Να μην κακολογεί ο κόσμος τον οδηγό της Porsche, του αυτοκινήτου δηλαδή που ξέφυγε από το δρόμο, μπήκε στον παράδρομο και καρφώθηκε πάνω στο δικό του, σταθμευμένο αμάξι, σκοτώνοντας την σύζυγό του και το τρίχρονο παιδί τους, ζητά ο 41χρονος, τραγικός πατέρας, Υπάτιος Πατμάνογλου.
«Τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια του παιδιού. Θέλω να σταματήσει ο κόσμος να λέει άσχημα πράγματα για τον 24χρονο, γιατί και αυτό το παλικάρι δεν ήθελε να χάσει τη ζωούλα του», είπε χαρακτηριστικά.
Νωρίτερα, σε συνέντευξή του στη Χριστίνα Λαμπίρη είχε πει: «Συλλυπητήρια στην οικογένειά τους. Και αυτοί δεν ήθελαν να τον χάσουν. Εφταιγε-δεν έφταιγε, η ψυχούλα του το ξέρει».
Αναλυτικά, στη συνέντευξη στην Ζήνα Κουτσελίνη, είπε:
«Ζήνα να σου πω την αλήθεια νιώθω μεγάλη ανακούφιση με όλο τον κόσμο και με όλα τα μηνύματα που μου στέλνει ο κόσμος. Πραγματικά ηρεμεί η ψυχούλα μου και πιστεύω θα ηρεμεί και η ψυχή και της γυναίκας μου και του παιδιού μου. Να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο παλικάρι που έδωσε το βίντεο στη δημοσιότητα γιατί με έτρωγαν οι τύψεις γιατί άκουγα διάφορα ότι δεν πάρκαρα σωστά το αυτοκίνητο και όλα τα σχετικά», δήλωσε τονίζοντας την ανακούφισή του για τη δημοσιοποίηση του βίντεο.
Ο Υπάτιος Πατμάνογλου συνέχισε εκφράζοντας τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένεια του παιδιού που οδηγούσε τη μοιραία Porsche ενώ τόνισε ότι δεν θέλει «να λένε αυτά που λένε», «Εντάξει και αν έχει χρήματα και αν δεν έχει δεν παίζει ρόλο», σημείωσε. «Ήταν ένας πιτσιρικάς είχε ένα αυτοκίνητο γρήγορο, έτρεχε, ήταν παράνομος, εντάξει, αλλά και αυτό το παλικάρι δεν ήθελε να χάσει τη ζωούλα του», είπε.
Για τη στιγμή του ατυχήματος δήλωσε: «Είδα ξαφνικά μπροστά μου τέσσερις νεκρούς. Το γιο μου, τη γυναίκα μου και δύο άλλα παιδιά. Ο Θεός να τους αναπαύσει όλους. Το ‘θελε η Παναγία. Αυτό το πράγμα ούτε στον χειρότερο εχθρό».
Εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους αντιμετωπίζει με ψυχραιμία την κατάσταση αναφέρει ότι «μπορεί αυτό το ατύχημα να γινόταν και με έναν παππού και να ερχόταν πάνω μου με ένα τρακτέρ». Παράλληλα για τον οδηγό της Porsche αναφέρει: «Τώρα το ότι είναι 24 χρονών το παιδί δεν σημαίνει ότι δεν ξέρει να οδηγάει. Υπάρχουν οδηγοί αυτοκινήτων οι οποίοι είναι πιτσιρικάδες και έχουν καλή αντίληψη. Δηλαδή, δεν πάει να πει ότι είμαι πιτσιρικάς δεν ξέρω να οδηγάω ή πήρα τα λεφτά του μπαμπά μου και πήρα ένα Porsche και σκοτώνω τον οποιοδήποτε. Γιατί και αυτός σκοτώθηκε. Δυστυχώς και αυτό το παιδί είδα μπροστά στα μάτια μου και στην αρχή νόμιζα ότι είναι η γυναίκα μου γιατί ήταν πολύ αδύνατο το παλικάρι με μακριά μαύρα μαλλιά, είχε σχεδόν το ίδιο ντύσιμο με τη γυναίκα μου και νόμιζα ότι ήταν η γυναίκα μου στην αρχή».
