4 φωτογράφοι: Οι Γιάννης Αναστασάκης, Σπύρος Ζερβουδάκης, Σάββας Κόης, Μανώλης Παπαδάκης επιχειρούν μέσα από το φωτογραφικό μέσο να εξετάσουν μία περιοχή γύρω από την έννοια της γυναίκας, ανάλογα με τον προβληματισμό τους και τα ερεθίσματα που δέχτηκαν από τη συναναστροφή τους με αυτήν και τις ιστορίες της.
Η απεικόνιση της γυναικείας μορφής στην τέχνη χρονολογείται από τις απαρχές της ανθρώπινης προσπάθειας να αφήσει ένα ίχνος χάριν έκφρασης, τελετουργίας ή επικοινωνίας. Κινείται επίσης παράλληλα με τις Μυθολογίες της κάθε εποχής κατά την Μπαρτιανή έννοια, άρα είναι διαχρονική, ανεξάρτητα με τη δομή της κοινωνίας, μητριαρχική ή πατριαρχική και το πολιτικό ή ιδεολογικό πλαίσιο που πάντοτε την καθόριζε.
Η γυναίκα έχει υπάρξει θεότητα ή δάιμων, αντικείμενο λατρείας, θαυμασμού, λαγνείας, μίσους, σαρκασμού, εκδίκησης, αλλά και υποκείμενο, μία φωνή που χρειάστηκε να πασχίσει να ακουστεί.
Ως σώμα ενσαρκώνει ρόλους όπως της μάνας, της κόρης, της συντρόφου, συχνά της ερωμένης, και κάπως πιο σπάνια της διανοούμενης, της εργαζόμενης, της ηγέτιδος. Ως ψυχοσύνθεση τη συναντάμε πίσω από κάθε μεγάλη και ευγενή ιδέα, όπως η ελευθερία, η ειρήνη, η δικαιοσύνη, σε πιο γήινο επίπεδο σαν τρυφερότητα και καρτερικότητα, ταυτόχρονα όμως καλούμαστε να την αντιμετωπίσουμε ως επερχόμενη Ερινύα.
Η τέχνη, θηλυκή και αυτή κατ’ όνομα, αόριστη και φευγαλέα, καλείται να είναι επίκαιρη στην ικανότητα της να εκφράζει τις ανάγκες της εποχής της και διαχρονική στην ικανότητά της να αποτελεί τεκμήριο στο διηνεκές. Στο σύγχρονο διάλογο πραγματεύεται το μεταβαλλόμενο τοπίο της ισορροπίας των φύλων, λαμβάνοντας υπ’όψιν της και ότι το αυτονόητο δεν είναι οικουμενικό και ότι κάποιες φωνές επιχειρούν να επαναπροσδιορίσουν τους συσχετισμούς. Περισσότερο μάλιστα από το να ευαγγελίζεται απαντήσεις, αναλαμβάνει το ρόλο του να θέτει ερωτήματα ώστε να λειτουργήσει ως σκανδάλη στην πυροδότηση στοχασμού.
Αδιαμφισβήτητα το γεγονός ότι η γυναικεία μορφή διαρκώς επανέρχεται στη θεματολογία της τέχνης μέσα από και για το αντρικό και το γυναικείο βλέμμα εγείρει ερωτήματα, όχι για τη σπουδαιότητα της, αλλά για τις λεπτομέρειες εκείνες που κάθε φορά την φέρνουν στο προσκήνιο.
Η έκθεση Λίλιθ, Εύα, ή απλώς Γυναίκα είναι μια μικρή συλλογή από τέτοιες αφορμές. Μακριά από κάθε φιλοδοξία να περιγράψουν τη γυναικεία φύση σφαιρικά, τέσσερις φωτογράφοι του ανδρικού γένους επιχειρούν μέσα από το φωτογραφικό μέσο με το οποίο εργάζονται να εξετάσουν μία περιοχή γύρω από την έννοια της γυναίκας, ανάλογα με τον προβληματισμό τους και τα ερεθίσματα που δέχτηκαν από τη συναναστροφή τους με αυτήν και τις ιστορίες της.
H έκθεση θα πραγματοποιηθεί από 15 έως 27 Απριλίου στο Γυαλί Τζαμισί.
