Του Μανώλη Καπετανάκη
Αναγέρθηκε το σημαδιακό έτος 1369 (13-69, 13άχρονου- ερωτικό 69) από ρωμαιοκαθολικό ιεροκήρυκα και έκτοτε παραμένει σκαρφαλωμένο αγέρωχα μα και βλοσυρά κάπου στις βαυαρικές Άλπεις. Στις μέρες μας λειτουργεί σαν γυναικείο μοναστήρι και γιορτάζει μέσα στον από διάφορες εκδοχές πιο καυτό μήνα, τον Αύγουστο. Είναι δε αφιερωμένο στην «Οσία Λαγνεία». Το σκήνωμα της φυλάσσεται με ευλάβεια στον κεντρικό ναό. Μάλιστα -θεία χάριτι- έχει διατηρηθεί ανά τους αιώνες σε ατόφια κατάσταση κάποιο απόκρυφο σημείο του σώματος της.
Οι ενάρετοι πιστοί μετά το προσκύνημα στο λείψανο της και την παραλαβή του συγχωροχαρτιού καταλήγουν στο αρχονταρίκι για το καθιερωμένο κέρασμα του λουκουμιού. Σε αυτό τον σεβάσμιο χώρο συστεγάζεται για πρακτικούς λόγους το οικοτροφείο αρρένων, τελώντας υπό την επιστασία της ηγουμένης. Οι ευσεβείς επισκέπτες έχουν φυσικά τη δυνατότητα να ενοικιάσουν κάποιο από τα αξιόλογα εκθέματα με τη μέρα ή την εβδομάδα, ώστε να καλύπτονται έτσι τα λιτά έξοδα της ασκητικής ζωής. Δηλαδή όποιο χαριτωμένο ορφανό αγοράκι διαθέτει κατάλληλα ….. προσόντα για ακούσια συμμετοχή σε ρωμαϊκά όργια!!!!!
Με την εφαρμογή τέτοιων διαδραστικών μεθόδων είναι προφανής η διδακτική σκοπιμότητα. Αποδεικνύεται τουτέστιν πόσο τιποτένιος, χοϊκός και βουτηγμένος σε εφήμερες, κολάσιμες απολαύσεις είναι αυτός ο μάταιος κόσμος σάρκας και ύλης. Σε αντιδιαστολή πάντα με την προσήλωση στην κατάκτηση της άφθαρτης και πάναγνης αιωνιότητας του πνεύματος στον παράδεισο.
Σε σταθερούς πελάτες- πιστούς γίνονται εκπτώσεις, ενώ κατά καιρούς υπάρχουν περίοδοι προσφορών. Στην περίπτωση προβληματικού προϊόντος, γίνεται δωρεάν αντικατάσταση. Προϋπόθεση απαραβίαστη βέβαια για την είσοδο των ευσεβών στον λατρευτικό χώρο και το σωματεμπορικό τμήμα του είναι η …. ευπρεπής ενδυμασία τους.
Και μετά τη μυθιστορηματική περιγραφή ας πάμε στα αφάνταστα και εξωφρενικά, πλην όμως απόλυτα πραγματικά με μεταξύ τους δυσδιάκριτες διαφορές.
Ήταν τόσο αποπνικτική η δυσοσμία, ώστε το θυμίαμα και η αρχιερατική εξουσία δεν μπορούσε άλλο πια να διατηρεί καταχωνιασμένο στα αμπάρια της διόλου τυχαίας συγκάλυψης. Ο καταιγισμός περίπου 1.500 καταγγελιών από βιασμένους ανήλικους στις δεκαετίες 1960- 1970 στη συντηρητική (κατά τ` άλλα) Κολωνία ανατάραξε τον βούρκο κάτω από μια υποκριτική ευηποληψία.
