Του Άρη Χατζηστεφάνου | Βλέπω μια κατήφεια γύρω μου και δεν καταλαβαίνω γιατί. Ωραία, η κυβέρνηση Τσίπρα προωθεί ένα τρίτο μνημόνιο, η σκληρότητα του οποίου έχει δοκιμαστεί μόνο σε χώρες υπό στρατιωτική κατοχή. Και αυτό ενώ η ίδια κυβέρνηση έχει μόλις προδώσει τη δημοκρατική βούληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Γιατί, τι ακριβώς περιμένατε; Ότι ένας πρωθυπουργός που συγχέει στο μυαλό του το διεθνισμό με την Ευρωπαϊκή Ένωση των τραπεζών θα μπορούσε να διαπραγματευτεί κάτι καλύτερο – εάν δηλαδή το Βερολίνο δεν ήθελε να του πετάξει ένα ξεροκόμματο;
Γιατι να τα καταφέρει; Επειδή στα νεανικά του χρόνια φορούσε μπλούζες με τον Τσε Γκεβάρα και έβγαλε το γιο του Ερνέστο; Ας σοβαρευτούμε.
Αυτή η μάχη ήταν εκ προοιμίου χαμένη – είτε δεχθούμε το καλό σενάριο, ότι η κυβέρνηση πήγε απροετοίμαστη είτε το κακό, ότι εξυπηρετεί συμφέροντα οικονομικών κύκλων που έχουν συνδέσει την επιβίωσή τους με την ευρωζώνη.
Αυτή η πρώτη μεγάλη μάχη όμως δεν δόθηκε ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους Ευρωπαίους ηγέτες αλλά ανάμεσα στον ελληνικό λαό και τους γύπες των αγορών. Και κατά μια έννοια ήταν νικηφόρα.
Κανένας λαός δεν έχει ψηφίσει με το όπλο των κλειστών τραπεζών στον κρόταφο και τελικά να αμφισβητήσει με 62% τους επίδοξους δολοφόνους του.
Κανένας λαός δεν απειλήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες με ολοκληρωτική καταστροφή, από τους κορυφαίους αξιωματούχους της Ε.Ε, και να προτιμήσει τη αξιοπρέπεια απέναντι στην υποταγή.
Ο Ιούλιος του 2015 ήταν ο καλύτερος μήνας της ζωής μας. Ήταν ένα μεγάλο πανηγύρι δημοκρατίας που θα ζήλευε και η Αρχαία Αθήνα.
Το γεγονός ότι αυτή η δημοκρατία είναι οριστικά ασύμβατη με την Ευρωπαϊκή Ένωση (αλλά όπως φαίνεται και με την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ) δεν μειώνει σε τίποτα την επιτυχία της.
Γνωρίζουμε πλέον από έγκυρες διπλωματικές πηγές ότι το δημοψήφισμα προκάλεσε οργή αλλά κυρίως πανικό στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες. Όλοι τους καταλαβαίνουν ότι το τρίτο μνημόνιο είναι πρακτικά ανεφάρμοστο και θα καταρρεύσει σε διάστημα λίγων μηνών. Η κοινωνία βράζει και αναζητά νέες διεξόδους που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ευρύτατες προοδευτικές συμμαχίες.
Ο κίνδυνος επιστροφής νεοφασιστικών μορφωμάτων με ανισυστημικό προσωπείο είναι βέβαια υπαρκτός αλλά τον έχουμε αντιμετωπίσει και στο παρελθόν και θα τον τσακίσουμε και στο μέλλον.
Αρκεί να σταθούμε για λίγο στον διπλανό μας – που θα χάνει το σπίτι του από την πρώτη κυβέρνηση της “Αριστεράς” ή στον πρόσφυγα που φτάνει χωρίς οικογένεια με ένα φουσκωτό σε κάποιο νησί. Αρκεί να ξαναβρεθούμε στις πλατείες και να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας. Οι συνθήκες δεν ήταν ποτέ καλύτερες γι’ αυτό.
Το δημοψήφισμα συνέτριψε το μύθο που λέει ότι κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει. Το 62% των πολιτών απέδειξε ότι βρίσκεται πολύ πιο μπροστά από το πρωθυπουργικό περιβάλλον και είναι έτοιμο για πολύ σκληρότερες μάχες από αυτές στις οποίος παραδόθηκε αμαχητί η κυβέρνηση.
Ηγέτες να κυβερνήσουν βρίσκουμε εύκολα. Λαό να μην υποτάσσεται ψάχναμε. Και τον βρήκαμε.
