Του Γιάννη Μακρυγιάννη
Με τη χθεσινή διαδικασία για τις αλλαγές στην κοινοβουλευτική του ομάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κατάφερε πολλές πρωτοτυπίες. Ίσως και παγκόσμιες.
Και μάλιστα τη μέρα που γκάλοπ δείχνει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο… 8,3%. Το όλο σκηνικό που εκτυλίχθηκε στην κοινοβουλευτική ομάδα έμοιαζε απλά με καλαμπούρι.
Ιδού μερικές:
- Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αποφασίζει να κάνει αλλαγές στην ΚΟ – κάποιες από αυτές, όπως η αλλαγή του Φάμελλου ήταν επιβεβλημένες από καιρό. Και θέλει να τις κάνει από το εξοχικό του στα Χανιά, με μία απλή επιστολή αρχικά και αργότερα με… zoom.
Αυτά σε κανονικά κόμματα δεν γίνονται. Ο αρχηγός είναι παρών, διαβουλεύεται ως ένα σημείο, αιτιολογεί τις εισηγήσεις του και τους κοιτάει όλους στα μάτια.
Όφειλε να πάρει το αεροπλάνο, να αφιερώσει ένα οκτάωρο και να κάνει τη διαδικασία με το δέοντα σεβασμό στους δημοκρατικούς κανόνες και στη λειτουργία του κόμματος. Ο Κασσελάκης οφείλει να καταλάβει ότι ηγείται κόμματος και όχι εταιρείας. Ότι μπαίνοντας στην πολιτική, όλα υπόκεινται στην πολιτική του ιδιότητα. Ή το αντέχει αυτό και το υπηρετεί, ή σταματά να ταλαιπωρεί τον πολιτικό χώρο, τον εαυτό του και τους ανθρώπους του. Τα κόμματα δεν διευθύνονται ούτε με ζουμ, ούτε με ταρατατζούμ. - Ο Σωκράτης Φάμελλος θεωρεί ότι είναι αυτόνομο πολιτικό όργανο, κάτι σαν αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή και αρνείται να παραιτηθεί. Αποκαλύπτει μάλιστα ότι διαφωνούσε σχεδόν από πάντα με τον πρόεδρο του κόμματος – αυτό όντως ήταν ακριβώς έτσι όπως το είπε.
Μόνο που ο επικεφαλής μίας κοινοβουλευτικής ομάδας ενός κόμματος, που ανέλαβε (δια ψηφοφορίας μεταξύ των βουλευτών έστω) επειδή ο κανονικός αρχηγός δεν είναι βουλευτής, δεν είναι αρχηγός άλλου κόμματος, ούτε μπορεί να έχει άλλη γραμμή από τον κανονικό αρχηγό, ούτε θεσπίζει από μόνος του ένα σύστημα διαρχίας.
Ή συνεργάζεται με τον αρχηγό και είναι στην ίδια γραμμή ή παραιτείται από μόνος του πριν καν τεθεί θέμα. Διαφορετικά η πραγματική του, βαθύτερη φιλοδοξία είναι να στείλει τους πάντες στο τρελοκομείο.
Δεν φταίνε σε τίποτα οι άνθρωποι να βλέπουν δύο κόμματα – τον ΣΥΡΙΖΑ της Κουμουνδούρου και τον ΣΥΡΙΖΑ της… Βουλής – και δύο αρχηγούς, αυτόν που εξέλεξαν τα μέλη του κόμματος και έναν άλλον, που τοποθετήθηκε για λόγους πρακτικούς σε συγκεκριμένες συνθήκες.
Η περίπτωση του Φάμελλου είναι η επίτομή της οίησης της εξουσίας και του καρεκλοκένταυρου – αφού κατάφερε κι έκατσε σε καρέκλα δεν μπορούσε να τον σηκώσει ούτε γερανός. - Μία μειοψηφία βουλευτών μοιάζει να αυτονομείται και δεν περιορίζεται στην κριτική προς τον πρόεδρο- αυτό θα ήταν μέσα στο πλαίσιο μίας κανονικής εσωκομματικής αντιπαράθεσης.
Αλλά ταλαιπωρεί τους πάντες με ιδέες του τύπου να αναβληθεί η διαδικασία και, περίπου, να οργανωθεί ένα φεστιβάλ ψηφοφοριών, αύριο, μεθαύριο , όποτε τέλος πάντων είναι ψυχικά έτοιμοι οι εμπλεκόμενοι.
Επί ώρες ένα ολόκληρο κόμμα, ένας χώρος που οι ψηφοφόροι ανέδειξαν ως αξιωματική αντιπολίτευση αναλίσκεται σε γελοιότητες και μία προσβλητική διαδικασιολογία. - Η οργανωμένη εσωκομματική αντιπολίτευση («87») το μόνο που βρίσκει να κάνει ως σχόλιο αμέσως μετά είναι ότι ο πρόεδρος δεν έχει την πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής ομάδας, καθότι την πρότασή του ψήφισαν 17 από τους 35 βουλευτές.
Αλήθεια είναι αυτό. Και τεχνικά και πολιτικά θα έλεγε κανείς. Αλλά οι «87» έλαβαν ακόμα λιγότερες ψήφους. Και πάντως να επιχαίρεις που επιβεβαιώθηκε μία οιωνεί διάσπαση είναι μάλλον μία χαιρεκακία που δεν αξίζει σε κανέναν. Ούτε δικαιώνει κάποιους.
Εκτός κι αν η αμέσως επόμενη κίνηση είναι άκρως πολιτική και σύμφωνα με τη λογική αυτή των συσχετισμών, επιβεβλημένη: Να ζητήσουν από τον Κασσελάκη να στήσει κάλπες. Είτε με ξεκάθαρες πολιτικές δηλώσεις, είτε με πρόταση μομφής στην κεντρική επιτροπή.
Όπως έγινε στο ΠΑΣΟΚ τον Ιούνιο: Κορυφαία στελέχη αμφισβήτησαν τον Ανδρουλάκη, βγήκαν μπροστά παρουσιάζοντας εναλλακτικές προτάσεις για την ηγεσία και ο πρόεδρος απάντησε, θέλοντας και μη, κηρύσσοντας εκλογές.
Αν το κάνουν αυτό, η επισήμανση ότι ο Κασσελάκης δεν έχει την πλειοψηφία της ΚΟ έχει νόημα. Αν δεν το κάνουν τότε έχει δίκιο ο Κασσελάκης που τους κατηγορεί ότι δρουν υπονομευτικά και διαλυτικά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ξεκάθαρα πράγματα.
ΥΓ: Το ποιος κέρδισε και ποιος έχασε χθες έχει μικρή σημασία. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην πραγματικότητα διασπασμένος. Πολιτικά και ψυχικά. Ο δρόμος στον οποίο έχει μπει είναι μάλλον χωρίς επιστροφή. Όσοι το καταλαβαίνουν και μπορούν να κάνουν κάτι ίσως πετύχουν να περισώσουν κάποια πράγματα. Αλλιώς – είναι ο κανόνας της ζωής – τα κενά καλύπτονται από άλλους…
