Του Γιάννη Αγγελάκη
Για να το κάνω ξεκάθαρο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παραβίασε απλά μία λαϊκή έντολή. Παραβίασε δύο εντολές, αν λάβουμε υπόψη και το δημοψήφισμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε από εκατομμύρια ανθρώπους για να φέρει εις πέρας το έργο της αμφισβήτησης των κυρίαρχων πολιτικών λιτότητας. Αντ’ αυτού ψήφισε νέο μνημόνιο και ζητά να εφαρμόσει νέα μέτρα λιτότητας.
Αν ο λόγος περί προδοσίας έχει αξία, η μόνη φορά που μία τέτοια κουβέντα έχει βάση, είναι με τον τρόπο που διαχειρίστηκε τη λαϊκή εντολή ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ανατρέψανε τη λαϊκή εντολή που είχαν λάβει. Όμως αρκετές από τις πολιτικές που εφαρμόσανε ήταν στον πυρήνα των προγραμμάτων και των ιδεολογιών τους. Αυτό, δεν ισχύει με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως ο πολιτικός φορέας που ταυτίστηκε με τα κινήματα και τους αγώνες της πενταετίας των μνημονίων εξέφρασε τις αγωνίες και τα ζητούμενα που έθεσαν αυτοί οι αγώνες. Ο Τσίπρας, δεν ήταν απλά άλλος ένας πολιτικος που εκλέχθηκε λέγοντας προεκλογικά ψέμματα. Η ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ λάμβανε ιστορικές διαστάσεις επειδή με την εκλογή του από τον ελληνικό λαό αμφισβητήθηκε στον πυρήνα του ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν ανέτρεψε τα μνημόνια, αλλά πλέον συνεργάζεται και υποστηρίζεται από αυτούς τους πολιτικούς φορείς υπερψηφίζοντας το νέο μνημόνιο. Για τη σωτηρία της πατρίδας.
Είναι μύθος ότι o Τσίπρας είναι αυτός που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Η αλήθεια είναι ότι οι αγώνες χιλιάδων ανθρώπων στους δρόμους της κρίσης καθιέρωσαν στη συνείδηση των πολιτών τον ΣΥΡΙΖΑ ως την κυρίαρχη κοινοβουλευτική εναλλακτική. Αγώνες που διεκδικούσαν ένα καλύτερο αύριο πέρα από μνημόνια, νεοφιλελεύθερες πολιτικές και πολιτικές λιτότητας. Στη θέση του Τσίπρα θα μπορούσε να είναι κάποιος άλλος πολιτικός. Ναι, ήταν ένα άφθαρτο πρόσωπο, ένας νέος σε ηλικία, όμορφος πολιτικός, ένας καλός ρήτορας, όμως δεν ήταν αυτός που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Αντιθέτως είναι αυτός που καρπώθηκε και ωφελήθηκε από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Άνοδος που επήλθε εξαιτίας των σχέσεων εμπιστοσύνης που σφυρηλατήθηκαν στους δρόμους, στην επαφή των μελών και των φίλων του κόμματος με την κοινωνία.
Ο Τσίπρας ήταν ο ηγέτης ενός κόμματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, και έγινε δημοφιλής ως ηγέτης της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Της άφθαρτης Αριστεράς που είχε το ηθικό πλεονέκτημα έναντι των άλλων φθαρμένων πολιτικών δυνάμεων, της Αριστεράς των οραμάτων και των ιδεών, της ιστορικής Αριστεράς των κοινωνικών κινημάτων και των πολιτικών αγώνων, της Αριστεράς του Μανώλη Γλέζου αλλά και της παγκόσμιας Αριστεράς του Νοάμ Τσόμσκι και της Ναόμι Κλάιν, του Χοσέ Μουχίτσα και του Έβο Μοράλες.