Όπως σημειώνει μέσα στα συντρίμμια και μέσα στα σίδερα δεν μπορούσε να καταλάβει αν είναι η γυναίκα του και το ξεχώρισε από τα παπούτσια. «Φορούσε κάτι σταράκια το παλικάρι και λέω “δεν είναι η γυναίκα μου αυτή”», εξηγεί.
Εϊπα στη γυναίκα μου θα κάνω μισό λεπτάκι και κατέβηκα από το αυτοκίνητο
Ο ίδιος ανέφερε ότι σταμάτησαν στο πάρκινγκ για να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα σημειώνοντας μάλιστα ότι είπε στη σύζυγό του ότι θα έκανε «μισό λεπτάκι» καθώς «το μωρό όταν σταματούσε το αυτοκίνητο έκλαιγε, ήθελε να προχωράμε». «Σταματάω το αυτοκίνητο, βγάζω τα κλειδιά, βγαίνω από το αυτοκίνητο με τζόκινγκ, φανταστείτε. Πηγαίνω στην τουαλέτα και με το πάω να κάνω την ανάγκη μου γίνεται μία έκρηξη, κλείνουν τα φώτα όλα, καπνοί, φωτιά ξαφνικά. Λέω «τί έγινε ρε παιδιά. Πρέπει να σωθώ, πρέπει να σωθώ οπωσδήποτε. Πέφτω κάτω, βάζω την μπλούζα μου μπροστά στη μύτη μου και το στόμα μου για να μην αναπνέω ούτε τη φωτιά ούτε τον καπνό και κάνω έρπη. Βγαίνω έξω με όση δύναμη έχω και όση αίσθηση, λειτούργησαν ξαφνικά όλα με το ένστικτό μου. Όλα ενστικτωδώς. Βγήκα έξω και πήγα να πω στη γυναίκα μου “ρε κοριτσάρα μου τι πήγα να πάθω, ρε γα…το, πήγα να καώ ζωντανός”. Και με το που βγαίνω βλέπω το αυτοκίνητό μου κομμένο στα δύο. Δεν κατάλαβα τι είχε γίνει. Νόμιζα ότι βλέπω ψέματα. Λέω “Υπάτιε πρέπει να το συνειδητοποιήσεις κάτι γίνεται εδώ, κάτι δεν πάει καλά κάτι έγινε μία έκρηξη. Από που όμως. Πως προήλθε αυτή η έκρηξη;”Προσπαθώ να δω αν το αμάξι μου είχε κάτι μέσα. Το ντεπόζιτο; Έγινε κάτι; Δεν είδα το άλλο αυτοκίνητο καθόλου. Και μετά από λίγη ώρα, πώς έκανα το γύρο έτσι του κτιρίου να δω τι γίνεται βλέπω ένα κατάστημα δίπλα με μπουκάλες οξυγόνου, νόμιζα ότι στην αρχή έσκασαν οι μπουκάλες οξυγόνου και ήρθαν μέσα στο αυτοκίνητο. Συγκυρίες τρελές. Και πηγαίνω μετά λίγο πιο δίπλα και βλέπω ένα ζαντολάστιχο από Porsche και τα φρένα του και βλέπω και τον οδηγό δίπλα και μια άμορφη μάζα σίδερα και μετά καταλαβαίνω ότι κάποιο έπεσε πάνω στο αυτοκίνητό μου και έγινε όλο αυτό το πράγμα. Γυρνάω πίσω, βλέπω τη γυναίκα μου, είχε αγκαλιάσει το παιδάκι, τη δίνω ένα φιλάκι. Τη φίλησα, ένας θεός ξέρει, ρε παιδιά. Πηρα τηλέφωνο και στο ΕΚΑΒ», είπε».
