Του Κώστα Βαξεβάνη
Όταν σε φοβίζουν οι σκιές, ανάβεις τα φώτα για να δεις πως τα πράγματα είναι λιγότερο τρομακτικά από τη σκιά τους. Οι σκιές του Grexit, της ελλειπούς ρευστότητας, του στραπατσαρίσματος και της καταστροφής της χώρας εμφανίζονται και πάλι μεγαλύτερες από το μπόι τους και από το μπόι μας. Το Βερολίνο έχει επιστρατεύσει για μια ακόμη φορά το Σόιμπλε στο ρόλο του λαγού που θα τραβήξει όλα τα τέρατα επί σκηνής. Σε μια σκηνή, -επιμένω-,θεάτρου σκιών.
Υπάρχει κίνδυνος Grexit; Αν πιστέψουμε το Στίγκλιτς, το Ρουμπινί, τη Λαγκάρντ την ίδια, τον εκπρόσωπο τύπου τη γερμανικής κυβέρνησης Στέφαν Σάιμπερτ, το Ντράγκι, δεν υπάρχει κανένας. Αν πιστέψουμε τις δηλώσεις του Σόιμπλε στα συνέδρια, στις τηλεοράσεις, έξω από την τουαλέτα της Καγκελαρίας, υπάρχει και μοιάζει με το τέρας Αποκάλυψης.
Ας δούμε όμως γιατί δεν μπορεί να υπάρξει Grexit.
1. Δεν υπάρχει νομική υπόσταση στο Grexit. Δεν υπάρχει σε καμία από τις διαδικασίες που περιγράφουν και συνθέτουν την Ε.Ε
2. Δεν συμφέρει οικονομικά τους δανειστές. Υπολογισμοί ανεβάζουν σε 1 τρισεκατομμύρια τα κεφάλια που θα απαιτηθούν για να ανταποκριθούν στους αρχικούς κλυδωνισμούς από την αποχώρηση της Ελλάδας. Σε αυτά τα κεφάλαια πρέπει να συνυπολογιστούν οι επιπτώσεις του ντόμινο και η «ευαισθησία» των αγορών οι οποίες δεν θα συμμεριστούν την άποψη πως δεν υπάρχουν κίνδυνοι.
3. Δεν συμφέρει πολιτικά τη Μέρκελ η οποία χρεώνεται ήττα και ενοχοποιείται μαζί με τη Γερμανία για μια ακόμη φορά για τα δεινά της Ευρώπης
4. Καταστρέφουν το οραματικό κέλυφος που καλύπτει την ΕΕ και το Ευρωπαικό όραμα για να συντηρείται ο ζωτικός τους χώρος
5. Δημιουργούν αμφιβολίες σε όλα τα κράτη της Ε.Ε. Το μότο της «ενωμένης Ευρώπης» αντικαθίσταται από την αμφιβολία και το ερώτημα «ποιός θα είναι ο επόμενος;» και τέλος
6. Σπρώχνουν την Ελλάδα και άλλα κράτη που θα χρησιμοποιούν ως παράδειγμα την Ελλάδα τι συνέβη στην Ελλάδα, στον ζωτικό χώρο της Ρωσίας.
Όσο και να απειλεί ο Σόμπλε, όσο και να το θέλει ακόμη, δεν μπορεί να υπάρξει Grexit. Αυτό το οποίο όμως γίνεται, είναι να επιστρατετεύονται απειλές, φόβοι, εκβιασμοί, με μοναδικό σκοπό να καταπονήσουν την κυβέρνηση, να την εξουθενώσουν βιολογικά και πολιτικά για να παραδοθεί σε αυτό που πιστεύουν πως αργά ή γρήγορα θα παραδοθεί. Όσο διαρκεί η δαιπραγμάτευση και διανθίζεται από φόβους για το μέλλον, τόσο η κυβέρνηση χάνει το προβάδισμα που πήρε από τη λαική συναίνεση και μετατρέπεται σε «εταίρο» εγκλωβισμένο σε ένα στείρο οικονομισμό. «Τόσα σας δίνουμε», «όχι θέλουμε τόσα».
Ο φόβος του Grexit και της χρεοκοπίας ακολουθώντας μια μακροχρόνια διαδικασία διαπραγματεύσεων, σπαταλά τον πολιτικό χρόνο της κυβέρνησης, απονευρώνει τους αρχικούς στόχους, όχι για να μας βγάλουν από την Ε.Ε, αλλά για να μπορέσουν να δημιουργηθούν στο εσωτερικό της χώρας οι νέοι Σαμαράδες,που θα αναλάβουν να ρίξουν γέφυρες στα Ποτάμια που θα ποτίσουν τη νέα δουλική σχέση με τις ελίτ. Εν ολίγοις κουράζουν την κυβέρνηση, την αγχώνουν, την απομακρύνουν απ τον αρχικό στόχο, δίνοντας χρόνο να βγουν τα νέα φυντάνια που θα στελεχώσουν μια νέα κυβέρνηση συμβατή με γερμανική πολιτική χλωρίδα.
