«Δεν είμαι σίγουρος για το πια ακριβώς είναι η δουλειά του. Ξέρω ότι είναι επιχειρηματίας, δεν μου είναι σαφές τι είδους επιχειρήσεις έχει, αν δραστηριοποιείται στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, που φορολογείται κλπ.
Κοινωνίες που νιώθουν βαθιά ανίσχυρες και ανήμπορες μέσα στη δίνη κρίσης που δεν εκτονώνεται δημιουργικά αλλά μεταπίπτει σε μια παρακμή, τρέχουν πίσω από δήθεν χαρισματικές προσωπικότητες οι οποίες πάντα χρησιμοποιούν την κοινωνία του θεάματος της εποχής τους.
Θυμίζω στην Ευρώπη του μεσοπολέμου οι τεχνικές του θεάματος, κινηματογράφος, εναέρια πλάνα, αξιοποιήθηκαν στο έπακρο από όλους εκείνους που χωρίς σαφή προγράμματα, στις αρχές, ως δήθεν ισχυρές προσωπικότητες που θα έπαιρναν τους λαούς τους από το χέρι και θα τους έβγαζαν από την κρίση.
Επαναλαμβανόμενο σύμπτωμα κοινωνιών σε παρακμή που θεωρούν ότι μόνες τους δεν μπορούν και δεν έχουν δυνάμεις που θα τις βγάλουν από την κρίση κρίσιμες στρώματα των οποίων έχουν περάσει σε ένα στάδιο παθητικότητας και θέλουν σε ένα πρόσωπο να τους κάνει τη δουλειά.
Σε αυτό το παιχνίδι έπαιξε όλος ο σύριζα. Ο σύριζα ως κόμμα υπήρξε πρωτεργάτης του τυχοδιωκτισμού, με πρωτεργάτη τον Τσίπρα, λυπάμαι που στενοχωρώ πολλούς αγκάλιασε τον τυχοδιωκτισμό και τον έκανε τον κεντρικό του ιδεολογικό του κορμό, θυμίζω ότι ακόμα δεν έχει αποτιμήσει τι έκανε το 2015.
Αφού δεν έκανε καμιά αυτοκριτική όταν αποστάτησε η ηγετική του ομάδα από την λαϊκή βούληση που η ίδια προκάλεσε, ήρθε μετά και έλεγε, το πρόβλημα μου είναι η επικοινωνία. Καλά τα α έκανα, καλές πολιτικές έχω δεν έχω καλή επικοινωνία. Μετά άρχισαν άλλο τροπάρι, ότι ο Τσίπρας είναι πάνσοφος ηγέτης που μετά από αυτόν, δεν υπάρχει επόμενη μέρα και φταίνε κάποιοι, παρεμπιπτόντως ήταν όλοι αυτοί που τον υπομόνευαν και ήταν επιλογές του, και φταίνε κάποιοι που τον υπομόνευαν
Αφού έπεισε τον ελληνικό λαό ότι δεν μπορεί να διαλέξει άλλο δρόμο, αφού προσχώρησε σε πολιτικές της δεξιάς, αφού αποθέωσε την προσωπολατρία, ως μοναδικό συνδετικό του ιστό, μετά επέλεξε μια διαδικασία που έλεγε ότι πρώτα θα βγάλουμε πρόεδρο και μετά θα συζητήσουμε για τις πολιτικές.
Όταν έχεις κάνει αυτές τις επιλογές και όταν έχεις καταστεί το πιο φιλο-αμερικανικό κόμμα της ελληνικής πολιτικής ζωής, είσαι ευάλωτος να σου φυτέψουν διαφόρους.
Έγινε λοιπόν αυτό, φυτεύτηκε ο κ. Κασσελάκης με συνέργεια ηγετικών κύκλων του σύριζα και πρωταγωνιστικό ρόλο της αμερικανικής πρεσβείας καταφανώς και ως επιλογή της ολιγαρχίας. Όχι ότι δεν ήταν η κ. Αχτσιόγλου, απλά έκριναν ότι ο Κασσελάκης θα ήταν αποτελεσματικότερος.
Να φύγει ο Μητσοτάκης θα έρθει ο Κασσελάκης. Τι διαφορετικό θα κάνει ο Κασσελάκης? Δεν ξέρουμε, αλλά να φύγει ο Μητσοτάκης. Αυτό για κάποιους είναι ωφέλιμο γιατί θα μπουν στο κράτος και θα το αρμέξουν μετά τους σημερινούς, μεγάλη πλειοψηφία όμως δεν έχει να κερδίζει τίποτα και δεν μπορεί να το συνειδητοποιήσει.
Υπάρχει ένα βαθύ αίσθημα ανημποριάς που σημαίνει ότι ψάχνουμε να βρούμε ηγετικούς τύπους φυσιογνωμίες έξω από την δική μας κοινωνία που θεωρούμε μίζερη και καθυστερημένη, που θα μας πάρουν από το χέρι και θα μας πάνε όπου θέλουν. Αρκεί να είναι κάποιους που θα μπορεί να μας θαμπώσει. Συμπεριφερόμαστε ως ευκολόπιστοι ιθαγενείς, απέναντι στον αποικιοκράτη που μόλις εμφανίζεται.
