Το χρηματικό μπόνους της δωρεάς του ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος», κρατώντας υπερήφανη στάση, αρνείται μια συμβασιούχος καθαρίστρια της Μονάδας Λοιμωδών 2 του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Ιωαννίνων.
«Θεωρώ εμπαιγμό και κοροϊδία την ώρα που όλοι μιλάνε για τους “ήρωες” εργαζόμενους των νοσοκομείων, οι εργαζόμενοι αυτοί να διαχωρίζονται και μάλιστα μ’ αυτόν τον τρόπο. Όλοι όσοι δουλεύαμε και δουλεύουμε στα νοσοκομεία, επιστρέφαμε και επιστρέφουμε στα σπίτια μας και στα παιδιά μας με την ίδια αγωνία και το ίδιο άγχος», αναφέρει μεταξύ άλλων στην ανακοίνωσή της, η συμβασιούχος καθαρίστρια και δημοσιοποίησε το 902.gr.
Να σημειωθεί ότι ανάλογη στάση έχει κρατήσει μέσω ανακοίνωσής της η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ) ενώ και άλλοι γιατροί ή εργαζόμενοι στα δημόσιοα νοσοκομεία έχουν αρνηθεί την δωρεά του Ιδρύματος.
Ολόκληρη η επιστολή της συμβασιούχου καθαρίστριας του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Ιωαννίνων έχει ως εξής:
«Ονομάζομαι Γκόγκου Ελένη. Εδώ και 2,5 χρόνια περίπου είμαι συμβασιούχος στον τομέα της καθαριότητας στο ΠΓΝΙ. Για περίπου 2 μήνες δούλεψα στη Μονάδα Λοιμωδών 2 του ΠΓΝΙ. Προκαταβολικά δηλώνω ότι κατανοώ και σέβομαι απόλυτα όλους όσοι αποδέχτηκαν τη δωρεά. Είναι αυτονόητο ότι οι οικονομικές ανάγκες των εργαζομένων και των οικογενειών τους είναι τεράστιες. Προσωπικά όμως αποποιούμαι τη δωρεά- χρηματικό μπόνους του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος διότι:
Θεωρώ εμπαιγμό και κοροϊδία την ώρα που όλοι μιλάνε για τους “ήρωες” εργαζόμενους των νοσοκομείων, οι εργαζόμενοι αυτοί να διαχωρίζονται και μάλιστα μ’ αυτόν τον τρόπο. Όλοι όσοι δουλεύαμε και δουλεύουμε στα νοσοκομεία , επιστρέφαμε και επιστρέφουμε στα σπίτια μας και στα παιδιά μας με την ίδια αγωνία και το ίδιο άγχος.
Έχω ακόμη στο μυαλό μου την επιστολή του διευθυντή των ΤΕΠ του ΠΓΝΙ για τις ελλείψεις και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν μέσα στην πανδημία οι εργαζόμενοι σ’αυτό το τμήμα . Κι όμως οι “ήρωες” των ΤΕΠ είναι εκτός της περιβόητης λίστας, όπως και τόσοι άλλοι από όλες τις ειδικότητες, χωρίς τους οποίους καμιά μάχη δεν θα μπορούσε να δοθεί. Καταστάσεις και συνθήκες που είναι ακόμη μπροστά μας, καθώς η πανδημία δεν έχει τελειώσει και τα κρούσματα στην Ήπειρο αυξάνονται.
Πώς να ξεχάσω την αγωνία και το άγχος όλων μας του “τι θα κάνω τα παιδιά;” αφού από τους συναδέλφους στην καθαριότητα πήραν την άδεια σκοπού μόνο ελάχιστοι κι αυτό για 4 ημέρες, παρόλο που τα σχολεία έμειναν κλειστά για σχεδόν 2 μήνες κι αυτό γιατί το προσωπικό είναι λιγοστό και δεν επαρκούσε.
Πώς να βάλω στην άκρη το γεγονός ότι στα μέσα του Απρίλη 14 συνάδελφοι και ενώ είχαμε ριχτεί στη μάχη για τον κορονοϊό, απολύθηκαν από το ΠΓΝΙ, ενώ ήταν απολύτως απαραίτητοι.
Πώς να βάλω στην άκρη την ταλαιπωρία και τον εμπαιγμό που περνάνε τους τελευταίους μήνες οι 18 συναδέλφισσες, τάχα για την απουσία μιας υπεύθυνης δήλωση προϋπηρεσίας, ενώ έχουν αφήσει την ψυχή τους στο νοσοκομείο καθώς όλες δουλεύουνε από 8-20 χρόνια στο ΠΓΝΙ.
Σαν συμβασιούχος δεν έχω ανάγκη καμία αναγνώριση που προέρχεται από ιδρύματα, από εφοπλιστές και βιομηχάνους που θέλουν την Υγεία ιδιωτική και τα νοσοκομεία ιδιωτικές επιχειρήσεις και μαγαζάκια τους.
Σαν συμβασιούχος, ζω με την αγωνία του τι θα γίνει με τη δουλειά μου, αν σε 5 μήνες από τώρα θα έχω δουλειά για να συντηρώ την οικογένειά μου, έστω και μ’ αυτό το μισθό που δεν φτάνει ούτε για τα απαραίτητα, αν θα ανανεωθούν οι συμβάσεις μας, αν θα επιστρέψουν οι εργολάβοι στην καθαριότητα.
Αγωνίζομαι για την πραγματική, ουσιαστική αναγνώριση της προσφοράς μας, από την κυβέρνηση και τη διοίκηση του Νοσοκομείου. Είμαστε 200 συμβασιούχοι στην καθαριότητα, τη σίτιση, τη φύλαξη και άλλοι 300 σε όλες τις ειδικότητες στο ΠΓΝΙ.
Μπορεί το νοσοκομείο να λειτουργήσει χωρίς εμάς; Δεν καλύπτουμε μόνιμες και διαρκείς ανάγκες; Η μόνη λοιπόν σωστή, δίκαιη αναγνώριση της προσφοράς μας είναι η μετατροπή των συμβάσεών μας σε αορίστου χρόνου.
Ούτε χειροκροτήματα, ούτε παροδικές δωρεές που διαχωρίζουν, ούτε άλλες βαρύγδουπες κουβέντες. Μόνιμη, σταθερή δουλειά με πλήρη δικαιώματα».