Διαγκωνίζονται κάποιοι – ευτυχώς όχι όλοι – πολιτικοί της αντιπολίτευσης για το ποιος θα απαγγείλει τον πιο επιτυχημένο επιτάφιο λόγο της ελληνικής οικονομίας. Υπάρχει λοιπόν μεγάλο μένος ως προς την έκφραση της πιο εντυπωσιακής δήλωσης, που θα θίξει σε μεγάλο ή μικρό βαθμό την ευαίσθητη οικονομία μας. Και η ευαισθησία αυτή δεν είναι φυσικά το προϊόν μιας διακυβέρνησης μόλις 4 μηνών!
«Χειρομάντεις» της πολιτικής δε διστάζουν εδώ και καιρό, να προφητεύουν με «ελαφρά τη καρδία» τον επερχόμενο έλεγχο των καταθέσεων, να διασπείρουν φήμες για το κλείσιμο των τραπεζών, για την πτώχευση της χώρας, που όλο και μετατίθεται χρονικά, και τόσα άλλα παρόμοια. Το χειρότερο όμως είναι ότι όσοι καταστροφολογούν εμμέσως πλην σαφώς υποστηρίζουν ότι πρέπει να επιστρέψουμε στην λογική των μνημονίων.
Η συμπεριφορά όμως αυτή δεν δικαιολογείται ακόμη και αν δεχθούμε την πιθανότητα εκδήλωσης κάποιων μελλοντικών ανεπιθύμητων οικονομικών εξελίξεων. Η προαναγγελία υποθετικών δυσμενών σεναρίων, απλά ενισχύει την οικοδόμηση ενός κλίματος αστάθειας και αβεβαιότητας, το οποίο κάποια ξένα κέντρα αποφάσεων με επιμέλεια συντηρούν. Οι έλληνες πολίτες βέβαια, σύμφωνα με τα όσα βλέπουμε, παραμένουν ψύχραιμοι και στηρίζουν την προσπάθεια της κυβέρνησης, στοιχείο που δείχνει, εκτός των άλλων, και τον χαμηλό βαθμό αξιοπιστίας όλων όσων επενδύουν στην καταστροφή της χώρας.
Η προαναφερθείσα πολιτική των εντυπώσεων, καλλιεργείται εκ του ασφαλούς φυσικά, μιας και δεν αντιμετωπίζουν οι εμπνευστές της την παραμικρή επίπτωση όταν οι… βαθυστόχαστες προβλέψεις τους ταράζουν την οικονομία, προκαλώντας μικρές ή μεγάλες ζημίες στις επιχειρήσεις. Ποιος νοιάζεται άραγε γι’ αυτές;
Προέχει η προβολή των απόψεών τους περί μελλοντικής οικονομικής καταστροφής, αφού κάτι τέτοιο θεωρούν ότι θα επηρεάσει θετικά την επανεκλογή τους. Αυτό είναι το κυρίαρχο στην πολιτική ζωή της χώρας, ενώ οι αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία, από δηλώσεις που αγγίζουν συχνά τα όρια της ανοησίας, είναι άκρως δευτερεύον ζήτημα.
Δε γνωρίζω πώς θα αντιμετωπιζόταν από τους θεσμούς της χώρας του κάποιος Γερμανός, Βρετανός ή Ολλανδός βουλευτής που με δηλώσεις του, θα προκαλούσε ζημία στην οικονομία . Αυτό το ξέφραγο αμπέλι των κάθε μορφής ζημιογόνων εκτιμήσεων των αιρετών αρχόντων μας, μοιάζει μοναδικό φαινόμενο στο πλαίσιο του λεγομένου πολιτισμένου κόσμου.
Πλανώνται πλάνη οικτρά οι βουλευτές της αντιπολίτευσης, αν θεωρούν ότι σε μια περίοδο κρίσης διευκολύνουν την επάνοδό τους στην εξουσία, κλονίζοντας με τα λεγόμενά τους την οικονομία. Η μνήμη τους είναι τόσο κοντή όταν εκτιμούν ότι αυτός είναι ο πιο δόκιμος τρόπος επανόδου τους στην εξουσία, γιατί απλούστατα αδιαφορούν για το γεγονός ότι σκάβοντας τον τάφο του άλλου, κινδυνεύουν οι ίδιοι να βρεθούν εκεί μέσα.
Παρόμοια λάθη έκαναν υπουργοί οικονομικών παλαιότερων κυβερνήσεων, που με την πρακτική τους, προσπαθούσαν να παρουσιάζουν την κόλαση που παρέλαβαν, εκθέτοντας όλα τα μελανά σημεία των πολιτικών του παρελθόντος για τις οποίες δεν είχαν ευθύνη. Παραδείγματα δεκάδες. Το πιο χαρακτηριστικό είναι αυτό της «απογραφής» του κ. Αλογοσκούφη. Λειτούργησε τελικά σαν μπούμερανγκ στην ίδια τη ΝΔ, καθώς θίγοντας την αξιοπιστία της χώρας -χωρίς λόγο- προβλημάτισε τους επενδυτές, κατά τη διάρκεια της έναρξης της περιόδου 2004 – 2009! Για να μην αναφερθούμε στα «περί Τιτανικού»
Η προαναφερθείσα τακτική της καταστροφολογίας, δεν ακολουθήθηκε μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Δεν τονίσαμε, αν και μπορούσαμε, στις πρώτες μας παρουσιάσεις στη Βουλή το ταμειακό κενό που παραλάβαμε των 450 περίπου εκ. ευρώ στις 24 Φεβρουαρίου, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της προηγούμενης κυβέρνησης. Ούτε από την άλλη προτάξαμε τις μαύρες πτυχές της οικονομίας (εκτροχιασμένο πρωτογενές πλεόνασμα του 2014 κ.ά), σε χρόνους που θα αμαύρωναν την εικόνα της χώρας, δημιουργώντας εύλογα προβλήματα στις διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς.
Δόθηκαν πολλά από τα παραπάνω στοιχεία σε μεταγενέστερες περιόδους, με ανώδυνο τρόπο, μη προκαλώντας από την μια τον παραμικρό κραδασμό στην οικονομία ή στις διαπραγματεύσεις, ενώ από την άλλη πληροφορούσαν τον κόσμο για τα όσα έλαβαν χώρα κατά το άμεσο παρελθόν.
Με την έντεχνη λοιπόν αποφυγή παρουσίασης λεπτομερών δεδομένων αναφορικά με τις δυσμενείς οικονομικές εξελίξεις της περιόδου 2010-2014, τα οποία θα προκαλούσαν προβλήματα στην ίδια τη χώρα κατά την έναρξη των διαπραγματεύσεων, αποφεύχθηκε η πολιτική του γνωστού μπούμερανγκ. Τα ανωτέρω, παρέμειναν βέβαια εκτός του οπτικού πεδίου των βουλευτών της αντιπολίτευσης, οι οποίοι απλά αρκούνται να προσφέρουν μια δήθεν ολοκληρωμένη ενημέρωση σε ακατάλληλους χρόνους. Και όλα αυτά στο όνομα της πολιτικής τους επιβίωσης και της επανακατάκτησης του …βασιλείου τους.