Συστηματικά εκδίδονταν, ενοικιάζονταν για εβδομάδες ή και πωλούνταν (!) ακόμη σαν κάρα σκουπιδιάρικα άγουρα κορμιά και τρυφερές ψυχές σε διεστραμμένους. Και ο προαγωγός (κοινά νταβατζής) ; Όχι κάποιος νονός του υπόκοσμου, αλλά –μνήσθητι μου Κύριε- καλόγριες ενός μοναστικού τάγματος! Και οι παιδόφιλοι; Κληρικοί και επιφανείς επιχειρηματίες (εδώ το θαυμαστικό δεν είναι απαραίτητο).
Αντί της ηθικοχριστιανικής στοργής τα απροστάτευτα (παρεμποδίζονταν εσκεμμένα οι υιοθεσίες) αγόρια (και μειοψηφικά στο 20% κορίτσια) αντίκρισαν το ξεθύμασμα αρρωστημένων ορέξεων, κακοποίηση και εξευτελισμούς σε φρικτό (διατύπωση του εντεταλμένου για διαλεύκανση επισκόπου Βίσμαν) βαθμό αφήνοντας έτσι στα θύματα ανεπούλωτες πληγές. Σπρώχτηκαν στην αμαρτία με ναζιστική σκληρότητα από τους δήθεν τιμωρούς της.
Σαν πρώτος υπερασπιστικός αντίλογος (για να υποδυθούμε τον συνήγορο του διαβόλου των επί γης αγίων) μήπως αυτό το εξαιρετέο, βδελυρό περιστατικό στους κόλπους της εκκλησίας δεν διαμορφώνει κανόνα ; Πιθανόν.
Αν και συχνά πυκνά διανθίζουν την επικαιρότητα παρόμοια (γαργαλιστικά και αισχρά) γεγονότα προκαλώντας το κοινό περί ηθικής αίσθημα. Σκάνδαλα σεξουαλικά με πρωταγωνιστές απλούς παπάδες μέχρι ανώτατους απεσταλμένους του Υψίστου. Από την «μετασοβιετική και ξαναφωτισμένη» Ρωσία (ρώσος ιερέας κατηγορήθηκε για 87 επιθέσεις). Ύστερα στην υπερατλαντική υπερδύναμη, όπου το 2003 συγκλονίστηκε το παγκόσμιο από τη «βαρβατίλα» ρασοφόρων και στα δύο χριστιανικά σκέλη της. Υποχρεώνοντας μάλιστα την ελληνορθόδοξη αρχιεπισκοπή μόνο τα τελευταία χρόνια να καταβάλλει 8,3 εκατομμύρια δολάρια αποζημιώσεις σε θύματα παιδεραστίας!
Η δε ρωμαιοκαθολική και λίαν εύρωστη οικονομικά ηγεσία υπό το βάρος των πληρωμών για σχετικά εγκλήματα έφτασε στο χείλος της χρεωκοπίας αναγκάζοντας την να εκποιήσει έως και το βαρύτιμο κτίριο της επισκοπής στη Βοστώνη. Ο βόρβορος της ανεπίτρεπτης ερωτικής δραστηριότητας διάβηκε επίσης τις καγκελόπορτες της «αλάθητης» Αγίας Έδρας οδηγώντας σε εξαιρετικά δυσχερή θέση το Βατικανό.
Και ο κατάλογος της ντροπής δεν έχει σταματημό. Οπωσδήποτε εμπλουτίζεται (για να μην νοιώθουμε μειονεκτικά) και με άφθονο εγχώριο υλικό.
