Αδιάκοπο το ριπίδισμα των περιστεριών στους αιθέρες
—
Εκείνο το πρωινό της Τρίτης,
Λουκάς ο Ευαγγελιστής και Νεκτάριος ο Άγιος
καταμεσίς στην άδεια αίθουσα του ναού
κι αντίκρυ στη σιδερένια βάση του φέρετρου
υποδεχόταν τους λιγοστούς επισκέπτες.
—
Ήρθανε οι πολύ εδικοί
με τις χειρουργικές μάσκες στα πρόσωπά τους.
Βουβοί αφήσανε το κεράκι της Μνήμης
και άρχισαν βουβοί να ξετυλίγουν
το κουβάρι της σκέψης.
—
Ήρθε κι η λατρεμένη του χρόνου και της σοφίας
της δύναμης και της απαντοχής
παραδομένη στον έμπιστο΄Ύπνο,
αναπαυμένη πάνω σε πιρόγα
φτιαγμένη να διασχίζει άβατα ύδατα
θάλασσες άγνωστων ωκεανών
κόσμους γεμάτους συντρίμμια και νέες ελπίδες.
Άσπρα μαλλιά πλαισίωναν την όψη της
υπόλευκα ρόδα στόλιζαν τον μακρύ μανδύα
τα σφραγισμένα χείλη της συγκρατούσαν
αχνόφωτο μειδίαμα ευδαιμονίας.
—
“Αχ, Μάνα…”, μαχαιριά στην καρδιά
“Αχ, Μάνα…”, πληγή στην κατάποση
“Αχ, Μάνα…”, κάψιμο στα μάτια
βοή στ’ αυτιά
παγωμένος αγέρας στη ράχη
τρίαινα που αναδεύει τα σπλάχνα.
—
Μάνα οι βασιλικοί γερνούν
οι λυγαριές χλωμιάζουν
του γιασεμιού τα άνθη σήπονται
πεσμένα σε έρημους κήπους
και μια φωνή μελωδικά οδηγεί
σε δώματα ανελέητης νοσταλγίας.
—
“Αχ, Μάνα…” στον ανθό της ελιάς
“Μάνα…” στον ίσκιο του πλάτανου
“Μάνα…” στη ρεματιά των κυκλάμινων
“Αχ, Μάνα…” άνοιξαν οι πηγές
και κινούν ρυάκια.
—
Αδιάκοπο το ριπίδισμα των περιστεριών στους αιθέρες
“Αχ, Μάνα…” διπλοάνθισε η μανταρινιά
οι κουμαριές χαρούμενες ξεδιψάζουν.
Παίρνει το ποτάμι να φουσκώνει
αντιλαλεί ριζίτικο σκοπό
“Για δες περβόλι όμορφο”
ένας Παράδεισος, δικός σου, Μάνα.
—
Πρόσεχε έξω στο κρύο
τυλίξου καλά
κράτα το ζακετάκι της κόρης που σε προσμένει
“Αχ, Μάνα…” σπουδαίος πόνος η αγάπη.
—
Αχ, Μάνα, Μαμά, λυτρωμένη
Μάνα και πάλι νέα, φωτεινή,
μπροστά στο Δρόμο γενναία
γαλήνια και ατάραχη, μέχρι τέλους!
Εις μνήμην Ευαγγελίας Ντουντουλάκη
Πηνελόπη Ι. Ντουντουλάκη