Παρακολουθούμε άφωνοι μπροστά στις τηλεοράσεις μας τα δελτία των οχτώ και τις βραδινές εκπομπές τρομοκράτησης. Ακούμε για εκποιήσεις υποδομών σε τιμές υποπολλαπλάσιες των αξιών τουςˑ υποδομές που έχουν χτιστεί από τους φόρους των πατεράδων μας και με δάνεια πληρωμένα διπλά και τρίδιπλα.
Ξεπουλάνε οι αναίσχυντοι τα απομεινάρια από τις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς δημοσίου συμφέροντος, σαν να πρόκειται για εκχωρημένα στα (απο)κόμματά τους τιμάρια, για να ταΐσουν ένα ειδεχθές, ύποπτης προέλευσης, αδηφάγο κι ανεξέλεγκτο δημόσιο χρέος που οι ίδιοι με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους δημιούργησαν.
Τακτοποιούν στο μεσοδιάστημα, κατά την προσφιλή τους τακτική, στις διοικήσεις των υπό εκποίηση δημόσιων δομών, ξεπεσμένους βουλευτές, αποτυχημένους πολιτευτές, ανεπάγγελτα στελέχη των κομματικών τους φυτωρίων, εκείνων όπου ευδοκιμούν τα άνθη του κακού.
Προωθούν ένα εξωφρενικό φορολογικό νομοσχέδιο που δίνει, μετά την εκποίηση της Αγροτικής Τράπεζας, το οριστικό χτύπημα στην ισχνή πρωτογενή παραγωγική βάση της χώρας. Ένα φορολογικό νομοσχέδιο που, επιπρόσθετα, αποτελεί ευθεία υπόθαλψη της ανέκαθεν ακμαίας φοροαποφυγής και φοροδιαφυγής.
Αναπαράγουν το σύστημα που τους εξέθρεψε. Το σύστημα που εχθρεύεται θανάσιμα τον εξορθολογισμό και την εξυγίανση. Αναπαρατείνουν με λυσσαλέα επιμονή το ιδιότυπο κράτος τους που λειτουργεί σαδιστικά σε βάρος του πολίτη που προσπαθεί να επιβιώσει αναπνέοντας καθαρόν αέρα, έξω από τα όρια του κομματικού κόπρου του Αυγείου που με επιμονή οικοδόμησαν. Ένα κράτος διαπλοκής, οργανωμένο κατά παράβαση της αρχής της διάκρισης των τριών θεμελιωδών εξουσιών. Ένα κράτος που στηρίζεται σε μια θηριώδη γραφειοκρατία, δομημένη ακριβώς για να συντηρούνται οι μηχανισμοί του παρασιτισμού, του παραγοντισμού και της παραβατικότητας που έχουν σχεδιάσει οι ίδιοι, ακριβώς έτσι, για να τους εκτρέφει και να τους αναπαράγει. Για να συνεχίσουν να κοπρίζουν…
Επιμένουν στην καταχρηστική νομή της εκχωρημένης από την ψήφο μας δύναμης, όπως ανέκαθεν, όπως αυτοί ξέρουν καλύτερα. Ένα αποκρουστικό παζάρι μεταξύ των πολιτικά και ηθικά χρεοκοπημένων εταίρων του πολιτικού μας συστήματος για τακτοποίηση υμετέρων. Στο προσκήνιο, πομπώδεις ανακοινώσεις «για τις μεγάλες προσπάθειες και τις μεγάλες θυσίες του Ελληνικού λαού». Στο παρασκήνιο, η νομή της εξουσίας, όπως την ξέρουμε από πάντα: ωμά, κυνικά και ανενδοίαστα.
Παρακολουθούμε άφωνοι, τουρτουρίζοντας μέσα στα παγωμένα και υποθηκευμένα σπίτια μας, κουκουλωμένοι στις κουβέρτες μας. Κι όταν τύχει να συναθροιζόμαστε, συνεχίζομε να αναζητούμε με επιμονή εκείνα που μας χωρίζουν αντί να αναζητήσομε αυτά που μας ενώνουν, ώστε να μπορέσομε να απαλλαγούμε από όλους αυτούς τους αδιάντροπους.
Κι ύστερα κλείνω την τηλεόραση και ακούω μέσα στην ξαφνική σιγή τον ποιητή να μου ψιθυρίζει στο αυτί:
«Κι όμως δεν αυτοκτόνησα.
Είδατε ποτέ κανέναν έλατο να κατεβαίνει μοναχός του στο
πριονιστήριο;
Η θέση μας είναι μέσα εδώ σ’ αυτό το δάσος
με τα κλαδιά κομμένα μισοκαμένους τους κορμούς
με τις ρίζες σφηνωμένες μες τις πέτρες.»
Και δεν μπορώ πια να τα κατανοήσω τα λόγια του ποιητή…
OKTANA