Είναι θέλημα Θεού, όλα γίνονται για κάποιο λόγο
«Όλα παιδιά γίνονται για κάποιο λόγο. Κι εγώ αυτά έλεγα. Γιατί να μην δεν συμβεί σε εμένα έλεγα εγώ; Ποιος είσαι εσύ ρε μεγάλε. Είναι θέλημα Θεού. Εγώ πιστεύω στην Παναγία και τον Χριστό. Είμαι Ορθόδοξος. Τα πιστεύω πολύ αυτά τα πράγματα. Ό,τι γίνεται στη ζωή μας γίνεται για κάποιο σκοπό. Αν δεν πιστέψω αυτό το πράγμα και δεν το βάλω στο μυαλό μου, θα τρελαθώ. Το πίστευα από πριν αυτό.Εγώ ο ίδιος δεν φοβόμουν το θάνατο, δεν φοβόμουν τίποτα στη ζωή μου. Ούτε την οικονομική κρίση, όχι ότι είμαι κανας λεφτάς. Δεν με επηρέαζε τίποτα. Βαστούσα στα πόδια μου, είχα την ψυχική δύναμη, είχα ψυχολογία, έδινα ψυχολογία και στη γυναίκα μου. Είχα πολύ δύναμη μέσα μου. Λέω δεν θα μου στερήσει κανείς το δικαίωμα της χαράς. Δεν άφηνα μύγα στο σπαθί μου. Αλλά δεν περίμενα ότι θα μου συμβεί. Με συγκλόνισε πάρα πολύ. Κάνω κάθε μέρα προσευχή στην Παναγίτσα, να πάνε όλα καλά, να βρω ψυχική δύναμη. Σωματική έχω, ψυχική έχω αλλά δεν ξέρω αν θα μου τελειώσει.
Τι να σας πω ρε παιδιά, τι να σας πω. Κάθε μέρα που περνάει νομίζω ότι είναι ψέμα.
Ευτυχώς δεν είμαι μόνος. Ευτυχώς και η οικογένειά μου και όλο μου το σόι είμαστε δεμένοι, μια γροθιά, μια μπουνιά. Στις δυσκολίες ήρθαν όλοι και με αγκάλιασαν. Δεν με άφησαν μόνο ούτε στον ύπνο. Δοξάζω το Θεό γι’αυτό το πράγμα γιατί αν ήμουν μόνος μου, όσο δυνατός και να είσαι, όσα ψυχικά αποθέματα και να έχεις δεν μπορείς να το πολεμήσεις αυτό το πράγμα. Με τίποτα παιδιά. Είναι μια λεπτή κλωστή. Πολύ λεπτή ισορροπία. Σου έρχονται όλες οι εικόνες. Λες γιατί σε εμένα. Δίνεις απαντήσεις στον εαυτό σου, λες αν γινόταν έτσι, αν γινόταν αλλιώς. Δεν υπάρχουν απαντήσεις. Θέλω συμπαράσταση από τους γονείς μου, δίνω και εγώ στους δικούς μου. Και στην αγαπημένη μου πεθερούλα που την κοιτάω και βλέπω στα μάτια της την γυναίκα μου. Και αυτή βλέπει στα μάτια μου την οικογένειά μου, τον Παυλάκη και την Αποστολία.
«Λέω θεούλη μου ήταν το λαχείο»
«Θέλει να έχεις βοήθεια. Δεν παλεύεται αυτό το πράγμα αν είσαι μόνος. Οσο καιρό τα έβλεπα στην τηλεόραση δεν τα πίστευα. Ελεγα εντάξει ειδήσεις ρε παιδί μου σιγά. Ετυχε να ‘ρθει σε μένα. Λέω Θεούλη μου ήταν το λαχείο. Τζόκερ δεν έπαιζα ποτέ, ούτε θα παίξω αλλά αυτό το Τζόκερ που μου έκατσε, εντάξει.
