Γράφει ο Κανάκης Γερωνυμάκης
Στα μικρά μου τα χρόνια υποκαθιστούσανε την διασκέδαση τα αστεία, τα ανέκδοτα, τα παραμύθια και μόνο σε γάμους και πανηγύρια γινόντουσαν τοπικές διασκεδάσεις.
Πρώτα πρώτα η τρομερή φτώχεια μα και η έλλειψη μέσων μας είχανε καθηλωμένους και επειδή δεν ελπίζαμε για βελτίωση, εθεωρούσαμε δεδομένη αυτή την κατάσταση και κατ’ ανάγκη εσυμβαζόμαστε μ’ αυτό τον τρόπο ζωής.
Στις αρχές της 10ετίας του 1930 ήρθε στα μεγάλα χωριά της επαρχίας μου τηλέφωνο. Τα μικρά χωριά απέχτησαν τηλέφωνο την 10ετία του 1950. Αυτοκίνητο στα πιο πολλά χωριά μας μετά την 10ετία του 1960. Ηλεκτροφωτισμός, στην 10ετία του 1960! Όμως στις βεγγέρες μας, μας «διασκεδάζανε» ιδιαίτερα τα ανέκδοτα. Θα αναφέρω εδώ 2-3.
«Πίτα μπρος και πίτα πίσω…»
Μια νοικοκυρά ήθελε να ζυμώσει. Μόνη τη ήτανε και εσκέφτηκε, για να μην την σκονίσει το αλεύρι στο φόρεμα της να ζυμώσει γυμνή. Έκλεισε την πόρτα της και εζύμωνε, μα από τη θέση αυτή άκουγε ένα γυναικοκαυγά και ήτανε φίλη με τη μια πλευρά. Ένοιωσε την ανάγκη να λάβει μέρος μα, καθώς ήτανε γυμνή πιάνει με το ένα χέρι μια πίτα μπροστά της και με το άλλο μια πίτα πίσω της και εβγήκε λέγοντας: «Πίτα μπρος και πίτα πίσω, να πορίσω να μιλήσω τση γειτόνισσας το δίκιο».
O «μελεούζος»
Δύο φίλοι πήγανε μια νύχτα να κλέψουνε σύκα. Ο ένας βγήκε στη συκιά και έτρωγε σύκα μα έριχνε και στον άλλο που ήτανε κάτω. Κάποια φορά είδε ένα βάτραχο και έτρεχε και νομίζοντας ότι ήτανε σύκο και κατρακυλούσε τον άρπαξε και τον πήγε στο στόμα του. Είδε όμως πως είχε έντερα και φωνάζει στο φίλο του:
-Ε, μωρέ Γιάννη, έχει ο σύκος άντερα;
-Διάλε τη σόρτε σου, ντα δεν το κατέεις πως το σύκο είναι δράβιλο και τα δράβιλα δεν έχουνε άντερα!
-Εδά εθεκά τση τονε εγώ τον μελεούζο, σα γκαι να χαν είναι δράβιλο.
«Η σαρδέλα και η σαύρα»
Ο φίλος μας ο Κοκόλης πρώτη φορά που έφαγε σαρδέλες, του αρέσανε και ρώτησε που τις βρήκανε και όταν του είπανε ότι τις σπέρνουνε σε καλό χωράφι την άνοιξη. Ερώτησε που τις πουλούνε και πήρε μερικές και πήγε και τις έσπειρε. Όταν πήγε να δει αν εφυτρώσανε είδε μια σαύρα και νομίζοντας ότι είναι σαρδέλα την άρπαξε και την έτρωγε. Μα με την πρώτη δαγκανιά επόνεσε το ερπετό και έκανε «τσαυ». Μα αυτός της είπε: «Δεν κατέω γω τσαυ και παρατσαύ. Κόπο έκαμα και λεφτά έδωκα και σους».
«Χοχλιοί στο χαβάνι»
Μια καινούρια νοικοκυρά, δεν ήτανε πολύ νοικοκυρά. Κάθε φορά που ήθελε να μαγειρέψει ρωτούσε τις γειτόνισσες τι θα πρέπει να κάνει. Άμα έπαιρνε τις οδηγίες, έλεγε πως ήξερε κι αυτή μα δεν πειράζει και πως ρωτούσε. Μια φορά που ήθελε να ψήσει χοχλιούς με το ρύζι, ερώτησε πάλι μια γειτόνισσα πώς να το κάνει, μα η γειτόνισσα αυτή τη φορά εσκέφτηκε να φέρει στη θέση της την άπειρη νοικοκυρά. Της είπε λοιπόν: «Θα βάλεις τους χοχλιούς στο χαβάνι και θα τους κοπανίσει καλά. Μετά θα βάλεις στο τσικάλι μαζεμένα χοχλιούς ρύζι, λάδι, αλάτι, πιπέρι, ξίδι και θα κάμεις ένα φαητό απού να γλύφεις τα δαχτύλια σου». Και όπως τις άλλες φορές λέει το νοικοκυραδάκι μας: «Εκατέο το γω γειτόνισσα, μα πάλι ερώτηξά σε « και πήγε αμέσως να εφαρμόσει τη συνταγή.
Λεξιλόγιο:
Μελεούζος = Βάτραχος
Σόρτε = τύχη
Δράβιλο= φρούτο