Το δίπολο που δημιουργείται μεταξύ ενός αρτηριοσκληρωτικού κομματικού ΣΥΡΙΖΑ και ενός απελευθερωμένου κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αληθινό. Οι ιδέες, τα οράματα και η ριζοσπαστικότητα δεν έρχονται σε σύγκρουση με τα αιτήματα της κοινωνίας και την αναγκαιότητα διακυβέρνησης. Δεν είναι εκσυγχρονισμός η πολιτική παράδοση, ούτε περιττή πλειοδοσία το να παραμένεις πιστός στις ιδέες και τα οράματα. Η διάσταση με την κοινωνία επέρχεται επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ συμβιβάστηκε βίαια και υπέρ του δέοντος, και όχι επειδή παραμένει πιστός στις ιδέες και στα οράματα.
Οι άνθρωποι που έχουν πεθάνει σε ξερονήσια και σε φυλακές, αυτοί που μια ζωή έμειναν πιστοί στις ιδέες τους δεν είναι γραφικοί ή παρωχημένοι. Η σταθερότητα στις ιδέες και στις αξίες τους, η πίστη τους στον άνθρωπο, είναι που δημιούργησε το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Και είναι αυτό που κινητοποιεί ανά καιρούς εκατομμύρια ανθρώπους που διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον για όλη την ανθρωπότητα. Εκατομμύρια έχουν πεθάνει για να φθάσουμε εδώ που είμαστε τώρα. Και αυτοί που πέθαναν, θα μπορούσαν να είχαν συμβιβαστεί. Επέλεξαν να μη συμβιβαστούν, όχι επειδή ήταν φανατικοί και αρτηριοσκληρωτικοί, αλλά επειδή ήταν πεπεισμένοι ότι οι πράξεις τους ήταν δίκαιες και ο λόγος που εκφέραν αληθινός. Η αλήθεια και το δίκαιο ήταν το όπλο και του ΣΥΡΙΖΑ που τον οδήγησε στην εξουσία. Με όπλο την αλήθεια και το δίκαιο πορεύθηκε ως ένα σημείο και στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Έως ότου επικράτησε ο ρεαλισμός. Ο κ. Θεοδωράκης θα πρέπει να νοιώθει δικαιωμένος. Όχι όμως και ο λαός.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε η απάντηση που έδωσαν οι πολίτες και δια της ψήφου τους. Αυτή η απάντηση ποδοπατήθηκε. Η σχέση εμπιστοσύνης κατάρρευσε με τη συνθηκολόγηση.
Με την υπογραφή του ο Τσίπρας αποδέχεται ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν ήταν το μνημόνιο αλλά η λειψή εφαρμογή του. Για την οποία λειψή εφαρμογή του, ευθύνη φέρει και η ανεύθυνη στάση της τότε αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ που δημιουργούσε εμπόδια αλλά και οι λαϊκοί αγώνες και αντιστάσεις των πολιτών που δεν επέτρεπαν την πλήρη εφαρμογή των μέτρων. Το πρόβλημα των μνημονίων και των καταστροφικών πολιτικών του μεταλάσσεται σε καθαρά ελληνικό πρόβλημα και η λύση είναι το πικρό φάρμακο των μνημονίων.
Οι πολίτες δεν είχαν ψευδαισθήσεις. Γνώριζαν ότι οι πιέσεις των δανειστών και των εταίρων θα ήταν έντονες και ήταν έτοιμοι να αποδεχτούν μία πραγματικότητα αρκετά μακριά από τις προεκλογικές υποσχέσεις. Όμως πίστευαν επίσης ότι επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ προέβαλλε λογικές απαιτήσεις και ζητούσε να βρεθεί μία λύση που θα ικανοποιεί όλες τις πλευρές, αν και εφόσον η άλλη πλευρά δε δεχόταν μία τέτοια λύση, αυτό θα νομιμοποιούσε την ελληνική πλευρά να εφαρμόσει ένα εναλλακτικό πλάνο. Πίστευαν, δηλαδή, ότι η διαπραγμάτευση ήταν και ένα παιχνίδι για το ποιος έχει την ευθύνη σε περίπτωση που δεν υπάρξει ευτυχής κατάληξη. Που σημαίνει ότι πίστευαν ως την τελευταία στιγμή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε έτοιμο εναλλακτικό σχέδιο για να εφαρμόσει σε περίπτωση κατάρρευσης των συνομιλιών. Δεν είχε.