Πριν γίνει το ατύχημα, την προηγούμενη Κυριακή, επειδή και τον Παυλάκη μου τον πήγαινα συνέχεια εκκλησία. Είχαμε εκεί στο Νέο Φάληρο τον Αγιο Δημήτριο, τον πήγαινα κάθε Κυριακή, φιλούσε τις εικονίτσες, έπαιρνε Θεία Κοινωνία και η γυναίκα μου μαζί, εξομολογούμασταν, είχαμε τον πνευματικό μας στην Πτολεμαίδα, τον πάτερ Θεόφιλο. Ημασταν δηλαδή παιδιά της εκκλησίας, πολλοί το παρεξηγούσαν αυτό αλλά ο καθένας έχει τα πιστεύω του και τις ιδεολογίες του.
«Θέλω να πιστεύω πως η οικογένειά μου θα ανέβει στον Παράδεισο»
Φύγανε και θέλω να πιστεύω πως η οικογένειά μου θα ανέβει στον Παράδεισο, θα με βλέπει από εκεί ψηλά και θα χαίρεται για μένα. Πρέπει να σταθώ δυνατός και εγώ να καταφέρω την προσπάθειά μου εδώ στη Γη να έρθω δίπλα τους. Αυτό βέβαια με πονάει. Ο πόνος δεν φεύγει, αλλά ξέρω πως οι δικοί μου θα ανέβουν επάνω, το ξέρω. Οχι το ξέρω, θέλω να το ελπίζω για να μην λέω και ό,τι να ‘ναι. Μακάρι να είναι επάνω στον Παράδεισο και να με βλέπουν και εγώ από εδώ κάτω να τους τιμώ.
Θέλω μόνο μία χάρη να κάνω ένα αγαλματάκι στο γιο μου και ένα στη γυναίκα μου εκεί στην Εθνική οδό. Δεν ξέρω αν γίνεται γιατί είναι επάνω στα πάρκινγκ, αν επιτρέπεται από τη νομοθεσία αυτό το πράγμα να είναι αγκαλιά. Με δικά μου χρήματα δεν θέλω να βοηθήσει κανένας. Απλά δεν ξέρω τη διαδικασία με τις άδειες, να γίνει ένας ανδριάντας δηλαδή. Νομίζω ότι αυτό είναι τιμή για την οικογένειά μου να σταματήσει όποιον βλέπει αυτό το πράγμα να αφήνει έστω και για λίγο το γκάζι από το πόδι. Να το βλέπει και να λέει ”ωπ εδώ κάτι έγινε” γιατί τα τριαντάφυλλα και όλα αυτά τα λουλούδια μαραίνονται, ένα μνημείο θα μείνει και θα το κοιτάνε».
Ερωτηθείς για το τι θα άλλαζε εάν ήταν στη θέση του νεαρού με την Porsche, ο 41χρονος δήλωσε: «Σαφώς και αν είχα ένα τέτοιο αυτοκίνητο, όσο τρελό και ακούγεται δεν θα έβγαινα να έτρεχα στους δρόμους. Το αυτοκίνητο αυτό έχει τελική 335. Το παιδί πρέπει να πήγαινε με πάνω από 300, ούτε 200, ούτε 250 και αυτές οι ταχύτητες σε αυτά τα αυτοκίνητα, επειδή είναι supercar δεν τις καταλαβαίνεις. Μπορεί να ήταν με κάποιο πρόγραμμα, να ήταν ελευθερωμένο, μπορεί να πήγαινε και παραπάνω. Δεν τα καταλαβαίνεις τα χιλιόμετρα στο δρόμο, μπορεί ένας οδηγός που δεν ξέρει την ταχύτητα να του φανεί υπερβολικό το νούμερο. Μπορεί ένας άνθρωπος με ένα 1400αράκι που πάει στη δουλειά του μετά τα 140-150 να πει ”ωπ εδώ σκοτώνομαι”. Με αυτό πας 200 και πας σταματημένος, λες να ανοίξω την πόρτα να κατέβω. Αυτό δεν πάει να πει πως τον δικαιολογεί η ταχύτητα, που κάνει, είναι παράνομο το παιδί. Αν ήμουν στη θέση του βασικά θα πήγαινα στις Σέρρες στην πίστα, θα πήγαινα στα Μέγαρα, θα έκανα εκεί το γούστο μου, στον δρόμο θα ήμουν ασφαλής, όπως και είμαι ασφαλής. Και το δικό μου αυτοκίνητο είναι πολύ γρήγορο. Είχα ένα Honda, το αγαπούσα πολύ, το πρόσεχα. Δεν έτρεχα στον δρόμο, δεν προκαλούσα ποτέ κανέναν. Πάντα ερχόντουσαν πίσω πιτσιρικάδες. Ξέρετε όταν βλέπει ένας ένα γρήγορο αυτοκίνητο, ο ένας προκαλεί τον άλλον. Ποτέ, ποτέ και ειδικά από τότε που έκανα την οικογένεια, έβαλα ένα φρένο σε όλα αυτά. Ημουν πολύ τυπικός».
