Σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές, μπορεί ένα μικρό γεγονός να πάρει τεράστιες, απρόβλεπτες διαστάσεις.
Το 1955 στην Αλαμπάμα, η άρνηση της Αφροαμερικανής Ρόζα Παρκς να δώσει τη θέση της σε έναν λευκό επιβάτη στο λεωφορείο, οδήγησε στο μεγάλο κίνημα εναντίον του ρατσισμού και για τα ανθρώπινα δικαιώματα στις ΗΠΑ.
Τηρουμένων των αναλογιών, κάτι παρόμοιο έγινε με τη φετινή διοργάνωση της Eurovision. Ένας χαμηλής ποιότητας διαγωνισμός τραγουδιού, που ξεκίνησε από την προσπάθεια των τηλεοπτικών σταθμών της Ευρώπης να παράγουν πολλές ώρες φθηνού προγράμματος, εξελίχθηκε φέτος σε πρώτης τάξεως γεωπολιτική αντιπαράθεση, που διέσχισε την Ευρώπη και έφθασε μέχρι τη Μέση Ανατολή.
Συνεχείς διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης έξω το σουηδικό στάδιο της πόλης Μάλμε όπου διεξαγόταν ο τελικός και συγκρούσεις με την αστυνομία. Γιουχάισμα της ισραηλινής συμμετοχής και μια έξυπνη αποδοκιμασία της από τη Μαρίνα Σάττι. Ακραία λογοκρισία, αποκλεισμοί τραγουδιστών δια ασήμαντη αφορμή και αποχωρήσεις καλλιτεχνών.
Μέχρι ο Νετανιάχου άφησε για λίγο τη γενοκτονία στη Γάζα, για να συγχαρεί την συμπατριώτισσα του τραγουδίστρια. Πως μπορούσε να λείψει ο Αδωνις Γεωργιάδης; σε μία ακόμη αίτηση συγχώρεσης προς το ισραηλινό λόμπι, για τις εποχές που τραγούδαγε τον ύμνο του Γκαίμπελς, φρόντισε να δημοσιοποιήσει τη μεγάλη ευτυχία του(!) για την επιτυχή εμφάνιση του Ισραήλ στην Eurovision. Τι άλλο μπορεί να ζητήσει ένας άνθρωπος, για να είναι πολύ ευτυχισμένος;
Ως «Ευρωπαίος πολίτης» μας πληροφόρησε ότι ψήφισε στον διαγωνισμό, αλλά δεν θέλει να αποκαλύψει ποια χώρα γιατί η «ψήφος είναι μυστική»- μπερδεύοντας έναν διαγωνισμό τραγουδιού με τις βουλευτικές εκλογές και το Σύνταγμα. Και μετά μας εξήγησε ότι όλα αυτά συνέβησαν γιατί στο Μάλμε «όλοι σχεδόν είναι Μουσουλμάνοι εκεί» (είναι το 20% του πληθυσμού της πόλης, αλλά για αποκατάσταση των όσων λέει κάθε φορά ο κ. Γεωργιάδης χρειάζεται να γραφεί τόμος).
Με την ισλαμοφοβία του, ο υπουργός της ΝΔ επιβεβαίωσε όμως ότι στην Eurovision όλα είναι πολιτικά. Στις ψηφοφορίες για την ανάδειξη των νικητών παίζουν μεγαλύτερο ρόλο οι ιστορικές, διπλωματικές και πολιτισμικές σχέσεις κάθε χώρας( εξ ού και τα αμοιβαία 12αρια Ελλάδος-Κύπρου) παρά η όποια ποιότητα τραγουδιών και διαγωνιζομένων. Σε σημείο που, αν γνωρίζει κανείς σύγχρονη ιστορία, μπορεί να προβλέψει με αρκετή σιγουριά ποια τραγούδια θα υποστηρίξει κάθε χώρα.
Οι διοργανωτές στρουθοκαμηλίζουν επιμένοντας ότι η πολιτική πρέπει να μείνει έξω από τον διαγωνισμό, φυσικά μόνο όταν βολεύει πολιτικά: το 2022 η Ρωσία αποβλήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες λόγω της εισβολής στην Ουκρανία. Απαγορεύοντας από την πρώτη στιγμή ακόμη και τα παλαιστινιακά μαντήλια, πήγαν το ίδιο να κάνουν με τον φετινό διαγωνισμό, για να μην εκφραστεί η συμπαράσταση στους Παλαιστίνιους.
Κατάφεραν το αντίθετο. Το έγκλημα στη Γάζα ήρθε στην πρώτη γραμμή της διεθνούς δημοσιότητας. Και αυτό γιατί ο κόσμος βρίσκεται σε μία κρίσιμη ιστορική στιγμή, όπως εκείνη όταν η Ρόζα Παρκς δεν έδωσε τη θέση της σε ένα λεωφορείο στην Αλαμπάμα, 70 χρόνια πριν.
Όσοι διαμαρτυρήθηκαν, οι Σουηδοί πολίτες έξω από το στάδιο και οι καλλιτέχνες μέσα σε αυτό, αισθάνονται ότι αν στην Παλαιστίνη επικρατήσει η εν ψυχρώ δολοφονία του αδύνατου από τον ισχυρό, η παραβίαση όλων των κανόνων, όχι μόνο του ανθρωπισμού αλλά ακόμη και αυτών του πολέμου, η ανθρωπότητα θα μπει σε μία νέα, πιο σκοτεινή περίοδο.
Χωρίς να το θέλει, αυτή η κιτς, χαμηλής ποιότητας διοργάνωση, έγινε το 2024 σύμβολο για το σταυροδρόμι που βρίσκετα η ανθρωπότητα: ανάμεσα σε έναν -προβληματικό- πολιτισμό και στην -απόλυτη- βαρβαρότητα.