Το γεγονός ότι δεν είχε δεν είναι τυχαίο.
Λένε ότι οι πολίτες δεν ήταν έτοιμοι για μια έξοδο από το ευρώ. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Οι πολίτες ποτέ δεν προετοιμάστηκαν για ένα τέτοιο σενάριο. Αντιθέτως τα ΜΜΕ διαρκώς υπενθύμιζαν την καταστροφή που θα σήμαινε για τις ζωές τους η έξοδος από το ευρώ. Ο τρόμος όμως επικράτησε κι επειδή ποτέ δε δόθηκε καμία απάντηση. Δε δόθηκε καμία πειστική απάντηση γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε κάποια πειστική απάντηση να προσφέρει. Το γεγονός ότι οι πολίτες δεν ήταν έτοιμοι για έξοδο από το ευρώ ήταν επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν έτοιμος για ένα τέτοιο βήμα. Όλα τα άλλα είναι φτηνές δικαιολογίες.
Ως εκ τούτου είναι ανήθικες και αποπροσανατολιστικές οι επιθέσεις που δέχονται προσωπικότητες που πρόσκειται στην «Αριστερή Πλατφόρμα». Πρόκειται για προσωπικότητες όπως ο Κ. Λαπαβίτσας και ο Π. Λαφαζάνης που είχαν εκφράσει εγκαίρως την πεποίθησή τους ότι θα έπρεπε να υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο σε περίπτωση αδιεξόδου. Δεν αποτελούσαν το κυρίαρχο ρεύμα εντός του ΣΥΡΙΖΑ και δεν είναι αυτοί η αιτία για το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων ούτε για την κακή συνθηκολόγηση που προέκυψε. Οι ψευδαισθήσεις δεν ήταν δικές τους. Μάλιστα, οι επιθέσεις που δέχονται κινούνται στο πλαίσιο μίας λογικής «δεν υπάρχει εναλλακτική» που προβάλλεται από κυβερνητικά στελέχη όσο και από κυρίαρχα μέσα. Οι εναλλακτικές που προτείνουν γελοιοποιούνται επειδή δεν είναι επιθυμητό να γίνει μία πραγματική συζήτηση περί εναλλακτικών. Το μνημόνιο είναι μονόδρομος. Το αδιέξοδο είναι επιθυμητό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο φορέας που κάλεσε τους πολίτες να σπάσουν τον τρόμο και να εκφράσουν ελεύθερα τη βούλησή τους. Και οι πολίτες το έπραξαν δύο φορές. Η πρώτη φορά ήταν στις εκλογές και η δεύτερη στο δημοψήφισμα. Στο δημοψήφισμα μάλιστα το έκαναν αυτό έχοντας απέναντί τους ένα εγχώριο σύστημα μέσων ενημέρωσης και πολιτικών αλλά και την ίδια την Ευρώπη και τους φορείς της οι οποίοι με καίριες παρεμβάσεις τους έκαναν ξεκάθαρο ότι η απόφαση που λαμβάνουν δεν ήταν απλά υπέρ ή κατά της λιτότητας αλλά υπέρ ή κατά της Ευρώπης και του ευρώ. Οι πολίτες πήγαν να ψηφίσουν γνωρίζοντας ότι δε μπορεί να υπάρξει παραμονή στο ευρώ δίχως πολιτικές λιτότητας. Και οι πολίτες κατέρριψαν το δίλημμα, έσπασαν τον τρόμο και ψήφισαν «ΟΧΙ». Αυτό συνέβη δίχως ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει προσφέρει πειστικές απαντήσεις στα τρομοκρατικά διλήμματα. Αυτή η εντολή του «ΟΧΙ» που απελευθέρωνε τον ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει ακόμα και σε ρήξη, έγινε μέσα σε μία μέρα ΝΑΙ. Και ο ΣΥΡΙΖΑ από φορέας της ελπίδας έγινε ο φορέας του τρόμου τον οποίο μέχρι πριν λίγες ημέρες καλούσε τους πολίτες να καταρρίψουν!
