Η φωνή της γυναίκας στο τηλέφωνο μοιάζει σαν σπασμένο καράβι που τα απομεινάρια του έχουν αφεθεί στον κυματισμό του ωκεανού και στεριά δεν διακρίνεται. «Ξέρετε, είμαι η μαμά των παιδιών…». Μικρή παύση. Κομπιάζει. Νιώθω τα δάκρυα της και ας μη βλέπω το πρόσωπο της. «Είμαι δυστυχώς κόρη του. Εκείνου που ούτε το όνομα του δεν θέλω να έχω. Εκείνου που δεν θέλω να ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου…».
Λίγες ώρες νωρίτερα το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Ηρακλείου είχε κηρύξει ομόφωνα ένοχο τον 74χρονο για τη σεξουαλική κακοποίηση των εγγονιών του, επιβάλλοντας συνολική ποινή κάθειρξης 19 ετών.
«Ξέρετε, είμαι η μαμά των παιδιών» είπε εμφανώς συντετριμμένη στο cretalive.
Η κόρη του 74χρονου είναι μητέρα τεσσάρων παιδιών. Απουσίαζε ώρες από το σπίτι και ο πατέρας της τη βοηθούσε με τα παιδιά και με τις εξωσχολικές δραστηριότητες τους.
«Σε αυτόν τον άνθρωπο είχα τυφλή εμπιστοσύνη. Ήταν ο πατέρας μου… ο πατέρας μου… ποιος θα το περίμενε, πού να το φανταστώ ότι θα έκανε τόσο κακό στο ίδιο του το αίμα, στα εγγόνια του. Τον έβλεπα στο δικαστήριο και ένιωθα μίσος. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν κρέμασμα. Είναι ένα κτήνος». Η φωνή της γυναίκας ξεχειλίζει πόνο, πίκρα, προδοσία, οργή.
Ο γιος της ήταν εκείνος που εκμυστηρεύτηκε πρώτος τι είχε συμβεί με τον παππού του. Έτσι «λύθηκαν» και τα άλλα παιδιά και ανοίχτηκαν.
«Σκέφτηκα να τον σκοτώσω. Με κράτησαν τα παιδιά μου. Έμεινα ξύπνια όλη τη νύχτα. Έπρεπε να σκεφτώ να δω τι θα κάνω. Ουδεμία στιγμή δεν σκέφτηκα ότι τα παιδιά μου έλεγαν ψέματα. Έπρεπε να τα προστατεύσω πάση θυσία», λέει σοκαρισμένη η κόρη του δράστη.
Βρήκε το τηλέφωνο του Συνδέσμου Μελών Γυναικείων Σωματείων Ηρακλείου και Νομού Ηρακλείου (Ξενώνας Κακοποιημένης Γυναίκας) που υπήρξε για την πολύτεκνη μητέρα, όπως και για τόσες άλλες γυναίκες, φύλακας-άγγελος.
«Χωρίς την υποστήριξη του Συνδέσμου, δεν θα ήμουν σήμερα εδώ. Νιώθω απεριόριστη ευγνωμοσύνη. Να μιλάμε. Ποτέ δεν είναι αργά. Να μην κρατάμε το στόμα μας κλειστό. Όχι άλλη βία στα παιδιά του κόσμου. Ούτε στον εχθρό μου τέτοιο κακό. Καμιά φορά λέμε τώρα είναι αργά. Ποτέ δεν είναι αργά. Να το θυμάστε». Η γυναίκα ξεσπά σε λυγμούς. «Ποτέ δεν είναι αργά…» προσθέτει.