«Νηφαλιότητα πάνω απ’ όλα, όχι ποτό και οδήγηση και να τηρούμε τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Οταν το όριο είναι 140 να πηγαίνουμε με 140. Βέβαια, το παιδί μπορεί να πήγαινε με 140 και να έσκαγε το λάστιχο και να ερχόταν πάνω μου, αυτό δεν αλλάζει κάτι. Δεν μπορείς να πεις πως αν τηρήσεις τον κώδικα, όλα θα είναι καλά, αλλά είναι ένα στάνταρ για να προστατεύσεις τη δική σου ζωή γιατί απέναντι σου δεν φταίει.
Εκανα μεγάλο αγώνα στη ζωή μου. Πήρα την οικογένειά μου από την Πτολειμαίδα, μια επαρχιώτικη πόλη και τους πήγα στην Αθήνα χωρίς να ξέρουμε κανέναν. Η γυναίκα μου είχε προβλήματα, καθώς δεν της άρεσε ο κόσμος στην Αθήνα, δεν είχαμε πολλές κοινωνικές σχέσεις, ξεκινήσαμε από το μηδέν, γνωρίσαμε στην πολυκατοικία μας τους γείτονές μας, ήμασταν πιο ανοικτοί. Της έδινα συνέχεια δύναμη, της έλεγα ”όταν είσαι μαζί μου δεν θα καταλαβαίνεις τίποτα. Ο,τι θέλεις, ο Υπάτιος”. Κάναμε σχέδια. Την αγαπούσα πολύ και το παιδάκι μας. Πηγαίναν όλα πολύ ωραία, σαν ψεύτικα. Πηγαίναμε τις βόλτες μας στον Φλοίσβο, στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Ερχόμασταν Πτολεμαΐδα, πηγαίναμε στις εκθέσεις αυτοκινήτων με τον πιτσιρικά, ήθελα να τον βάλω στο τρυπάκι με τα αυτοκίνητα. Πηγαίναμε αγοράζαμε αυτοκινητάκια.Το τελευταίο αυτοκίνητο που του πήρα ήταν ένα Porsche, κοιτά ειρωνεία. Να τρελαθείτε βρε παιδιά. Και του μικρού του άρεσε να ακούει την εξάτμισή μου.
«Δεν τα έκοψε αυτός τα όνειρα. Θέλω να πιστεύω Ζήνα για να είμαι ψυχικά ήρεμος ότι και αυτουνού το νήμα της ζωής ήταν να κοπεί. Των δύο παιδιών όπως και της οικογένειάς μου. Για να είμαι ψυχικά ήρεμος θέλω να πιστεύω ότι έφτασε η ώρα, τελείωσε το λαδάκι όλων. Δεν μου πήρε τη ζωή των παιδιών. Κάποιος άλλος έβαλε το χέρι του και τις πήρε και τις τέσσερις. Αυτό θέλω να πιστεύω. Δεν φταίει το παλικάρι. Ήρθε τόσο προγραμματισμένο αν το δείτε στο βίντεο, να θέλεις να το κάνεις δεν γίνεται ρε παιδιά, δεν γίνεται. Το έχω δει 400 φορές, δεν γίνεται, δεν γίνεται. Εφυγε με τα τέσσερα, ήρθε με χτύπησε, είχα βγει 2-3 δευτερόλεπτα πριν από το αυτοκίνητο, πήρα ολόκληρος φωτιά και δεν κάηκα, πέρασε μέσα από τη φωτιά και δεν κάηκα, το πιστεύετε; Αυτό είναι από τα άγραφα.