Ο τρόμος ήταν αληθινός, και η ελπίδα ψεύτικη; Γίνεται να επέλθει η οποιαδήποτε ουσιαστική αλλαγή στη χώρα με τους πολίτες τρομοκρατημένους και ταπεινωμένους;
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν απλά άλλο ένα κόμμα που ανέλαβε την εξουσία σε μία χώρα της Ευρώπης. Εξέφρασε ένα πανευρωπαϊκό κίνημα ενάντια στη λιτότητα και ήταν πρωτοπόρος σε αυτό τον αγώνα. Σε διαφορετικές χώρες υπάρχουν διαφορετικά κόμματα που εκφράζουν αυτό τον αγώνα και η ήττα ήδη έχει ευρύτερες επιπτώσεις. Ωφελημένος πολιτικά από τις εξελίξεις θα είναι ο ακροδεξιός χώρος και σε μικρότερο βαθμό ο κομμουνιστικός και ο αναρχικός χώρος.
Κόμματα και κινήματα που τάσσονται υπέρ της εξόδου από το ευρώ και την ευρωπαϊκή ένωση και υπέρ μίας επιστροφής στο έθνος κράτος θα ισχυροποιηθούν εφόσον με τις ενέργειές της η Γερμανία αλλά και η Ευρώπη συνολικά ξεκαθάρισαν ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική πρόταση (ΤΙΝΑ)» στην Ευρώπη πέρα από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, τη λιτότητα και τη γερμανική ηγεμονία. Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μία Ευρώπη όπου ο γερμανικός εθνικισμός ηγεμονεύει και είναι, ως εκ τούτου, λογικό να έρχεται σε σύγκρουση με αντιλήψεις που θέτουν εν αμφιβόλω αυτή την ηγεμονία του. Σε σύγκρουση βρίσκεται με την ευρωπαϊκή Αριστερά.
Τα κόμματα που ζητούν μία άλλη Ευρώπη, περισσότερο συνδεδεμένη με τις ανάγκες της κοινωνίας, μία Ευρώπη των δικαιωμάτων και των ελευθεριών, βρίσκονται στην αντίπερα όχθη από τη σημερινή Ευρώπη όπου ο γερμανικός εθνικισμός βασιλεύει. Αυτή είναι η πραγματικότητα με την οποία συνθηκολόγησε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η αποδοχή του αναπόδραστου των μνημονίων εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ήττα για την Αριστερά πανευρωπαϊκά. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η πρωτοπορία που μεταλλάχθηκε στην πραγματικότητα που αναδείχτηκε για να αντιπαλέψει. Η αποδοχή περί μη ύπαρξης εναλλακτικής είναι μία μεγάλη ήττα για την Ευρώπη και μία μεγάλη νίκη για τον εθνικισμό. Η σημερινή πραγματικότητα στην Ευρώπη δεν είναι σε σύγκρουση με την ακροδεξιά: είναι μια (γερμανική) προέκτασή της.