Ο κόσμος ενδείδει μέσα σε περιβάλλον παρακμής θέλει σόου. Όλος ο τρόπος που πολιτεύτηκε ο δήθεν χαρισματικός υποψήφιος ήταν αυτός, προσοχή τι λέει, να μιλάει μόνο σε προστατευμένο περιβάλλον, δικαιωματισμός, μικρές γαργαλιστικές λεπτομέρειες της προσωπικής του ζωής, πετυχημένος, χωρίς να ξέρουμε που ακριβώς, που έχει γνωρίσει τον καπιταλισμό και τον έχει απορρίψει, κανείς δεν κατάλαβε πως ένας εφοπλιστής, αν είναι σε μένα δεν είναι ξεκάθαρο, τον έχει απορρίψει, όλα αυτά είναι ένα σόου, αλλά σε ένα περιβάλλον παρακμής που δεν σου προσφέρει εναλλακτική πολιτική, ο κόσμος δεν αντιλήφθηκε ότι και στις εκλογές, δεν συγκρούονταν διαφορετικές πολιτικές, σε ένα τέτοιο περιβάλλον, λοιπόν λες θα διαλέξω αυτό που θα με κάνει να περάσω καλύτερα. Αν αναρωτηθούμε γιατί τον θεωρούμε πιο αποτελεσματικό, δεν έχουμε απάντηση.
Βάζουμε κάποιον πρόεδρο για να αλλάξει το κόμμα, δοκιμάστηκε με τον Γ. Παπανδρέου, τον Αλαβάνο, τον Τσίπρα, απέτυχαν.
Το σύστημα χρησιμοποιεί μια δική του αποτυχία για να δικαιολογήσει την επόμενη, χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας των ΗΠΑ.
Βρήκαν έναν άνθρωπο που δεν ήταν σύριζα, δεν ξέρουν τι λέει, να κάνει κάτι, που δεν ξέρουν τι είναι. Αφού απότυχαν με τον Τσίπρα πάμε στα τυφλά μπας και μας κάτσει. Αφού ο Μητσοτάκης μιλάει σε προστατευμένο περιβάλλον, να μιλάει και ο δικό μας έτσι, αντί να επιβάλλουμε να μην υπάρχει προστατευμένο περιβάλλον.
Σύμπτωμα μιας κοινωνίας που νιώθει ανήμπορη. Τιμωρεί τον προηγούμενο επιλέγοντας κάποιον που θα τιμωρήσει λίγο καιρό μετά.
Οι αρμένιοι βγάλανε έναν άγνωστο τύπο, δεν ξέρανε τίποτα για αυτόν, τον Πασινιάν, για να καθαρίσει τη διαφθορά. Μετά από χιλιάδες χρόνια φεύγουνε από το Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Οι ουκρανοί βγάλανε έναν κωμικό για τον οποίο πολιτικά δεν ξέρανε τίποτα, κωμωδία έκανε ο άνθρωπος, έχουν ήδη χάσει το 20% και σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν ενδεχομένως ως κράτος.
Δεν είναι πλάκα η πολιτική. Ζούμε σε μια επικίνδυνη γειτονιά. Θα καθίσουν σε ένα συμβούλιο αρχηγών όταν υπάρχει μια κρίση. Δεν συνειδητοποιούμε το βάρος της επιλογής, δεν είμαστε Λουξεμβούργο, δεν έχουμε λυμένα τα προβλήματα.
Πλήρης εξευτελισμός, επιμένω φυτεύτηκε, πλήρης και επικίνδυνη παρακμή…
Η νεότητα δεν είναι απόδειξη τίποτα άλλου πέρα ότι έχει λιγότερες εμπειρίες. Αποδείχθηκε με τον Τσίπρα. Όχι άλλους νέους και χαρισματικούς…
Το πάμε και όπου βγει συνήθως δεν βγαίνει σε καλό…»
«Η παρακμή διατρέχει οριζόντια το πολιτικό σύστημα», υποστηρίζει ο κ. Τζήμας, «αλλά η υπόθεση Κασσελάκη σύντομα θα κάνει την εμφάνισή της και στους άλλους πολιτικούς χώρους»
Ο Θέμης Τζήμας, νομικός, διδάκτορας δημοσίου δικαίου και πολιτικής επιστήμης του ΑΠΘ, μιλάει στον 98.4 για την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζοντας ότι δεν πρόκειται για κανένα “φαινόμενο”, αλλά για «το αποτέλεσμα μιας 12χρονης παρακμιακής και προσωποπαγούς λειτουργίας ενός κόμματος υποτίθεται της Αριστεράς, που, αντί για πολιτικές από την εποχή του Αλέξη Τσίπρα με την ευθύνη όλου του κομματικού του ιερατείου, μετατράπηκε σε κόμμα προσώπων και αλλαγής κυβερνήτη και όχι πολιτικών για την κοινωνία».
Η εκλογή του Στέφανου Κασελάκη, λέει ο Θέμης Τζήμας, «απλά επικυρώνει την “άλωση” μέσα σε δύο μήνες με διαδικασίες παρακμής, που η ίδια η ηγεσία του κόμματος επέλεξε και η ευκαιριακή βάση των 2 ευρώ επικύρωσε, του πιο αδύναμου κρίκου, και πλέον απόλυτα ελεγχόμενου, του πολιτικού συστήματος, όπως εξελίχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ».
Η παρακμή διατρέχει οριζόντια το πολιτικό σύστημα, υποστηρίζει ο κ. Τζήμας, «αλλά η υπόθεση Κασσελάκη σύντομα θα κάνει την εμφάνισή της και στους άλλους πολιτικούς χώρους».