«Στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου εξελέγη για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία του τόπου ένα δημοκρατικό και μη αρχηγικό κόμμα. Το σύστημα διακυβέρνησης στην Ελλάδα είναι “πρωθυπουργοκεντρικό”, όπερ σημαίνει ότι ο πρωθυπουργός έχει τη δυνατότητα με δική του ευθύνη και δικές του επιλογές να κυβερνά τη χώρα χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, στο μέτρο βέβαια που διατηρεί την εμπιστοσύνη της Βουλής, δηλαδή συμπαγή την κυβερνητική πλειοψηφία.
Ο Αλ. Τσίπρας δεν προέρχεται από αυτήν τη σχολή των πολιτικών, αλλά από έναν δημοκρατικά οργανωμένο και συμμετοχικό πολιτικό φορέα. Και αυτές οι ποιότητες έγινε προσπάθεια να μεταλαμπαδευθούν στο κυβερνητικό σχήμα.
Είναι αναμενόμενο αυτή η αλλαγή προτύπου, η οποία μάλιστα συνδυάζεται και με μία οιονεί καθεστωτική αλλαγή, αφού για πρώτη φορά σπάει η εναλλαγή των αστικών κομμάτων στην εξουσία, να εμφανίζει προβλήματα, αρρυθμίες, δυσκολίες προσαρμογής. Όλα αυτά είναι λογικά και αναμενόμενα ώς ένα βαθμό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορούν να διαιωνίζονται και να καθίστανται πολιτικά χαρακτηριστικά της κυβέρνησης.
Η πολυτέλεια την οποία είχε ο ΣΥΡΙΖΑ ως μικρό κόμμα να λειτουργεί “στο περίπου” και με ρυθμούς ελάσσονος αντιπολίτευσης δεν μπορούν επ’ ουδενί να ισχύουν σε μια κυβέρνηση η οποία μάλιστα δίνει αγώνα σε πολλαπλά μέτωπα. Πρέπει να είναι σαφές πού αρχίζει και πού τελειώνει η κυβερνητική πολιτική και να μην εξαρτάται από ερμηνείες.
Πρέπει να ξέρουμε ποιοι είμαστε, που είμαστε και πού είναι ο αντίπαλος. Χρειάζονται κινήσεις πυκνής πολιτικής τάξεως και όχι ακροβολισμοί. Πολλώ δε μάλλον δεν μπορεί η κυβέρνηση να δίνει την εικόνα ομοσπονδίας υπουργών οι οποίοι πορεύονται όχι με άξονα την κεντρική κυβερνητική πολιτική και τις απαιτήσεις της συγκυρίας, αλλά με βάση τις ιδιαίτερες απόψεις και προτεραιότητές τους.
Τέτοιου είδους φαινόμενα, ακόμη και αν δεν αφορούν τα πολύ βασικά της κυβερνητικής πολιτικής, συχνά μεγεθύνονται από τους πολιτικούς αντιπάλους της κυβέρνησης και δημιουργούν μια ατμόσφαιρα έλλειψης σοβαρότητας και ευθύνης. Η περίοδος χάριτος προς την κυβέρνηση, αυτή που απλόχερα, παρά την κρισιμότητα των στιγμών, προσφέρει η κοινωνία, δεν θα κρατήσει για πάντα. Αυτό που επείγει είναι η κυβέρνηση να στοιχηθεί, να “σφίξει” ως μπλοκ ή, όπως λέμε και στον δρόμο, “να κάνουμε αλυσίδες, σύντροφοι”».
