Ήταν προς το τέλος της αγίας ζωής του, ο σοφός γέροντας Ειρηναίος, όταν με κάλεσε να μιλήσομε.
Τον επισκέφτηκα στο ησυχαστήριό του, στο στενό πάνω από τον Άγιο Παντελεήμονα. Ένα λιτό και απέριττο σπιτάκι με χώμα στο πάτωμά του, με έπιπλα ένα τραπεζάκι παλιού καφενείου, μια ψάθινη καρέκλα και ένα λυόμενο κρεβάτι με τρίποδα και τάβλες.
Μέσα σ’ αυτό το εντελώς ανεπιτήδευτο περιβάλλον έζησε τα τελευταία του χρόνια ο μέγας της χριστιανοσύνης, η μεγαλύτερη προσωπικότητα τοπικά, μετά τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Ο σεπτός Ειρηναίος μου άνοιξε την ψυχή του για πολλά ζητήματα. Ένα όμως τον «έκαιγε», μην θελήσουν κάποιοι ή κάποιος, μετά τον θάνατό του, να οικειοποιηθούν το έργο του και κυρίως την Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης.
Δεν θα μιλούσα και πολύ περισσότερο δεν θα έγραφα θύμησες από αυτή τη συνάντηση, όμως επειδή βλέπω μια προσπάθεια καπήλευσης και βδελυρής εκμετάλλευσης της σχέσης κάποιων με τα κορυφαία δημιουργήματα διεθνούς εκκλησιαστικής απήχησης του εμπνευσμένου οραματιστή ιεράρχη Ειρηναίου, γράφω αυτό το σημείωμα μετά μεγάλης προσοχής.
Οφείλω όμως απέναντι στο έργο και στη μνήμη ενός μεγάλου της Ορθοδοξίας, να μεταφέρω τους φόβους του που διαπιστώνων ότι σήμερα με επιδεξιότητα, φροντίδα και αρκετή υστεροβουλία κάποιοι δείχνουν ότι δικαιώνουν αυτούς τους φόβους.
Με την ευκαιρία, δεν ξέρω αν ξεπερνώ ορισμένα όρια, αλλά πολύ λίγα έχουν γίνει, στη μνήμη αυτού του μεγάλου αγωνιστή της Χριστιανοσύνης και της κοινωνίας μας. Η τοπική κοινωνία, αλλά και η εκκλησία οφείλουν πολλά στον Ειρηναίο και, το σημαντικότερο, οφείλομε όλοι να περιφρουρήσουμε το έργο του από τους ιδιοτελείς εκμεταλλευτές του.
Νίκος Αγγελάκης