Μπήκα μετά είδα τι έγινε και λέω τι να πω τώρα. Ήθελε να πάρει αυτούς τους τέσσερις και το σκυλάκι μαζί. Ούτε το σκυλάκι μου… Ήθελε να μείνω ζωντανός. Και στην τουαλέτα πάνω στην σκεπή να το έβαζα το αυτοκίνητο θα ερχόταν το Porsche και θα με χτυπούσε. Ήθελε η μοίρα. Έτσι καλύπτομαι ψυχολογικά και πνευματικά εγώ».
Τις τελευταίες κουβέντες με τη γυναίκα του
Ήθελε και αυτή να πάει τουαλέτα και επειδή το μωρό δεν καθόταν μόνο του στο καθισματάκι πίσω. Της λέω Αποστολία θα βγω εγώ, θα έρθω, θα κρατήσω το μωρό και θα βγεις μετά εσύ. Αν έβγαινα εγώ και πήγαινε η γυναίκα μου και εγώ θα σκοτωνόμουν και η γυναίκα μου θα καιγόταν γιατί αποκλείεται να γλίτωνε.
Ήταν πολύ χαρούμενη που θα πηγαίναμε Πτολεμαϊδα, Ήταν μια κούκλα, μια θεά, είχε ετοιμάσει το αυτοκίνητο, είχε βάλει πίσω τα πράγματα, τα ρούχα μας, είχε ντύσει τον μικρό, με περίμενε να σχολάσω από τη δουλειά για να φύγουμε. Δεν είχα έστω ένα προαίσθημα ότι κάτι θα πάει στραβά.
Για το αν πήγαιναν 3ήμερο
Είχα πάρει 10 μέρες άδεια από τη δουλειά μου γιατί είχα κάτι καλλιέργειες να φροντίσω. Θα κάναμε και τις διακοπές μας, θα βλέπαμε και τους γονείς μας. Να περάσουμε ένα 10ήμερο καλά. Για εμάς αυτό ήταν μια όαση. Καθόμασταν 2 μήνες Αθήνα, δουλειά, όλα καλά, στις κοινωνικές μας υποχρεώσεις, φεύγαμε στην Πτολεμαϊδα, κάναμε 10 μέρες διακοπές, εγώ τα καφεδάκια μου με τους φίλους μου, η Λία, με τις φίλες της, με την αδερφή της, τη μητέρα της, τον πατέρα της, βγαίναμε και μαζί έξω. Όλα μια χαρά, μια χαρά, μια οικογενειακή ζωή.
Να μην είμαστε με το φόβο, να λέμε ωχ να μην βγω από το σπίτι. Στη ζωή αυτή όλοι είμαστε περαστικοί. Κάποια στιγμή θα φύγουμε από τη ζωή. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το θάνατο.
Για το αν έχει επικοινωνήσει κάποιος μαζί του
Οχι ρε παιδιά και το καταλαβαίνω αυτό, γιατί μπορεί ο άνθρωπος να σκεφτεί τι ρόλο βαράει αυτός ο άνθρωπος. Θα με βρίσει; Εδώ οι φίλοι μου λένε, θα πάμε να τον πιάσουμε, να τον κρεμάσουμε, να τον κάνουμε. Ρε παιδιά ηρεμήστε, ο καθένας βγάζει μια αντίδραση εχθρική. Μπορεί ο άνθρωπος να φοβάται, μπορεί να είναι άλλης κουλτούρας. Δεν έχω πρόβλημα με αυτό το πράγμα. Να σας πω κάτι, δεν με πειράζει αυτό τόσο πολύ. Δεν έχω πρόβλημα, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Δεν το παίρνω εχθρικά, ούτε έχω να πω κάτι για τους γονείς».