Εδώ τώρα μπορεί να αντιτάξει κάποιος καλόπιστος σαν δεύτερη γραμμή ερμηνείας του κατάπτυστου φαινόμενου το επιχείρημα της μη συλλογικής ευθύνης των ιδεολογιών, θεωριών, θρησκευτικών δογμάτων, κοσμοαντιλήψεων. Είναι δηλαδή δίκαιο να κρίνεται η ορθότητα μιας θέσης και δέσμης απόψεων από τον χαρακτήρα, τον βίο και την πολιτεία των πιο απλών και χαμηλόβαθμων υποστηρικτών, εκπρόσωπων και υλοποιητών των ίσαμε τους ταγούς και κορυφαίους θεσμούς και φορείς των;
Αυτονόητα όχι, μα με μία κρίσιμη όμως προϋπόθεση. Ειδικά όταν φερειπείν στο όνομα του πιο ευγενικού οραματισμού της ανθρωπότητας, την απόπειρα εγκαθίδρυσης μιας μη εκμεταλλευτικής και καταπιεστικής, αταξικής, αρμονικής, απρόσκοπτα δημιουργικής, κομουνιστικής κοινωνίας διαπράχτηκαν αποτροπιασμοί; Οδηγώντας έτσι στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από τις αρχικά υπέροχες προθέσεις θιασωτών και σκαπανέων του. Πετυχαίνοντας επιπλέον την πλέρια κατασυκοφάντηση και υπόσκαψη των συγκεκριμένων ιδεών και στόχων.
Μοιραία λοιπόν το ερώτημα οδηγεί στη βυθοσκόπηση του πυρήνα της κάθε πεποίθησης. ΤΟ ΘΕΩΡΗΤΙΚΌ ΠΕΡΙΕΧΌΜΕΝΟ ΕΥΘΎΝΕΤΑΙ ΟΝΤΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΉ ΣΤΗΝ ΠΡΆΞΗ. Πιο ξεκάθαρα και αιτιολογημένα ας περιοριστούμε διεισδυτικά στην αντιπαράταξη της συγκρουόμενης κοσμοθεωρίας του επιστημονικού σοσιαλισμού με την οιανδήποτε πολυποίκιλη πρόταση σωτηρίας της ψυχής. Τότε θα φανεί περίτρανα κατά πόσο οι παρεκτροπές από τις αρχειακές αφετηρίες είναι ασύνδετες και αθώες με την βαθύτερη πεμπτουσία, που αυτές πρεσβεύουν. Ή στο ευρύτερο ιστορικοκοινωνικό γίγνεσθαι ή στην ενατένιση του μεταθανάτιου- μεταφυσικού πεδίου.
Συνοπτικά, κατά μία βασική έννοια, πέραν της επιφάνειας των τύπων δεν εξοκείλει ο άθλιος χριστιανός (ή μη), που ασελγεί σε ανήλικους (και μη), παραβιάζοντας κανόνες μιας πίστης ούτως ή άλλως αιθεροβάμονας. Αφού βέβαια βαδίζει στο κενό από τη σκοπιά όχι των δεδομένων αντιδραστικότατων σκοπιμοτήτων που υπηρετεί, αλλά της πιθανότητας να επιτευχθεί μια κοινότητα συναδέλφωσης και αρετής σαν προθάλαμος της αναρρίχησης στη βασιλεία των ουρανών. Μέσω ποιάς διαδικασίας; Δίχως ειρωνεία, μα ψάλλοντας το «κύριε ελέησον», πίνοντας αγίασμα, νηστεύοντας, προσκυνώντας εικόνες και τηρώντας όλο το τελετουργικό; Δομείται μια κοινωνία αγγελική πάνω σε σατανικά όμως αγκωνάρια και πλαίσια λειτουργίας;
Άρα η ίδια η ιδεαλιστική προσέγγιση της ζωής, η αδυναμία (σωστότερα η απροθυμία) να εξηγήσει η θεολογία, πως κάθε εκδήλωση απανθρωπιάς έχει τεράστιες ρίζες χωμένες σε ένα σκουληκιασμένο χώμα. Εκείνο του καπιταλισμού. Ο οποίος θεμελιώνει και διαιωνίζει την ύπαρξη του στην άσκηση πολύμορφης βίας και αέναα αναπαραγόμενης σε βάρος των εργατολαϊκών μαζών.
Σε αυτή προφανώς τη βάση εξηγείται και σε αυτήν αποκλειστικά αποδίδεται ο πρόσφατος καταρράκτης αποκαλύψεων (εκπλήττοντας ποιους άραγε;) παρόμοιων συμπεριφορών στο καλλιτεχνικό και αθλητικό στερέωμα.
