Ο τόπος μας σώνεται. Τον πατούν οι λογής «δανειστές», αφού πρώτα μας έκαναν να τον υπολογίζουμε σε χρήμα και μας πετούν τώρα «δόσεις», που γυρίζουν στις τσέπες τους – πλην των «νομίμων ποσοστών» των κυβερνήσεων, των λογής προέδρων και διευθυντών, για τις υπηρεσίες τους. Εμείς που ζούμε;Ο χρόνος μας σώνεται. Κουρσεμένος απ’ τους ξένους και ντόπιους «εταίρους», αφού πρώτα μας έμαθαν να τον μετράμε «ιδιωτικά», έγινε θηλειά που σφίγγει γύρω από εμάς και τους δικούς μας ανθρώπους, έγινε μηχανή κατασκευής ανέργων, φτωχών, αστέγων, πεινασμένων. Εμείς πώς ζούμε;
Όλα μαζεύουν, ριγμένα στα καυτά απόνερα μιας λεηλασίας χρόνων, όπου δεν συμμετείχαμε κι ας το βάλαμε αρκετοί σκοπό, πως κάποτε θα τρώγαμε μια μπουκιά μεγαλύτερη απ’ όση μας αρκούσε. Και δεν σκεφτήκαμε ότι θα έλειπε η μπουκιά αυτή απ’ τον διπλανό μας. Είχαμε μαζέψει από καιρό οι άνθρωποι.
Έτσι είναι, που τα τελευταία χρόνια ήρθαν να μας κατσικωθούν ολότελα. Έτσι είναι, που κάθε τρεις και λίγο μας φέρνουν «πολυ-νομοσχέδια» (καινούρια λέξη αυτή, μνημονιακής εποχής), πάντα συνδεδεμένα με «πολυ-δόση». Κάποιοι, λίγοι, είπανε κάθε φορά «αμήν, Παναγία μου», γιατί τα «πολυνομοσχέδια» χτυπούν τους πολλούς κι οι πολυδόσεις τούς εξασφαλίζουν την ιδιωτική καλοπέρασή τους, για λίγο ακόμα.
Κάποιοι, πολλοί, είπαμε «όχι» πολλές φορές, μαζί, στους δρόμους, στις πλατείες – βρήκαμε λίγη απ’ την ανθρωπιά μας κι έτσι ρίξαμε τρεις κυβερνήσεις σε τρία χρόνια!
Άλλοι, πάλι πολλοί, είπαμε «όχι» καθένας χωριστά, αλλά καταλήξαμε ότι «δεν θα βγάλουμε εμείς το φίδι απ’ την τρύπα». Βάλλαμε μπροστά τον εαυτό μας, την οικογένειά μας, την χώρα μας, με τη σκέψη ότι θα τους συμβεί κακό, αν σταθούμε ίσα στο ύψος μας.
Ποια χώρα βάζουμε μπροστά, όταν με το «πολυνομοσχέδιο» θέλουν να εξοφλήσουν τα χρέη προς την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ, μόνο και μόνο γιατί διαφορετικά κανένας ιδιώτης δεν θα τις αγοράσει «μπιρ-παρά», για να πούμε μετά το νερό του τόπου μας νεράκι; Ποια οικογένεια βάζουμε μπροστά, όταν διαλύουν την δημόσια εκπαίδευση, την αυτοδιοίκηση, το σύστημα υγείας, όταν επιβάλουν κι άλλους φόρους στους πολλούς κι απαλλάσσουν τους λίγους, όταν απολύουν εργαζομένους με μια μονοκοντυλιά και με μειωμένη αποζημίωση; αυτοί δεν έχουν οικογένεια; εμείς δεν έχουμε συγγενείς, που θα χάσουν έτσι την δουλειά τους; Και ποιον εαυτό βάζουμε μπροστά, όταν σκεφτόμαστε έτσι αψήφιστα;
Όσο κι αν μας πιέζουν τον τόπο και τον χρόνο, ποτέ δεν είμαστε αλλού, ποτέ δεν είναι αργά. Κάθε στιγμή που περνάει μ’ αυτήν την ευρώδουλη κυβέρνηση, χωρίς ν’ αντιδρούμε, παραδίδουμε τον εαυτό μας, τους διπλανούς μας, τον τόπο μας στην καταστροφή. Εδώ είναι ο τόπος, εδώ η ώρα, εδώ κι εμείς!
Για την Αξιοπρέπεια, την Αλληλεγγύη, την Ζωή. Όλες και όλοι στην Γενική Απεργία της 16ης Ιούλη!
Εργαζόμενοι 18 ΑΝΩ
Σύλλογος Εργαζομένων ΚΕΘΕΑ
Σύλλογος Εργαζομένων ΟΚΑΝΑ
Σωματείο των Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης