Γέμισε η Λεωφόρος Καζαντζάκη λεωφορεία. Όχι ένα ή δύο. Και όχι κάποιες ώρες της ημέρας. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας λεωφορεία πηγαινοέρχονται και σταθμεύουν στο χώρο ενός βενζινάδικου που έχει παύσει να λειτουργεί. Θορυβούν, μαρσάρουν τις μηχανές, κορνάρουν, πλένουν τα οχήματά τους. Ακόμα και στις 2 η ώρα τα ξημερώματα. Και ουδείς αντιδρά. Λες και είναι απόλυτα φυσικό να δημιουργείται χώρος στάθμευσης και συντήρησης τουριστικών λεωφορείων σε κατοικημένη περιοχή δίχως ποτέ να ρωτηθούν οι κάτοικοι. Και αν πεις και μία κουβέντα, τότε μπορεί να σε τραμπουκίσουν. Ναι! Έξω από το σπίτι σου!

Το χειρότερο όμως είναι επειδή καθιερώθηκε το σημείο ως χώρος στάθμευσης και συντήρησης τουριστικών λεωφορείων, τώρα πλέον έρχονται και άλλα λεωφορεία (!!) που κάνουν ολιγόλεπτες όμως συχνές στάσεις απέναντι από το βενζινάδικο και ακριβώς στις εισόδους των σπιτιών. Βγάζουν τα αλάρμ και κλείνουν τις εισόδους, για 5, 10, 15 λεπτά. Και όταν πάλι οι κάτοικοι διαμαρτύρονται τους λένε:

“Τι θέλετε κύριος; Δημόσιος δρόμος δεν είναι;”

Ή, όπως μας κατήγγειλε άλλος πολίτης, σε διαμαρτυρία του για τον θόρυβο των λεωφορείων, η απάντηση που έλαβε από “βαρύ” οδηγό λεωφορείου ήταν:

“Αν θέλετε ησυχία, να βάλετε ηχομόνωση. Κι αν δεν έχετε λεφτά για ηχομόνωση, να πηγαίνετε στα πίσω δωμάτια του σπιτιού”

Δημόσιος δρόμος λοιπόν είναι αυτός που κάνουμε ότι θέλουμε εκεί. Όπως και στον ιδιωτικό χώρο ενός βενζινάδικου μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε.

Ο μόνος που δε μπορεί να κάνει ότι θέλει – επειδή ζει εκεί – είναι ο πολίτης, κάτοικος της περιοχής, που προσπαθώντας να υπερασπίσει την όση ποιότητας ζωής του έχει απομείνει – στο σπίτι του, εκεί που θα έπρεπε να βρίσκει μία ησυχία από τα βάσανα της ημέρας –  έρχεται αντιμέτωπος με τη θρασύτητα, την αναίδεια, και την αδιαφορία.

Έως ότου ξεσπάσει κάποιο βίαιο επεισόδιο και αναγκαστεί να επιληφθεί η αστυνομία.

Άραγε, η αυτοδικία είναι η μόνη λύση για την υπεράσπιση των αυτονόητων;