Με δεδομένο ότι χρησιμοποιώντας την ιταλική σημαία (χαμηλές εργοδοτικές εισφορές, επανδρώσεις, φόροι κ.λπ.) ο εφοπλιστής έχει καταφέρει να είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστικός στην Αδριατική και να ελέγχει περίπου το 60% της αγοράς, κόντρα στις ελληνικές Super Fast και ΑΝΕΚ, όπως και το γεγονός πως κυριαρχεί περίπου στη μισή κίνηση των γραμμών της Κρήτης, γεννάται εύκολα το ερώτημα κατά πόσο θα πρέπει να ελέγξει και τα λιμάνια από τα οποία σαλπάρει. Διότι, αν αυτό συμβεί, μπορεί να ευνοήσει περαιτέρω τα πλοία του, εις βάρος των ελληνικών. Για ποιο λόγο, άλλωστε, να θέλει να αγοράσει την Ηγουμενίτσα και το Ηράκλειο, αν αυτό δεν ήταν προς το συμφέρον του;
Ωστόσο ο Γκριμάλντι ελέγχει και κάποιες προβλήτες σε ιταλικά λιμάνια και γεννάται το εύλογο ερώτημα κατά πόσον τίθεται ζήτημα δεσπόζουσας θέσης και ανταγωνισμού. Τρόπος για να αποκλειστεί από τους διαγωνισμούς μάλλον δεν υπάρχει. Ωστόσο η ελληνική Επιτροπή Ανταγωνισμού θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτική στους όρους και στις προϋποθέσεις που θα βάλει στις εν λόγω παραχωρήσεις, όποιος κι αν επικρατήσει στους διαγωνισμούς.
Βεβαίως, επειδή το ζήτημα ξεπερνάει τα εθνικά μας σύνορα, αφού αφορά βασική ενδοευρωπαϊκή σύνδεση, μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, είναι πιθανόν να την προλάβει η ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού. Και να γίνουμε έτσι ακόμα μία φορά ρεζίλι πως δεν μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι το επιχειρηματικό παιχνίδι θα είναι δίκαιο ούτε καν στις ακτές μας.
Πάντως, απέναντι στον Γκριμάλντι, τόσο στον διαγωνισμό της Ηγουμενίτσας όσο και σε αυτόν της Κρήτης, έχουν σταθεί σοβαρά ελληνικά σχήματα, που δύνανται να τον εμποδίσουν να υλοποιήσει τους στόχους του.