Του Θανάση Καρτερού
Δεν υπάρχει άλλη λύση, η πολιτική μας είναι το μόνο φάρμακο, η λιτότητα είναι μονόδρομος. Αυτό είναι το απαύγασμα της σκέψης της τρόικας, όπως το εξέθεσαν τα μέλη της στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, απαντώντας σε ερωτήσεις ευρωβουλευτών για το καθεστώς ανέχειας και αδιεξόδου που έχουν επιβάλει στην Ελλάδα.
Τα έχουμε ξανακούσει, θα πείτε. Μας έχουν πάρει τ’ αυτιά μ’ αυτά από τη μαύρη μέρα του παπανδρεϊκού Καστελόριζου όχι μόνο οι Όλι Ρεν τού «κουράγιο, Έλληνες», αλλά και οι εγχώριοι θιασώτες της σωτηρίας μας διά του μαρτυρίου, οι κρυφοί και φανεροί τροϊκανοί, οι δημοσιολόγοι της συμφοράς και οι αναλυτές του ολέθρου. Ή θα υποστείτε τη θεραπεία που σας επιβάλλουμε ή θα οδηγηθείτε στην καταστροφή και στον θάνατο. Άλλη επιλογή δεν υπάρχει.
Θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς ότι σε σοβαρές περιπτώσεις, ακόμα και στην ιατρική, γίνονται ιατρικά συμβούλια για να βρεθεί η καλύτερη θεραπεία. Πολύ περισσότερο στην κοινωνία, στην οικονομία, στην πολιτική, οι μονόδρομοι δεν μυρίζουν μόνο δογματισμό και αγκύλωση, αλλά σε πολλές περιπτώσεις τρομοκρατία και φασισμό. Ότι σε μια δημοκρατική κοινωνία πάντα υπάρχουν πάνω από μια λύσεις για σοβαρά και επείγοντα προβλήματα -αλλιώς απλούστατα δεν υπάρχει δημοκρατία, πλουραλισμός, αντιπαράθεση απόψεων και προτάσεων.
Τέτοιου είδους μαθήματα πλουραλισμού όμως δεν συγκινούν, όπως φαίνεται τις τρόικες αυτού του κόσμου. Όπως δεν τις συγκινούν οι ριζικά διαφορετικές από τις δικές τους απόψεις οικονομολόγων, κατόχων Νόμπελ, κοινωνικών παραγόντων. Κι αν η πραγματικότητα (ότι ο Ολάντ, ας πούμε, προτείνει διαφορετικό φάρμακο από τον Σαρκοζί και ο Ομπάμα ακολουθεί διαφορετική θεραπεία από τη Μέρκελ) δεν συμφωνεί με τις απόψεις τους περί μονόδρομου, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν.
Τώρα όμως δεν είμαστε στην αθώα εποχή του Καστελόριζου. Τώρα η πολιτική της τρόικας και των δανειστών έχει δοκιμαστεί στην πράξη. Η Ελλάδα χάρη σ’ αυτή την πολιτική έχει μπει στη ζώνη του λυκόφωτος, με την ύφεση να παράγει όλο και μεγαλύτερη λιτότητα και τη λιτότητα να παράγει όλο και μεγαλύτερη ύφεση. Κι έτσι το ερώτημα που θα έπρεπε να τεθεί σ’ αυτούς τους κομπογιαννίτες του ΔΝΤ και των συναφών φορέων είναι: Το βλέπουμε και το γευόμαστε το φάρμακό σας, αλλά δεν βλέπουμε τη θεραπεία μας. Μήπως αυτή μετατίθεται μετά θάνατον;