Του Μανώλη Καπετανάκη *
Σύμφωνα με δημοσιεύματα στον τύπο τη Τρίτη 23/11/21 το δικαστήριο των Χανίων χαρακτήρισε τον πριν λίγο καιρό φραγμένο με καγκελόπορτες δημόσιο δρόμο προς το κατάλυμα των ασκητών (με «λιτά και απέριττα» όμως επενδυτικά σχέδια εκατομμυρίων ευρώ) σαν ιδιωτικό. Άρα και επιτρεπτέα αποκλεισμένο στο κοινό.
Η σαν συμπαγής γρανίτης ενιαιότητα της εξουσίας συναπαρτίζεται από πολλούς και αρμονικά συνεργαζόμενους αρμούς. Εν προκειμένω μας απασχολούν (κάκιστα θα σχολίαζα) κυρίως η δικαστική και θρησκευτική (εκκλησιαστική) εκδοχή τους. Δυστυχώς αποτελεί πλάνη ολκής να ευελπιστεί κάποιος, ότι θα στραφεί ο ένας αντιδραστικός θεσμός ενάντια στον άλλον. Δικαιώνοντας τοιουτοτρόπως ένα δίκαιο και λαϊκό αίτημα. Την ελεύθερη δηλαδή πρόσβαση περιπατητών στην πέρα του μοναστικού συγκροτήματος περιοχή και αναψυχή στον απλόχερα ευλογημένο από τη φύση πανέμορφο ετούτο τόπο. Αργά ή γρήγορα θα προέκυπτε η απογοητευτική διαπίστωση και συνάμα συντριβή σχετικών ψευδαισθήσεων, πως τα δικαστήρια ή ο οποιοσδήποτε τοπικός άρχοντας και πολιτευτής θα ικανοποιούσαν- συμπαρίστανταν ουσιαστικά και τελεσίδικα στον στόχο μας.
Και οι όποιες θολές και δήθεν θετικές ως προς την αξίωση μας τοποθετήσεις ορισμένων (όπως του αντιπεριφερειάρχη) ήταν ελιγμοί- υπεκφυγές μπροστά στις τότε μαζικές και αποφασιστικές πρώτες κινητοποιήσεις μας και την πλατιά κατακραυγή (ακόμη και πιστών).
ΜΟΝΑΧΑ η αγωνιστική επαγρύπνηση, επιμονή και επαναδραστηριοποίηση μας αποτελεί το αποκλειστικό (ή τουλάχιστον το κυρίαρχο) εργαλείο για την ΝΙΚΗΦΟΡΑ κατάληξη αυτής της υπόθεσης.
Μην χαωθούμε ξανά λοιπόν και εγκλωβιστούμε στις αδιέξοδες λογικές του που φερειπείν αρχίζει και τελειώνει το ιδιοκτησιακό καθεστώς, όσων επαγγέλλονται (με ελεεινότητα, αντιφατικότητα και υποκρισία) τη ματαιότητα των υλικών αγαθών. Ή επίσης να είμαστε κρεμασμένοι από τα χείλια του κάθε αυτοδιοικητικού ή πιο μακρινού παράγοντα καρτερώντας δήλωση αλληλεγγύης. Και τρισχειρότερα προσμένοντας αρνητική για τα συμφέροντα των ρασοφόρων μεγαλοεπιχειρηματιών από τους εγνωσμένου ταξικού (αντεργατικού- αντιαπεργιακού) ρόλου και μίσους δικαστές. Διακατεχόμενοι μάλιστα από την όλο παθητικοποίηση αγωνία αν ο αντιπεριφερειάρχης αναλάβει την πρωτοβουλία μιας έφεσης στην τελευταία σχετική απόφαση.
Έναν και υπεραρκετό σύμμαχο -συμπαραστάτη έχουμε εμείς, που διεκδικούμε την ανεμπόδιστη δυνατότητα επίσκεψης στην περιοχή του Γουβερνέτου. Τον λαό. Του οποίου οργανικό μέρος του είμαστε άλλωστε. Και του οποίου ασύγκριτα πιο σημαντικά , ζωτικά δικαιώματα κανονιοβολούνται ανελέητα από το σύστημα και τις κυβερνήσεις του. Όπως αυτά σε δουλειά, ψωμί, παιδεία, υγεία, σύνταξη, ελευθερίες, ειρηνική συμβίωση με τους τριγύρω αδελφικούς λαούς.
Οπότε για ένα να είμαστε σίγουροι. Τη θετική προς εμάς «δικαστική» απόφαση θα εκδώσει στους δρόμους η δύναμη του αγώνα μας. Με συνήγορο υπεράσπισης το επιχείρημα του δικαιώματος να ξεσκάμε δίχως περιορισμούς στην παρθενικότητα και γαλήνη (άσχετα αν συχνά βανδαλίζεται από τα σιδερένια πουλιά των αμερικανονατοϊκών φονιάδων) του υπέροχου αυτού τοπίου ξεγλιστρώντας έστω και για λίγο από την αφόρητη καθημερινότητα της φτώχειας και της καταπίεσης.
*μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης