Με κείμενο που έδωσαν στη δημοσιότητα 67 εκπαιδευτικοί εκφράζουν τη θέση τους σχετικά με τα όσα συνέβησαν στο σχολείο του Βατόλακκου θέτωντας στο κάδρο των ευθυνών και την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση.
Όπως αναφέρουν, και σύμφωνα και με την ανακοίνωση του Δήμου Πλατανιά, εδώ και χρόνια γινόταν προσπάθειες για αναστολή της λειτουργίας του σχολείου. Σημειώνουν ότι “tα ολιγοθέσια σχολεία είναι “ακριβά” και άρα περιττά, γι’ αυτό για παράδειγμα δεν είναι στην προτεραιότητα της πρωτοβάθμιας να τα στελεχώνει έγκαιρα και κάπως έτσι μεθοδεύεται σε πολλές περιπτώσεις και η υποβάθμισή τους”.
Σύμφωνα με όσα σημειώνονται στο κείμενο, στο Βατόλακκο αξιοποιήθηκε η δυσπιτία των γονιών για να εφαρμοστεί αυτό που σχεδιαζόταν εδώ και καιρό “η οικονομικά “βολικότερη” λύση, η υποβάθμιση του σχολείου. Δηλαδή, η εφαρμογή των πολιτικών που αποδυναμώνουν τον πυρήνα της στοιχειώδους εκπαίδευσης και επιτείνουν την ερήμωση της υπαίθρου”.
Στην επιστολή τους οι εκπαιδευτικοί βάζουν στο κάδρο των ευθυνών την Πρωτοβάθμια θέτωντας το ερώτημα για το ποιος ήταν ο ρόλος της στις εξελίξεις στο Βατόλακκο αλλά και ζητώντας να μάθει ποιες κινήσεις έκανε για να αναδειχθεί ως θετικό το παράδειγμα αυτού του σχολείου στην τοπική κοινωνία ή στην εκπαιδευτική κοινότητα γενικότερα.
Διαβάστε ολόκληρη την επιστολή:
Με το παρόν κείμενο επιχειρούμε να πάρουμε θέση όσον αφορά στη μεθοδευμένη υποβάθμιση του ολιγοθέσιου Δημοτικού Σχολείου Βατόλακκου. Είναι γεγονός πως τα τελευταία -πολλά- χρόνια στα πλαίσια των πολιτικών λιτότητας, είδαμε εκατοντάδες σχολικές μονάδες σε όλη τη χώρα να συγχωνεύονται ή να καταργούνται. Είναι γνωστό επίσης πως οι ηγεσίες του υπουργείου Παιδείας, αντιμετωπίζουν τη λειτουργία των σχολείων κυρίως μέσα από το πρίσμα μιας στυγνής αριθμητικής και λογιστικής αντίληψης, κι αυτό συνήθως αποτυπώνεται στις εγκυκλίους ως “ορθή διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού”.
Τι έγινε όμως με την υποβάθμιση του σχολείου του Βατόλακκου;
Εκτός από την τυπική διεκπεραίωση των διδακτικών μας καθηκόντων, υπάρχουν παιδαγωγικές αντιλήψεις και πρακτικές που αναδεικνύουν το ρόλο του σχολείου και του δασκάλου και αποκαλύπτουν τις πραγματικές τους δυνατότητες. Αυτές τις αντιλήψεις αναγνωρίζουμε στην παιδαγωγική πράξη των δυο συναδελφισσών, που βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια στο Δημοτικό Σχολείο Βατόλακκου. Με μια γρήγορη ματιά στην ιστοσελίδα του σχολείου (https://dimvatolakos.blogspot.com), διαπιστώνει κανείς την αγάπη και το σεβασμό που διαθέτουν για τους μαθητές και το επάγγελμά μας, καθώς και μια άλλη προσέγγιση στην εκπαιδευτική διαδικασία, που ανοίγει δρόμους προς την ελευθερία και μια πιο δίκαιη και δημοκρατική κοινωνία.
Πρόκειται για ένα σχολείο που λειτούργησε και συνεχίζει να λειτουργεί -υποβαθμισμένο πια- με παραδειγματικό τρόπο, εμπνέοντάς μας με ιδέες και παιδαγωγικό υλικό, μα πάνω απ’ όλα δίνοντάς μας χαρά, αισιοδοξία και δύναμη.