Είναι αναμφίβολο ότι το μέγεθος του εκβιασμού ήταν μεγάλο. Όμως ήταν τόσο μεγάλο επειδή η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει εναλλακτικό σχέδιο. Δίχως εναλλακτικό σχέδιο , το δίλημμα, μέσα ή έξω από το ευρώ, λάμβανε υπαρξιακά χαρακτηριστικά. Η ελληνική κυβέρνηση εγκλωβίστηκε και μαζί εγκλώβισε ολόκληρο τον ελληνικό λαό. Αυτό, δε σημαίνει ότι κατά την περίοδο των 6 μηνών η ελληνική κυβέρνηση δεν εργάστηκε για το κτίσιμο κάποιας βιώσιμης εναλλακτικής. Πιθανότατα οι συμμαχίες που περίμενε να βρεθούν δε βρέθηκαν. Είναι πιθανό επίσης ο Τσίπρας να θεώρησε ότι μία εναλλακτική πορεία δίχως διεθνή στήριξη θα είναι καταδικασμένη να οδηγήσει σε μεγαλύτερο πόνο και καταστροφή για τον ελληνικό λαό. Όμως ουδείς έχει το δικαίωμα να νομιμοποιήσει μια ανώμαλη κατάσταση όπου αυτός που πραξικοπηματικά οδηγήθηκε στην πτώση καλείται τώρα να κυβερνήσει εφαρμόζοντας τις πολιτικές των πραξικοπηματιών. Αν οι κ.κ. Παπανδρέου και Σαμαράς παραβίασαν τη λαϊκή εντολή που είχαν λάβει υπερψηφίζοντας και εφαρμόζοντας μνημόνια αυτό ισχύει σε πολλαπλάσιο βαθμό στην περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβέρνηση Τσίπρα. Δεν υπάρχει καμία νομιμοποίηση και δεν πρέπει να υπάρξει καμία ανοχή. Δεν υπάρχουν περιθώρια στην κοινωνία. Τίποτα δεν άλλαξε σε σχέση με πριν 5 μήνες που να δικαιολογεί μία αλλαγή στάσης εκ μέρους των πολιτών.
Οι πολίτες δεν ψήφισαν για να βρεθεί ένας καλύτερος, πιο έντιμος διαχειριστής της μιζέριας του, αλλά για να σταματήσει η συστηματική αφαίμαξή τους και να δημιουργηθεί μία κάποια προοπτική. Ακόμα πιο πολύ όμως, ψήφισαν για την αξιοπρέπειά τους. Δύο φορές. Ψήφισαν γιατι γνώριζαν ότι έχουν δίκιο, και ήθελαν η αλήθεια τους να εισακουστεί. Αυτό τους έδινε δύναμη να αντέξουν πολλά. Με τη συνθηκολόγηση το δίκιο μετατράπηκε σε φτηνό λαϊκισμό και η αλήθεια σε προεκλογικό ψέμμα. Και ο πολίτης είναι πλέον πιο μόνος του από ποτέ, αδικαίωτος και παραπλανημένος και με ένα βαρύ νέο μνημόνιο στην πλάτη του. Αυτή η πραγματικότητα δεν είναι διαχειρίσιμη, κ. Τσίπρα. Δεν έχετε δικαίωμα να κυβερνήσετε με θεμέλιο την αδικία και το ψέμμα, με τους πολίτες τρομοκρατημένους.
κ. Τσίπρα,
Προσπαθήσατε να είστε μαζί και με τους δανειστές και με τον λαό. Προτείνατε μία win-win συμφωνία. Όμως οι δανειστές είχαν την ισχύ και αρνήθηκαν. Εκεί, επιλέξατε να υποχωρήσετε. Ταχθήκατε με τους δανειστές «για να σωθεί η πατρίδα». Τώρα, ο λαός είναι απέναντί σας. Τα μέτρα που θα κληθείτε να εφαρμόσετε θα επιβεβαιώσουν ότι δε μπορεί να υπάρξει ειρήνη όταν ασκούνται πολιτικές συστηματικής βίας, στα όρια του σαδισμού, εις βάρος του συνόλου της κοινωνίας.
Οι αγώνες δε θα σταματήσουν. Οι πολίτες θα συνεχίσουν να κατεβαίνουν στους δρόμους και στις πλατείες. Θα πλαισιώνουν τα κινήματα. Θα απεργούν. Δεν έχουν άλλο περιθώριο, κ. Τσίπρα. Οι λόγοι που τους κινητοποιούσαν δεν έπαυσαν να υπάρχουν: κάθε ημέρα που περνά εντείνονται. Τώρα όμως θα βρίσκεστε απέναντι.
Και τότε, θα καταγραφείτε ως ο πρώτος ηγέτης της Αριστεράς που έπεσε από τις διαμαρτυρίες ενός λαού ο οποίος τον ανέδειξε για να τον λυτρώσει.
Πραγματικά, θέλετε να μείνετε έτσι στην ιστορία. Ή δεν έχετε άλλη εναλλακτική; Θα είναι κρίμα.
