Με αφορμή το περιστατικό ξυλοδαρμού καθαρίστριας από γονείς μαθητή στο ΕΠΑΛ Ελ. Βενιζέλου στα Χανιά καλό θα είναι να υπενθυμίσουμε ότι το συγκεκριμένο δεν είναι το πρώτο περιστατικό βίας ενάντια σε καθαρίστριες στην Κρήτη.
Οι καθαρίστριες σχολείων στην Κρήτη έχουν περιγράψει και στο παρελθόν με δραματικούς τόνους τα όσα βιώνουν την ώρα της δουλειάς τους, αφού, όπως φαίνεται, μαθητές αλλά και εκπαιδευτικοί τις αντιμετωπίζουν ρατσιστικά, δίχως ίχνος ανθρωπιάς.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της απάνθρωπης συμπεριφοράς αποτελεί η καταγγελία για μαθητές που έκαναν την ανάγκη τους εκτός τουαλέτας, επειδή ενοχλήθηκαν από μια παρατήρηση που τους έκανε καθαρίστρια.
Οι περισσότερες καθαρίστριες είναι μητέρες και αγωνίζονται για να φέρουν τα απαραίτητα χρήματα στο σπίτι τους. Μένουν και υπομένουν. Όμως, η βία που υπομένουν μπορεί να ξεφύγει από τα όρια.
Πριν το περιστατικό στο ΕΠΑΛ Ελ. Βενιζέλου, σοβαρά περιστατικά απαξίωσης της εργασίας και της προσωπικότητάς τους που αγγίζουν τα όρια του κοινωνικού ρατσισμού και του bullying είχε καταγγείλει και η πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων Καθαριστριών Ηρακλείου, Στέλλα Φοδελιανάκη.
Όπως υποστήριξε, η ανεκδιήγητη συμπεριφορά προέρχεται από οικογενειακά περιβάλλοντα, ενώ υποστήριξε πως υπάρχουν και άλλα προβλήματα. Η υπερεντατικοποίηση της εργασίας, το μισθολογικό καθεστώς και η εργασιακή επισφάλεια δημιουργούν συνθήκες κακοποιητικές για τις ίδιες.
Μείζον ζήτημα αναδεικνύεται η υποτίμηση και η προσβολή των προσώπων των καθαριστριών. Αυτό υποστηρίζει η κ. Στέλλα Φοδελιανάκη, η οποία έκανε σαφές πως ο εργασιακός αυτός εκφοβισμός είτε προέρχεται από διευθυντικά στελέχη είτε ακόμη και από τους μικρούς μαθητές.
«Υπάρχει ρατσισμός γιατί ο κόσμος μάς θεωρεί αμόρφωτες και πως δε γνωρίζουμε τα δικαιώματά μας. Ο κόσμος πιστεύει πως οι καθαρίστριες είναι αμόρφωτες, πεινούν και δεν μπορούν να κάνουν κάποια άλλη δουλειά. Μάλιστα, πολλοί θεωρούν ότι δεν ξέρουμε ούτε ανάγνωση ούτε γραφή και πως ό,τι μας πει ο κόσμος οφείλουμε να το κάνουμε, γιατί δεν έχουμε άλλο τρόπο βιοπορισμού.
Στον κλάδο μας έχουμε λογίστριες και νοσηλεύτριες. Όποια μόρφωση και να έχει μια καθαρίστρια, δεν πρέπει κανένας να την εκμεταλλεύεται. Υπάρχουν καθηγητές, διευθυντές, μέχρι γονείς και μαθητές που μας υποτιμούν», είχε πει η κ. Φοδελιανάκη στο neakriti.gr και συνέχισε:
«Υπάρχουν σχολεία όπου τα παιδιά αν τσαντιστούν με την καθαρίστρια, επειδή για παράδειγμα τους έκανε μία παρατήρηση, πραγματοποιούν τη βιολογική τους ανάγκη έξω από τις τουαλέτες.
Και λένε κιόλας “άσ’ τη να πάει να δει την τουαλέτα”.
Έχει χαθεί μεγάλο μέρος του σεβασμού. Μας θεωρούν κατώτερες. Πριν από 3-4 χρόνια, υπήρξε γονέας που είπε στο παιδί του πως “μας πληρώνουν εμάς τις καθαρίστριες για να μαζεύουμε τα πράγματα”. Το είπε με ειρωνικό τρόπο. Κανένας δεν μπορεί να προσβάλλει την αξιοπρέπεια κανενός».
Ένας άλλος προβληματισμός σχετίζεται με το γεγονός της αρρώστιας. Μία σχολική καθαρίστρια είτε πλήρους είτε μερικής απασχόλησης είναι υποχρεωμένη να πηγαίνει σε δύο ή ακόμη και τρία σχολεία, προκειμένου να καλύψει τις απαιτούμενες εργασιακές ώρες. Ωστόσο, σε περίπτωση που αρρωστήσει, δεν υπάρχει κανένας ή καμία να την αντικαταστήσει.
«Έχουμε περιπτώσεις γυναικών που έχουν αρρωστήσει και δεν υπάρχει κανένας να τις αντικαταστήσει. Μία συνάδελφος αρρώστησε βαριά τον Ιανουάριο και το σχολείο έμεινε χωρίς καθαρίστρια για 5-6 ημέρες. Αυτό δε συμβαίνει με τους δασκάλους, όπου μπορεί κάποιος να αναπληρώσει το μάθημα σε περίπτωση που αρρωστήσει κάποιος δάσκαλος. Εμείς πρέπει να βρισκόμαστε στο σχολείο και να βρισκόμαστε σε κατάσταση ανησυχίας για το πώς θα είναι το σχολείο σε περίπτωση που δεν καθαριστεί», υπογράμμισε η κ. Φοδελιανάκη.
«Θα πρέπει να παρθούν ουσιαστικές πρωτοβουλίες για να αλλάξει η κατάσταση. Θεωρώ πως πρέπει να υπάρξει εκπαίδευση των γυναικών που προορίζονται να εργαστούν στη σχολική καθαριότητα. Δεν μπορεί ο καθένας να κάνει το συγκεκριμένο επάγγελμα. Και θα πρέπει οι σχολικές καθαρίστριες να πιστοποιηθούν ως προς τα προσόντα τους. Από εκεί και πέρα, θεωρώ πως πρέπει να αλλάξει το εργασιακό καθεστώς. Δεν είναι σωστό να υπάρχουν συμβάσεις εργασίας δεκάμηνες. Μας προσβάλλουν και μας θέτουν σε καθεστώς ανησυχίας. Το σωστό είναι να υπάρξουν συμβάσεις εργασίας πέντε ετών, ώστε η εργαζόμενη να απολαμβάνει στο μέτρο που μπορεί την εργασιακή και επαγγελματική σταθερότητα», σημείωσε η κ. Φοδελιανάκη.