Εντελώς πάλι περιληπτικά και στον μη ουτοπικό αντίποδα, ο μαρξισμός- λενινισμός πατώντας σε στέρεο έδαφος υπόσχεται και συναρτά την ολοσχερή εξάλειψη της βίας εντάσσοντας την σε μία μονάχα προοπτική. Εκείνη, όπου η καρπερή μήτρα του κακού αφανίζεται με επαναστατική υστερεκτομή.
Για τους μη ρεβιζιονιστές τώρα και επιλήσμονες του χρέους ανατροπής του σάπιου και οικοδόμησης του απελευθερωτικού και για τον κίνδυνο εκτροχιασμού συνολικά της προσπάθειας, εδώ φταίχτης δεν είναι οι ανθρώπινες αδυναμίες έτσι αόριστα και παραπλανητικά. Οι υλικοί όροι παραγωγής καθορίζουν διαλεκτικά την κυμαινόμενη ποιότητα συνείδησης και εποικοδομήματος. Οπότε, άλλοτε θα κυριαρχεί η τάση προόδου και βαθμιαίας απονέκρωσης κάθε αρνητικού χαρακτηριστικού κληροδοτημένου και λαξευμένου σε προηγούμενες κοινωνικές συγκροτήσεις (ατομικισμός – αντισυλλογική νοοτροπία, εξουσιαστικότητα, αυταρχισμός, κλπ). Εγγυητής αυτής της κοσμογονίας πάντοτε είναι η ένταση κίνησης του ιστορικού υποκείμενου, το επίπεδο της ταξικής πάλης. Είτε άλλοτε σε φάσεις συρρίκνωσης του καταλυτικού αυτού παράγοντα, οι οπισθέλκουσες δυνάμεις προς την πανάρχαιη βαρβαρότητα θα κυριαρχούν με ολέθριες συνέπειες.
Ιδού λοιπόν η εξήγηση για παρατιμονιές επί του μεταβατικού σοσιαλισμού προς την νομοτέλεια της ισότητας. Στη σύγκρουση παλιού και νέου με σφοδρότητα που ξεπερνά εκείνη των τεκτονικών πλακών το πισωγύρισμα, τα απορρέοντα μεμπτά του καταλογίζονται στην παροδική επικράτηση του παλιού. Είναι αναμενόμενο, είναι και υπερβάσιμο. Τα αμαρτήματα, τις παρασπονδίες η εκκλησία τα «κατατροπώνει» με δεήσεις και εξομολογήσεις. Στην πιο αυστηρή περίπτωση (αφού πρωτύτερα είναι ανέφικτο το θάψιμο) άντε με ένα ξύρισμα παπά.
Τουναντίον το κομουνιστικό κίνημα υιοθετεί μια χαοτικά διαφορετική μεθοδολογία. Αναθέτει ετούτη την υποχρέωση στην αποφασιστική παρέμβαση, συμμετοχή της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στη μεγάλη πορεία να χαράξουν ένα μέλλον λυτρωτικό. Έφτασε συγκεκριμένα ο γραμματέας του ΚΚΚ Μάο στο σημείο στη διάρκεια της ΜΠΠΕ να παροτρύνει τον κινέζικο λαό στην πυρπόληση των κομματικών γραφείων, εφόσον αυτά μετατρέπονταν σε άντρα της αντεπανάστασης. Ένας πάπας ή πατριάρχης θα συνιστούσε το άναμμα ενός κεριού. Το κράτος και θεματοφύλακας της πρωτογενούς ταξικής βίας θα πρόβαινε σε κάποια φυλάκιση ενός παιδεραστή. Να ποια είναι η αυτοκριτική, να η σοβαρή στάση για τη διόρθωση καίριων ξεστρατισμάτων. Δεν υπάρχει σύγκριση.
