Μπορεί ένα ατύχημα το 1989 να τον καθήλωσε στο αναπηρικό καροτσάκι, όμως, αυτό που του συνέβη, δεν στάθηκε ικανό να τον απομακρύνει από τη μεγάλη του αγάπη για τον αθλητισμό και τη διάθεσή του για προσφορά στο συνάνθρωπο. Αντιθέτως, μάλιστα. Πείσμωσε για ζωή. Πάλεψε και ποτέ δεν απομακρύνθηκε από τα όνειρά του. Γι’ αυτό και διακρίθηκε τόσο ως αθλητής του τένις (με αναπηρικό αμαξίδιο) αλλά και ως ο προπονητής που, κάθε Σαββατοκύριακο, κάνει αφιλοκερδώς μαθήματα τένις σε παιδιά, που οι γονείς τους δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα εντάξουν στο χώρο του αθλητισμού. Ο Κώστας Βαζούρας, που θεωρείται ένας από τους πρωτοπόρους στην Ελλάδα στο άθλημά του, οραματίστηκε τη διεξαγωγή του Διεθνούς Τουρνούα Τένις Olympus Open 2016, που θα γίνει το Σεπτέμβριο στη Λάρισα και στο οποίο θα συμμετάσχουν αθλητές από όλο τον κόσμο…
Το ατύχημα που του άλλαξε τη ζωή
Ο Κώστας Βαζούρας υπηρέτησε στις Ειδικές Δυνάμεις ως βατραχάνθρωπος μέχρι που ένα ατύχημα, σε εμπόλεμη ζώνη, τον καθήλωσε στο αναπηρικό καροτσάκι. «Βρήκα τη δύναμη μέσα μου να ξεπεράσω αυτό που μου συνέβη. Είχα μείνει ανάπηρος. Κι αυτό δεν θα άλλαζε. Το θέμα ήταν να μην το βάλω κάτω και να συνεχίσω να ζω φυσιολογικά», αναφέρει στο WE του Νews247. Γι’ αυτό και δεν σταμάτησε ποτέ να ασχολείται με τον αθλητισμό. Μέχρι το 1989, οπότε αναγκάστηκε να υποβληθεί σε ακρωτηριασμό, υπήρξε αθλητής της πυγμαχίας με πρώτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ενόπλων Δυνάμεων.
Μετά το ατύχημά του συνέχισε το ίδιο δυναμικά στο χώρο του αθλητισμού των κινητικά αναπήρων.
Η αναπηρία δεν ήταν ποτέ φραγμός στα όνειρα και τους στόχους μου. Έτσι, ήθελα να αποδείξω –πρώτα στον εαυτό μου- και μετά στην κοινωνία ότι αν θέλεις κάτι πολύ, μπορείς να το καταφέρεις. Τίποτα δεν θα σε σταματήσει.
Από το 1990 έως το 1994 ο Κώστας Βαζούρας έπαιζε μπάσκετ. Στο διάστημα αυτό πήρε μέρος σε 4 πανελλήνια πρωταθλήματα και το 1995 συμμετείχε στη μεικτή Ευρώπης. Εκείνη τη χρονιά γνωρίστηκε και με τη Τζένη Ράπτη, σύζυγός του εδώ και πάρα πολλά χρόνια και αθλήτρια του αγωνιστικού χορού με αναπηρικό αμαξίδιο. Έτσι, αποφάσισε να συμμετέχει κι εκείνος στο άθλημα. Μαζί διακρίθηκαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο Χορού στην Ολλανδία το 1997-1998, λαμβάνοντας την πρώτη θέση στην κατηγορία DUO ενώ το 1999 απέσπασαν την έβδομη θέση στο παγκόσμιο της Νορβηγίας.
Εκείνη τη χρονιά, συγχρόνως με το χορό, ο Κώστας άρχισε να ασχολείται και με το τένις με αναπηρικό αμαξίδιο. Συμμετείχε στο προολυμπιακό τουρνουά του 2000 στην Κροατία και μέχρι το 2002 έλαβε μέρος σε κάποια τουρνουά με προσωπικό κόστος. «Αργότερα με βοήθησαν κάποιοι άνθρωποι. Οι κόποι μου ανταμείφθηκαν αφού βρήκα χορηγό και τους ευχαριστώ πολύ», αναφέρει. Το 2003 ο αθλητής συμμετείχε στην Ευρώπη σε 10 τουρνουά και το 2004 στην Παραολυμπιάδα στην Αθήνα σε 8. Επίσης, παρακολούθησε και συμμετείχε σε πολλά προγράμματα και σεμινάρια με θέμα την κοινωνική συμπεριφορά των κινητικά αναπήρων παιδιών και μη ενάντια στη διαφορετικότητα. Ακόμη, έδωσε εξετάσεις στο τμήμα ειδικής φυσικής αγωγής και απέκτησε το πτυχίο του γυμναστή. Όπως λέει ο ίδιος:
Δεν ήθελα να κάθομαι στο σπίτι, να μην κάνω τίποτα, θέλω να ζω την κάθε ημέρα κάνοντας πράγματα. Αυτό μου δίνει δύναμη και γι’ αυτό συνεχίζω
Η απομάκρυνση από την Αθήνα και η αγάπη του για τα παιδιά
Το 2004 ο Κώστας Βαζούρας έφυγε από την Αθήνα για τη Λάρισα, τον τόπο καταγωγής της συζύγου του.«Ήθελα περισσότερη ηρεμία. Η Αθήνα είναι μια ζούγκλα και μέσα σε αυτή τη ζούγκλα δεν μπορούσα να επιβιώσω», διηγείται. Και συνεχίζει: «Εδώ είμαι ελεύθερος, δεν με ενοχλεί κανείς. Δεν υπάρχει ο πανικός και το άγχος της πρωτεύουσας».
