Γιατί έτσι φαντάζει αυτό που συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο καπετάνιος Τσίπρας άφησε το πηδάλιο στην πιο μεγάλη φουρτούνα, δημιούργησε το έδαφος για ένα μεγάλο ατύχημα με τις ανόητες αποφάσεις που λήφθηκαν που έδωσαν τη δυνατότητα σε έναν άνθρωπο χωρίς καμία παρουσία στα του ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς καμία εμπειρία στην πολιτική σα τον Κασσελάκη να διεκδικήσει με αξιώσεις την προεδρία του κόμματος, δεν έκανε καμία παρέμβαση για να αποτρέψει να συμβεί το ατύχημα κατά τη διάρκεια της προεκλογικής μάχης, και τελικά τον έλεγχο του πηδαλίου του καραβιού πήρε ο μούτσος (που έμοιαζε καινούργιος και άφθαρτος σε πολίτες που δεν ήταν ενεργοί στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ) κι όχι ένας έμπειρος καπετάνιος που θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στις μεγάλες δυσκολίες που υπήρχαν μπροστά.
Κι όταν πια το λάθος είχε συμβεί, ο Τσίπρας πάλι δεν έκανε καμία παρέμβαση και μετά την εκλογή για να ισιώσει το καράβι, για να κατευθύνει τον μούτσο, που επειδή έπιασε το πηδάλιο νόμιζε τον εαυτό του για μεγάλο καπετάνιο, ενώ φαινόταν ότι πάει θεόστραβα και το καράβι ίσια για τα βράχια.
Γιατί αυτό είναι ο Κασσελάκης, ένας πολιτικός μούτσος ο οποίος βρέθηκε σε μία θέση για την οποία δεν είχε τις ικανότητες και την εμπειρία να αναλάβει υπό την καθοδήγηση μίας ομάδας λαϊκιστών εντός του ΣΥΡΙΖΑ που τρέφεται από την πόλωση και χρησιμοποίησε την εκλογή του για να ξεκαθαρίσει λογαριασμούς με πολιτικούς της αντιπάλους.
Αυτός ο άνθρωπος, ο άπειρος, ο μούτσος που έκανε τα πρώτα του βήματα στα καράβια της πολιτικής, βρέθηκε από τη μία στιγμή στην άλλη να κουμαντάρει ένα μεγάλο πλοίο μέσα στην καταιγίδα με ένα πλήρωμα που σκοτώνεται μεταξύ του, με τον ίδιο να μην ξέρει τι να κάνει και πού να πάει το πλοίο, με ποιο τρόπο να το κατευθύνει. Δεν ξέρει καν την πόρτα για να μπει στο δωμάτιο του καπετάνιου… Δεν είναι μέσα στη βουλή. Μία απόλυτη συνταγή καταστροφής που οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ στη διάλυση μέσω της φυγής του στελεχιακού του δυναμικού.
Υπάρχει όμως και μία ανάποδη ανάγνωση. Βλέπετε, ήταν βολικό για κάποιους να έχουν τον Κασσελάκη καπετάνιο. Αν ήθελαν μια μεγάλη φυγή, ήταν ανάγκη να υπάρχει ένας τέτοιος καπετάνιος. Ήταν ιδανικός, αν έπρεπε να γίνει μια φυγή.
Τώρα, οι της Ομπρέλας, έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και σα να βγήκαν από μια κολυμπήθρα του Σιλωάμ, έχοντας απέναντί τους τον “δεξιό” κατ’ αυτούς, αλλά σίγουρα λαϊκιστή Κασσελάκη, αναβαπτίστηκαν ως Αριστεροί που έφυγαν επειδή δε μπορούσαν να συνυπάρξουν με τον ΣΥΡΙΖΑ που μεταλλάσσεται.
Λες και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μεταλλαχθεί εδώ και πολλά χρόνια.
Από τότε που εφάρμοσαν ως κυβέρνηση όλα τα μνημονιακά μέτρα, από τότε που ως αντιπολίτευση ψήφιζαν το 50% των νομοσχεδίων της ΝΔ (στα πλαίσια και μνημονιακών υποχρεώσεων), όταν επί τόσα χρόνια που βρίσκονται στην αντιπολίτευση απέτυχαν να κάνουν την οποιαδήποτε ουσιώση αυτοκριτική για την περίοδο της διακυβέρνησής τους, όταν επί τόσα χρόνια επέτρεπαν ή συναινούσαν δια της σιωπής στην άνθηση κάθε λογής λαϊκισμού, που κάλυπτε το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόταν, την αδυναμία τους να δεχτούν και να ακούσουν την οποιαδήποτε καλόπιστη κριτική και τον στρατηγικό τους εγκλωβισμό που δεν τους επέτρεπε να παράξουν πολιτική.
Κι έτσι λοιπόν, δίχως ίχνος αυτοκριτικής τώρα μπορούν να φεύγουν ως Αριστεροί, προασπίζοντας ταυτόχρονα το έργο τους κατά τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, λες και δεν αποτέλεσαν τα μέτρα που εφάρμοσαν το αποτέλεσμα εκβιασμού εκ μέρους των δανειστών και των εταίρων, αυτός ο εκβιασμός που οδήγησε τον ηγέτη της κυβέρνησης της “πρώτης φορά Αριστερά” να παραδεχτεί ότι “δεν υπάρχει εναλλακτική”, και να εφαρμόσει σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές και άγρια λιτότητα, τσαλαπατώντας και τη λαϊκή βούληση όπως εκφράστηκε με δημοψήφισμα.
Βόλευε να υπάρχει ο Κασσελάκης. Βόλευε πολλούς να υπάρχει στο καράβι που βυθίζεται που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ για καπετάνιος ένας μούτσος.