Η κεντρική βία και οι σεξουαλικές παραφυάδες της δεν εξορκίζονται με τα ευχέλαια του αναχρονισμού και σκοταδισμού. Ξεστομισμένα από απόγονους της ιεροεξεταστικής βαναυσότητας, των σταυροφορικών σφαγέων ή του φορτωμένου με σκανδαλώδη προνόμια από την Πύλη του σουλτάνου ελληνικού κλήρου. Από όσους ευλογούν και δοξάζουν πολεμικά μακελειά για τα όσια του γένους (των αστών). Ομοφοβικούς και επικριτές των προγαμιαίων σχέσεων ή του δικαιώματος της γυναίκας να ορίζει το κορμί της μέσω άμβλωσης. Κήνσορες κούφιων αξιών και ωρυόμενων για τον ξεπεσμό τους. Πότε; Όταν το ποίμνιο επιμένει να αγωνίζεται για τα «χαμερπή» εγκόσμια αγαθά του μεροκάματου, σύνταξης, περίθαλψης, σπουδών. Τρισχειρότερα, σαν ο «μηδενισμός» συνεπαίρνει τους καταφρονεμένους, τους ωθεί και στρατεύει στην οικοδόμηση μιας καταραμένης «δυστοπίας». Εκεί όπου ο μόχθος τους δεν θα καταληστεύεται από τις βδέλλες της ολιγαρχίας.
Αρκεί ένα παράδειγμα επίκαιρο, αποκαλυπτικό, συντριπτικό. Η κωλυσιεργία των εμβολιασμών οφειλόμενη σε εκβιασμούς τιμών και γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς θα κοστίσει εκατοντάδες χιλιάδες ζωές παραπάνω. Η άρση αυτών των εμποδίων σε συνδυασμό με ταχύρυθμα προγράμματα χορήγησης και κυρίως τη μη κερδοφόρα εκχώρηση της ευρεσιτεχνίας στο σύνολο των φαρμακοβιομηχανιών του πλανήτη θα συνεπάγετο θεαματικά συντομότερη διαθεσιμότητα εμβολίων. Επομένως και ελαχιστοποιημένες απώλειες. Όμως η εκκλησία δεν καταγγέλλει. Σιωπά. Με τον ίδιο ένοχο τρόπο που αντιμετωπίζει την εσωτερική της διαφθορά.
Υφίσταται λοιπόν σεξουαλική παρενόχληση, ασέλγεια, πορνεία, βιασμός στα ανακαινισμένα παλαιολιθικά εργαστήρια παρασκευής του οπίου των λαών. Παράλληλα θεριεύουν οι εξωεκκλησιαστικοί πλόκαμοι βαναυσότητας διαπερνώντας όλο το μυριοβασανισμένο σώμα της ανθρωπότητας. Ιδεολογικά, διαφυλικά, ρατσιστικά, φασιστικά, εργοδοτικά, αστυνομικά, κρατικά, στρατιωτικά.
Εύλογα η πολυπρισματική βία δεν αντιμετωπίζεται με απαράδεκτης καθυστέρησης αναθέματα και λιβανίσματα των ντυμένων με άμφια (την οποία άλλωστε δανείζονται για προσωπική χρήση τους) υμνητών του καπιταλισμού – ιμπεριαλισμού. Της ατμομηχανής της βίας.
Συντρίβεται από τη τάξη που τη δέχεται, εναντίον της τάξης που την επιβάλλει. Άμα κοπεί η ρίζα, σιγά και σίγουρα θα μαραθούν τα φύλλα, θα ξεραθούν τα κλωνιά. Αναμφίβολα δύσκολη υπόθεση. Ακόμη πιο αφόρητα τραχιά θα είναι η παραίτηση από αυτή την επιδίωξη.
Τότε η καθημερινή ειδησεογραφία θα πλημμυρίζει με «μικροσκοπικούς» βιασμούς από κοινούς θνητούς, ιερωμένους, θιασάρχες, προπονητές. Αλλά και γιγάντιους βιασμούς λαών.