Στη Λάρισα συνέχισε να παίζει τένις και μαζί με τη σύζυγό του αποφάσισαν, μέσα από την εμπειρία που είχε εκείνος στο άθλημά του, να αρχίσουν τη λειτουργία προγράμματος για παιδιά με αναπηρίες και μη. Το πρόγραμμα είχε στόχο, μέσα από ήπιας μορφής αθλητικό παιχνίδι, να φέρει σε επαφή παιδιά με αναπηρία και μη.
Το 2014, μάλιστα, αποφάσισε, δεδομένης της οικονομικής κρίσης, να προπονεί παιδιά εντελώς δωρεάν. Έτσι, τα τελευταία δύο χρόνια κάθε Σαββατοκύριακο αφιερώνει δύο ώρες (την ημέρα) σε συνολικά 16 παιδιά από 4 έως 16 ετών. «Δεν κάνω τα μαθήματα δωρεάν γιατί μου περισσεύουν τα χρήματα ή γιατί δεν έχω ανάγκη από αυτά. Το κάνω γιατί εγώ μαθαίνω από αυτά τα παιδιά. Αν δεν είχα αυτά τα παιδιά, δεν ξέρω αν θα ήμουν ακόμη μέσα στο στίβο. Τα παιδιά αυτά μου δίνουν κουράγιο να συνεχίζω», αναφέρει. Και τον ρωτάμε, στη συνέχεια, πως πήρε αυτή την απόφαση: «Δεν μπορούσα να τα βλέπω να κάθονται σε παγκάκια, να μην έχουν ασχολίες. Είναι πολύ σημαντικό να ενταχθούν στον αθλητισμό. Κι επειδή γνώριζα ότι κάποιες οικογένειες δεν είχαν ούτε 10 με 15 ευρώ για να τους προσφέρουν μια δραστηριότητα, αποφάσισα να κάνω δωρεάν μαθήματα». Εκτός από τα μαθήματα, φυσικά, τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν και σε τουρνουά, κάτι που τους δίνει ιδιαίτερη χαρά.
«Στους αγώνες δεν θέλω να με χειροκροτούν»
Τα λόγια του Κώστα Βαζούρα μπορεί σε κάποιους να ακούγονται σκληρά, όμως, εκείνος ξέρει ότι για να καταφέρει να κάνει αυτά τα τόσα σημαντικά πράγματα, έπρεπε να είναι σκληρός και πρωτίστως με τον εαυτό του. «Στους αγώνες δεν θέλω κάποιον να με χειροκροτήσει. Θέλω να με δει κάποιος ανάπηρος ή όχι, να βγει από το σπίτι του και τότε εγώ θα χειροκροτήσω εκείνον. Αν θέλουμε να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο για τη ζωή μας, πρέπει να ξέρουμε ότι αυτό είναι στα χέρια μας. Εγώ, ξέρετε, κάνω πάντα καυστική κριτική στους ανάπηρους γιατί κάποιοι θεωρούν ότι οι άνθρωποι χωρίς αναπηρία είναι δούλοι τους». Και προσθέτει: «Μόνο όταν θα έχω ανάγκη τη βοήθεια κάποιου θα τη ζητήσω εγώ. Δεν χρειάζεται κανείς να προσφέρεται. Το σημαντικό είναι να μάθουμε να ζούμε με την αναπηρία μας, γιατί αυτό δεν θα αλλάξει», μας λέει.
Κι ακριβώς επειδή έχει μάθει να διεκδικεί, το Σεπτέμβριο διοργανώνει στη Λάρισα το διεθνές τουρνουά τένις. «Θέλω να έρθουν πάρα πολλά παιδιά να παρακολουθήσουν το τουρνουά. Θα πρέπει να μάθουν όλοι ότι δεν υπάρχει φραγμός σε κάποια αναπηρία. Αν εμείς θέλουμε να πηδήξουμε τη μάντρα και να πραγματοποιήσουμε το όνειρό μας, πρέπει να το κάνουμε. Γι’ αυτό και εγώ αποφάσισα τη δημιουργία του τουρνουά», σημειώνει ο Κώστας Βαζούρας και προσθέτει ότι σε αυτό θα συμμετάσχουν αρκετοί αθλητές από όλη την Ευρώπη (16 άντρες και 8 γυναίκες) με σκοπό όλοι να λάβουν το μήνυμα ότι «τα άτομα με αναπηρία είναι άνθρωποι όπως όλοι και μπορούν να καταφέρνουν τα πάντα».