Το κόλπο που χρησιμοποιούν ως σήμερα είναι απλό. Μπαίνουν στις αίθουσες συσκέψεων, συμφωνούν για κάποια πράγματα με την ελληνική πλευρά και στη συνέχεια τα αναιρούν, δημιουργώντας μια εικόνα αρνητικού κλίματος που απαιτεί νέες προσπάθειες. Οι νέες προσπάθειες δεν είναι τίποτα άλλο από την απαίτηση που έχουν από την Ελλάδα να εφαρμόσει την ατζέντα των αντιαναπτυξιακών και αντιλαικών μέτρων. Έτσι ουσιαστικά δημιουργούν εικόνα αναποτελεσματικότητας για την κυβέρνηση και δικαιολογούν στα μάτια του κόσμου τις πολιτικές των προηγούμενων υποτακτικών κυβερνήσεων.
Η λύση δεν βρίσκεται στις αέναες συσκέψεις των οποίων ζητούμενο θα είναι μια θετική εξέλιξη, αλλά να ανάψουν τα φώτα. Η κυβέρνηση πρέπει να πει πως δεν υπάρχει θέμα εξόδου από την Ευρωζώνη και να απαιτήσει να γίνει ξεκάθαρο αυτό από τους συνομιλητές, διαφορετικά να αποχωρήσει από τις διαπραγματεύσεις. Να κάνει η ίδια ξεκάθαρο στους πολίτες της Ελλάδας και της Ε.Ε πως αυτό που υπάρχει είναι συνεχής εκβιασμός της χώρας.Δηλαδή πως την εκβιάζουν με τη ρευστότητα προκειμένου να προχωρήσει σε πράγματα που ούτε δίκαια είναι, ούτε εξουσιοδότηση έχει γι αυτά.
Η Ελλάδα σήμερα πληρώνει κανονικά το δάνειό της αλλά δεν παίρνει τα χρήματα που έπρεπε να έχουν εκταμιευτεί από το 2014.Η τακτική είναι πρωτοφανής. Δηλαδή o δανειζόμενος καταβάλει τη δόση αλλά τον δανειστή δεν τον ενδιαφέρει αυτό, αλλά το αν η δόση προέρχεται από τις απολύσεις ανθρώπων επειδή το απαιτεί. Να δηλώσει λοιπόν η κυβέρνηση και να εννοεί,-γιατί οι άλλοι γνωρίζουν πότε το εννοείς και πότε όχι- πως αν δεν εκταμιευτούν τώρα όσα έχει δικαίωμα να πάρει, τότε δεν θα πληρώσει τις δόσεις και θα χρησιμοποιήσει το ποσό για την αποκατάσταση της χώρας. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει το πολιτικό ανάστημα και τη δυνατότητα να τα μεταφέρει αυτά μέσα από τα ευρωπαικά ΜΜΕ στην Ευρώπη περιγράφοτας τον εκβιασμό.
Με τον τρόπο αυτό, η υπόθεση φεύγει από το σαβουάρ βιβρ των «διαπραγματεύσεων» και γίνεται πολιτική. Σε αυτό το πεδίο η Ελλάδα, η οποία εκφράζει πλέον προβληματισμούς ευρύτερων ομάδων στν Ε.Ε, πλεονεκτεί. Φεύγουμε από το επίκοινωνιακό παιχνίδι και τον κλεφτοπόλεμο φθοράς μέσα από διαρροές στον διαθνή Τύπο από το Σόιμπλε και πάμε στο ουσιαστικό παιχνίδι; Τι θα κάνει τότε η Μέρκελ; Θα προχωρήσει σε Grexit; Με ποιά φόρμουλα; Θα αναλάβει το πολιτικό κόστος διάλυσης της Ευρώπης; Θα αποκαλύψει την οικονομική φούσκα ενός συστήματος που διαφήμιζε ως δημοσιονομικά σταθερό και θα γίνει φύλλο και φτερό στα αδηφάγα χρηματιστήρια και τις αγορές; Όχι πιστεύω.
Αν ανάψουν λοιπόν τα φώτα οι σκιές θα εξαφανιστούν. Η κυβέρνηση πρέπει να θυμηθεί γιατί κέρδισε, από που ξεκίνησε και τι θέλει να κάνει στη χώρα αυτή. Διαφορετικά η κάθε μέρα «θετικών» διαπραγματεύσεων μετατρέπει τους συμμετέχοντες σε εξουθενωμένους γραφεικοκράτες που προσπαθούν να πείσουν ψεύτες να κάνουν κάτι αντί να τους αναγκάσουν.
Όταν οι άλλοι προσπαθούν να μετατρέψουν την κυβέρνηση σε οικονομίστικη,άνευρη ομάδα που αγωνιά για μια θετική δήλωση των εταίρων, ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να επιστρέψει στο προνομιακό του πεδίο.Την πολιτική.Την πολιτική όπως την περιγράφουν τα βιώματά του, η κουλτούρα του και την θέλουν οι απλοί άνθρωποι.
Το επιχείρημα της παρένθεσης ΣΥΡΙΖΑ, η αναμονή της ΝΔ η οποία δεν κατασπαράσσει το Σαμαρά πιστεύοντας πως θα λήξει η παρένθεση Τσίπρα, η δημιουργία νέων χώρων αποστεομένης παλιαοπολιτικής με λίγο περισσότερη υγρασία από το Ποτάμι, είναι οι παράγοντες αυτής της μεθόδευσης.
Ο πραγματικός φόβος δεν είναι το Grexit, αλλά η επιστροφή στην προηγούμενη καταστροφική κατάσταση. Στήνουν το θέατρο σκιών απέναντι σε μια κυβέρνηση που δεν είναι πια εύκολο να αντιμετωπίσουν. Ο Τσίπρας πρέπει να πάρει την απόφαση να ανάψει τα φώτα.