζεται τέλος μια μεσομακροπρόθεσμη στρατηγική που θα υπερβαίνει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, χρειάζεται μια στρατηγική για την Ευρώπη που θα ενσωματώνει τη νέα εμπειρία. Για να γίνουν αυτά πρέπει να κλείσει το ζήτημα με τους έξω.
