«Μην περιμένεις κουρασμένε χωρικέ ερείπιο τ’ ουρανού μονάχος σου να ζήσεις. Σήκω και τρέξε τρέξε καβαλάρης μαζί με τον ΖΑΠΑΤΑ…»
Στον Σοσιαλισμό που ονειρευόμαστε και όχι στον Νεοφιλελευθερισμό που κατάληξε ο χώρος ο ΖΑΠΑΤΑ και οι ιδέες του ήταν το πρότυπό μας. Ήταν τότε που ονειρευόμαστε ν’ αλλάξομε τον κόσμο. Να φτιάξομε ένα κόσμο δίκαιο όπου επίκεντρο του κόσμου αυτού θα ήταν ο «ΑΝΘΡΩΠΟΣ». Όχι, οι αριθμοί, τα χρηματιστήρια οι αγορές οι επενδύσεις οι ενιαίες οικονομικές αγορές, η εκμετάλλευση, η εκμετάλλευση, η εκμετάλλευση. Θέλαμε να πάψει ο πόλεμος στο ΒΙΕΤΝΑΜ στο Αφγανιστάν να φύγουν οι Βάσεις να ζουν όλοι οι λαοί του κόμσου ελεύθεροι και ευτυχισμένοι. Χωρίς ρατσισμούς χωρίς επιβολές. Ήταν τότε που στο κίνημα μας δεν διαγραφόταν η φιγούρα της Εξουσίας και έτσι είμαστε όλοι αγαπημένοι. Και ονειρευόμαστε! Ουτοπία; Ίσως! Είναι όμως ωραία και η Ουτοπία. Ανεβαίνομε τους δρόμους του Λιμανιού και τραγουδούσαμε τον ΖΑΠΑΤΑ.
Τραγουδούσαμε:
«Και γω θα ρίξω τα μαλλιά μου πίσω, θα φορέσω το ματωμένο πρόσωπό μου ανάποδα θα βγω στους δρόμους στις πλατείες με ντουφέκια, φωνές, με συνθήματα.
Τραγουδούσαμε:
«Είμαι ‘νας άνθρωπος που τον μποδίζουν να μιλήσει, είμαι ‘νας άνθρωπος που τώρα αλυσοδένουνε».
Κολλούσαμε τις αφίσες και μετά κατεβαίναμε στο Λιμάνι στου Μπάμπη του ψαρού και στης Ελισάβης και μετά αγκαλιασμένοι, αδελφωμένοι, γυρνάγαμε τραγουδώντας τ’ όνειρό μας. Και όταν η Ασφάλεια μας κυνηγούσε έπεφτε σύρμα και κρυβόμαστε.
Μέσα σ’ ένα κάδο σκουπιδιών κρύφτηκα μια φορά μετά από έναν άγριο καυγά σε αφισοκόλληση. Και ήρθε ο Νίκος και μ’ έβγαλε. Γιατί ήταν εύκολο να πηδήξεις μέσα αλλά πολύ δύσκολο να βγεις.
Με τους συντρόφους μετά, μαλώσαμε, μισηθήκαμε, χωρίσαμε, μ’ άλλους συνεχίσαμε. Μα όμως ίσως στο βάθος πάντα όλοι να θυμόμαστε πόσο αγνά ξεκινήσαμε. Μέσα στο βάθος να γνώριζαν πόσο ξεστράτισαν. Τώρα γεράσαμε. Τώρα φεύγουν ένας – ένας. Ο Παντελής ο καλός μου φίλος ο δικηγόρος μετά. Όταν ο Νίκος ( ο άνδρας μου) γκομένιζε, ερχόταν ο Παντελής και μου το λεγε: «Τρέξε, η τάδε από τον τάδε χώρο του διανεολαιϊστικου τα «ρίχνει» στον Νίκο». Έτρεχα και γω και καθάριζα. Αχ βρε Παντελή, πόσο νέος έφυγες. Μετά ο Γιώργος, μετά ο Νικηφόρος. Με τον Νικηφόρο διαφωνούσαμε πάντα. Όμως τελευταία τα ‘χαμε βρει ιδεολογικά. Έπαιρνε τηλέφωνο στην «εκπομπή» και ‘λεγε: «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».
Περνούσε απ’ το γραφείο εδώ στην Αποκορώνου και τα ‘λέγαμε. Την τελευταία φορά που πέρασε ο φίλος του έλειπε.
«Που είναι ο Νίκος;»
-Έχει βγει. Κάτσε Νικηφόρε, θα γυρίσει.
-Δεν προλαβαίνω έχω βγει σκαστός απ’ το Νοσοκομείο.
-Εε, έλα μόλις βγεις απ’ το Νοσοκομείο.
-Δεν προλαβαίνω. Γεια σου Άννα.
Ήταν ο αποχαιρετισμός του. Δεν το κατάλαβα. Σε πέντε – έξι μέρες πέθανε. Κλάψαμε πολύ με τον Νίκο. Και ο Αλέκος. Είχαμε τις αντιρρήσεις μας. Παρέμεινε πιστός στο ΠΑΣΟΚ, εμείς είχαμε διαχωρίσει την θέση μας. Όμως, δεν ξεχνούσαμε το ξεκίνημά μας. Στο Λιμάνι συναντιόμαστε πολλές φορές τα πρωινά της Κυριακής στα ουζάκια και τα λέγαμε. Γελούσαμε και καμαρώναμε για την ορμή των νεανικών μας χρόνων για τις αποκοτιές μας.
-Αα ρε Νίκο! Έλεγε.
Πριν τρεις μήνες περίπου πέρασε απ’ το γραφείο. Σταμάτησε λίγο στο κατώφλι.
-Που ‘ναι ο Νίκος;
-Λείπει, έλα σε λίγο.
-Άντε γεια!
Δεν τον ξανάδαμε.
Φεύγουν! Και όμως συνεχίζομε, όσο μόνοι και αν μένομε, συνεχίζομε να τραγουδάμε:
«Μην περιμένεις κουρασμένε
χωρικέ ερείπιο τ’ ουρανού μονάχος σου να ζήσεις.
Σήκω και τρέξε, τρέξε καβαλάρης μαζί με τον ΖΑΠΑΤΑ»
Γιατί τ’ όνειρο της νιότης δεν δικαιώθηκε!
Άννα Κωνσταντουδάκη Αγγελάκη