Με κείμενο που έδωσε στη δημοσιότητα η κατάληψη Rosa Nera αναφέρεται στον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου:
Ζακ Κωστόπουλος, Ζάκι – Ο. Τώρα ξέρουμε ποιος ήταν. Ένας άνθρωπος με περισσότερα ονόματα και φύλα από τους περισσότερους ανθρώπους στην πόλη του, ένας άνθρωπος με πιο πλούσιο συναισθηματικό λεξιλόγιο από τους περισσότερους από εμάς. Δολοφονήθηκε εν ψυχρώ, δολοφονήθηκε εκ προθέσεως από μια ορδή ηλιθίων φυσικών αυτουργών, μπάτσων και αυτοπτών θεατών – συνεργών, στο γκρίζο κέντρο της μητρόπολης.
Κάθε κοσμηματοπωλείο – αυτό με πελάτες τους «καλούς αστούς» ή το παρακμιακό ενεχυροδανειστήριο για τη πλέμπα και τους κλεπταποδόχους – είναι το τελικό στάδιο μιας σειράς εγκλημάτων και δολοφονιών: Πολύ πριν βρεθούν οι φανταχτερές πέτρες μεταποιημένες σε κάθε ανάλογο μαγαζί, εξαναγκάζονται με τη βία να τις συλλέγουν και να τις μεταποιούν, πεθαίνοντας κάθε μέρα, τα παιδιά – σκλάβοι εργάτες στη Σιέρα Λεόνε, στην Ανγκόλα, στο Κονγκό, στην Ινδία και αλλού, σε όλα τα αόρατα ορυχεία και τα εργοστάσια αυτού του πλανήτη. Κάθε κόσμημα είναι και ένα στοιχείο εγκλήματος.
Η δολοφονία μεταδόθηκε αρχικά από τους δημοσιογράφους των αστυνομικών δελτίων, ως ένα σαδιστικό τελετουργικό που δικαιώνει τη βία της ιδιοκτησίας, της αστυνομίας και του ρατσισμού. Όμως: παρά τις όποιες προσπάθειες συγκάλυψης και δικαιολόγησης μιας εν ψυχρώ δολοφονίας, είναι πλέον ξεκάθαρες ποιες ήταν οι ενέργειες του μαγαζάτορα, του φασίστα μεσίτη και των 5 – 6 μηχανοκίνητων μπάτσων, όλων όσων προσπαθούσαν – αρκετή ώρα και με διαφορετικά μέσα – να αποτελειώσουν έναν άνθρωπο επειδή απλά τους φάνηκε εύκολο και χωρίς συνέπειες.
Και πώς να μην τους φανεί εύκολος ο φόνος, όταν μπροστά στη σκηνή υπήρχε ένα κοινό δεκάδων ανθρώπων που (πλην μίας ελάχιστης εξαίρεσης) δεν έκανε τίποτα για να εμποδίσει τη δολοφονία. Είτε γιατί το κοινό συμφωνούσε με τη δολοφονία, είτε γιατί φοβήθηκε, είτε γιατί δεν είχε στοιχειώδη ανθρώπινη συνείδηση. Το κοινό αυτό, όποιος και αν ήταν ο λόγος που δεν αντέδρασε, είναι ο σημαντικός συνεργός των δολοφόνων. Και, δυστυχώς, εκπροσωπεί ένα διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι της κοινωνίας στην οποία ζούμε.
Όμως, αντίθετα απ’ ότι ίσως φαντάζονται οι φονιάδες και οι υποστηρικτές τους, η κοινωνία είναι κάτι πολύ πιο περίπλοκο από ένα μονοδιάστατο υποκείμενο: από την πρώτη δημοσιοποίηση της δολοφονίας, συλλογικές φωνές και δράσεις αποκαλύπτουν το έγκλημα και δηλώνουν με κάθε τρόπο πως δεν θα αφήσουν αυτή τη δολοφονία να μείνει αναπάντητη. Όταν αργότερα γίνει γνωστό ποιος είναι ο άνθρωπος που δολοφονήθηκε, όπως και η ιδιότητα του ως ένα ενεργό μέλος των ΛΟΑΤΚΙ+ κινημάτων για τη ζωή, χιλιάδες άνθρωποι θα βγουν στο δρόμο, θα γράψουν, θα ζητήσουν το λόγο από τα ρατσιστικά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, θα κινηθούν ενάντια στην ομοφοβία, ενάντια στον κοινωνικό αποκλεισμό, ενάντια στους μπάτσους και την καπιταλιστική ιδιοκτησία.
Η δολοφονία ενός ιδιαίτερου, θαρραλέου και χαρισματικού ανθρώπου από ιδιοκτήτες, ρατσιστές και μπάτσους, μπροστά σε αναξιοπρεπή ανθρωπάρια που δεν έκαναν τίποτα για να εμποδίσουν το φόνο, δεν θα μείνει αναπάντητη. Αγωνιζόμαστε ώστε κάποτε να μην μείνουν αναπάντητες οι δολοφονίες όλων των ανώνυμων αποκλεισμένων, των χωρίς χαρτιά, των απόκληρων και όσων δεν περιορίζονται σε έναν κόσμο απονεκρωμένων σχέσεων, εκμετάλλευσης, καταπίεσης και κανονικότητας.
Αλληλεγγύη και κοινοί αγώνες με τις ΛΟΑΤΚΙ+ συλλογικότητες, καμία ανοχή στο ρατσισμό, καμία ειρήνη με όσους σηκώνουν χέρι στις μειονότητες.