Γιατί, οι συναδέλφισσες προσπάθησαν οι μαθητές τους ν’ αναλαμβάνουν ρόλους και ευθύνες σε συλλογικά έργα και δράσεις (έκδοση της σχολικής εφημερίδας “ΤΑ ΒΑΤΟΛΑΚΚΙΑΝΑΚΙΑ” , παραγωγή ταινίας μικρού μήκους “Δεν είναι αυτό που νομίζεις” στο πλαίσιο της δράσης, Αληθινές Ιστορίες). Γιατί, άνοιξαν τις πόρτες του σχολείου στη ζωή και την κοινωνία (φύτευση δυόσμου στο μονοπάτι Βαλσαμιώτη με τον Πολιτιστικό Σύλλογο, δανειστική βιβλιοθήκη για γονείς, σχολικός κήπος με τους γονείς, προβολές ταινιών την Κυριακή στο σχολείο με δημόσιο κάλεσμα). Γιατί τελικά δημιούργησαν τις συνθήκες για να μας θυμίσουν πως το σχολείο μπορεί να είναι ο χώρος όπου θα ξαναγεννηθεί η έννοια της κοινότητας.
Γιατί λοιπόν δεν αγκαλιάζεται ένα τέτοιο σχολείο;
Ακούγονται φοβερές ανακρίβειες και απίστευτα σενάρια συκοφάντησης των συναδελφισσών που παραπέμπουν αυτόματα σε “κυνήγι μαγισσών”. Μας θυμώνουν όλα αυτά, γιατί είναι πραγματικά άδικα και γιατί ζωγραφίζουν τα αντανακλαστικά μέρους της κοινωνίας μας με τις πιο σκοτεινές αποχρώσεις.
Δε θα σταθούμε στη δυσπιστία των γονέων απέναντι στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας του σχολείου. Θα θέλαμε να τους τονίσουμε απλώς πως η μετακίνηση των μαθητών δε συνάδει με τη φύση της στοιχειώδους εκπαίδευσης, ότι η βασική μόρφωση ατροφεί όταν το σχολείο παύει να επεξεργάζεται τα ερεθίσματα του οικείου περιβάλλοντος και ότι οι μικρές τοπικές κοινωνίες αργοπεθαίνουν όταν δεν αναζωογονούνται από τις καθημερινές δραστηριότητες της σχολικής μονάδας…
Πρόσφατα στο δημόσιο διάλογο σε τοπικές εφημερίδες, αποτυπώθηκε η άποψη του Δήμου Πλατανιά, στον οποίο υπάγεται το εν λόγω σχολείο. Πρόκειται για μια ανακοίνωση που σ’ ένα σημείο αναφέρει: “Θέλουμε να σας κάνουμε σαφές ότι ο Δήμος Πλατανιά, διαχρονικά , με επίμονες ενέργειές του, έχει πετύχει τη λειτουργία του Δημοτικού Σχολείου Βατόλακκου και όχι την αναστολή της λειτουργίας του, όπως αυτή προτεινόταν.” Ποιος πρότεινε λοιπόν την αναστολή λειτουργίας του σχολείου εδώ και χρόνια; Η ερώτηση ρητορική. Τα ολιγοθέσια σχολεία είναι “ακριβά” και άρα περιττά, γι’ αυτό για παράδειγμα δεν είναι στην προτεραιότητα της πρωτοβάθμιας να τα στελεχώνει έγκαιρα και κάπως έτσι μεθοδεύεται σε πολλές περιπτώσεις και η υποβάθμισή τους.
Στην περίπτωση του Βατόλακκου, αξιοποιήθηκε η συνθήκη “δυσπιστίας” για να εφαρμοστεί αυτό που ήταν σε εκκρεμότητα, η οικονομικά “βολικότερη” λύση, η υποβάθμιση του σχολείου. Δηλαδή, η εφαρμογή των πολιτικών που αποδυναμώνουν τον πυρήνα της στοιχειώδους εκπαίδευσης και επιτείνουν την ερήμωση της υπαίθρου.
Μπορεί η Πρωτοβάθμια να μας βομβαρδίζει με φοβερά σεμινάρια, ιδέες ή προγράμματα που προάγουν τη βιωματική μάθηση ή την κριτική σκέψη και να ευαγγελίζεται την προοδευτική εκπαίδευση, αλλά στο δια ταύτα; Τι ρόλο έπαιξε η διεύθυνση σ’ αυτήν την ιστορία; Τι έκανε για να αναδειχθεί ως θετικό το παράδειγμα αυτού του σχολείου στην τοπική κοινωνία ή στην εκπαιδευτική κοινότητα γενικότερα; Πώς επέλεξε να παρέμβει ώστε να αντιστραφεί το κλίμα αμφισβήτησης απ’ την πλευρά ορισμένων γονέων; Και πώς τελικά υπερασπίζεται αυτήν την προοδευτική, δημοκρατική εκπαίδευση, εφόσον δεν στηρίζει τέτοιες πρωτοβουλίες, όταν αυτές συμβαίνουν;
Ακολουθούν τα ονόματα των 67 εκπαιδευτικών που υπογράφουν την επιστολή.