Το γνωρίζουμε, είναι προβοκατόρικο το ερώτημα. Ας κάνουμε όμως την υπόθεση…
Αν ο Κασιδιάρης ή κάποιος άλλος φασίστας, μέλος της Χρυσής Αυγής που δεν έχει καταδικαστεί, ήθελε να κατέβει υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές στις οποίες εκλέχθηκε ο Κασσελάκης, τι ακριβώς θα τον εμπόδιζε; Τι είδους ασφαλιστικές δικλείδες υπήρχαν στον ΣΥΡΙΖΑ που να εμποδίζουν μία τέτοια πιθανότητα;
Κι αν δηλαδή, κατέβαινε υποψήφιος, και εξ αυτού και μέσω καμπάνιας οργανώμενης, κατορθωνόταν να κινητοποιηθούν εκατοντάδες χιλιάδες που θα τον εκλέγαν πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, θα μιλούσαν για την απόφαση της βάσης που πρέπει να γίνει σεβαστή;
Επαναλαμβάνουμε, είναι υποθετικά όλα αυτά. Θεωρούμε ότι με κάποιον τρόπο θα αποτρεπόταν ένα τέτοιο ενδεχόμενο! Όμως, ας υποθέσουμε ότι όπως και στην περίπτωση Κασσελάκη, εφόσον γινόταν μέλος θα είχε δικαίωμα να είναι υποψήφιος.
Αν λοιπόν εκλεγόταν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ένας Χρυσαυγίτης, θα συζητούσαν στον ΣΥΡΙΖΑ για την επιτυχία αυτού που εκλέχθηκε να κινητοποιήσει εκατοντάδες χιλιάδες, για το γεγονός ότι αποτελεί επιτυχία ότι τόσοι πολλοί έδειξαν ενδιαφέρον και ψήφισαν στις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ;
Τώρα, προφανώς ο Κασσελάκης δεν έχει καμία σχέση με την Χρυσή Αυγή. Ο Σπηλιωτόπουλος, όμως έχει με τον Κασσελάκη. Θα μπορούσε άραγε να είναι πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ; Ο Αντώναρος; Ο Ψινάκης θα μπορούσε να είναι υποψήφιος, αν κινητοποιούσε αρκετούς πολίτες; Αν τους έπειθε ότι μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη; Θα αρκούσε η ψήφος της “βάσης” για να καθορίσει ότι η αλλαγή φυσιογνωμίας του κόμματος που θα ισοδυναμούσε η εκλογή ενός προσώπου όπως ο Αντώναρος, ο Σπηλιωτόπουλος ή ο Ψινάκης είναι νόμιμη; Αν ναι, τότε λογικά, δε θα έπρεπε να αλλάξει και το όνομα του κόμματος για να αντικατοπτρίζει αυτή την αλλαγή, όπως επιθυμούσε άλλωστε κι ο Κασσελάκης;
Στην περίπτωση Κασσελάκη, αρκούσε η ψήφος των μελών των 3 ευρώ για να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε Δημοκρατικό Κόμμα της Ελλάδας;
Όλα αυτά τα λέμε για να τονίσουμε το εξής: ότι οι εκλογές από τη βάση δεν εγγυώνται τίποτα και δε σημαίνει ότι και η επιλογή που κάνει η βάση είναι αναγκαστικά σωστή.
Ειδικά όταν τα κριτήρια με τα οποία επιλέγεται κάποιος ήταν τόσο θολά όσο αυτά με τα οποία εκλέχθηκε ο Κασσελάκης. Δηλαδή, με κριτήριο την ικανότητα του να κερδίσει τον Μητσοτάκη, λες και πρόκειται για διαγωνισμό ομορφιάς ή μπρα ντε φερ ή καλύτερης γνώσης ξένων γλωσσών. Αστεία πράγματα…
Και προφανώς δεν αποτελεί κριτήριο σωστής επιλογής ο αριθμός αυτών που ψηφίζουν. Κριτήριο μίας σωστής επιλογής είναι η σωστή λειτουργία ενός κόμματος μετά την εκλογή προέδρου, η παραγωγή πολιτικής μέσω των συλλογικών οργάνων που εμπνέει και κινητοποιεί τον κόσμο, που δίνει όραμα και ελπίδα, η ενεργοποίηση όλων των δυνάμεων εντός και εκτός κόμματος προς τον στόχο της πολιτικής αλλαγής που είναι ξεκάθαρα οριοθετημένη.
Την περίοδο Κασσελάκη τίποτ’ απ’ όλα αυτά δε συνέβη.
Και μπορεί ο κ. Κασσελάκης να μην είναι Κασιδιάρης, όμως δεν είναι τόσο μακρυά από τον Σπηλιωτόπουλο και τον Αντώναρο. Κι ίσως όχι τόσο μακριά και από τον Ψινάκη.