Το Φινλανδικό περιοδικό anna δημοσίευσε ένα όμορφο αφιέρωμα στην Άινο Μαυριγιαννάκη, μία σεφ με ρίζες στα Χανιά (πατέρας Χανιώτης, μητέρα από Φινλανδία) που έχει περάσει ένα μεγάλο τμήμα της ζωής της στον τόπο μας.
Αυτή είναι η ιστορία της:
Κατά τη γνώμη του Έλληνα πατέρα, η 39χρονη Αΐνο ήταν «πολύ έξυπνη» για το επάγγελμα των ονείρων του – τελικά μπήκε στον χώρο σε ηλικία 28 ετών.
Η Άινο Μαυριγιαννάκη πάντα συνειδητοποιούσε τη θηλυκότητά της μαγειρεύοντας.
«Είναι ευλογία και κατάρα το γεγονός ότι έχω δύο πατρίδες. Από την άλλη πλευρά, είναι υπέροχο το γεγονός ότι αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου τόσο στη Φινλανδία όσο και στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, μου λείπει συνεχώς η χώρα στην οποία δεν βρίσκομαι. Έζησα στην ελληνική κοινότητα της Νέας Υόρκης κατά τη διάρκεια των πρώτων παιδικών μου χρόνων. Η Φινλανδή μητέρα μου είχε πάει στην Αμερική για να σπουδάσει αγγλικά και ο Έλληνας πατέρας μου για να αναζητήσει δουλειά και μια καλύτερη ζωή. Έφτιαχναν μαζί γούνες και με τα χρήματα που έβγαζαν έχτισαν ένα σπίτι στη γενέτειρα του πατέρα μου, στα Χανιά της Κρήτης. Μετακομίσαμε εκεί όταν ήμουν επτά ετών. Ο μικρός μου αδελφός γεννήθηκε λίγο πριν μετακομίσουμε. Στην Κρήτη, εμείς τα παιδιά, δεν χρειαζόταν να μας παρακολουθούν τόσο στενά όσο στην Αμερική. Μας επέτρεπαν να τρέχουμε ελεύθερα χωρίς παπούτσια και να παίζουμε με άλλα παιδιά.
Ήμουν ένα πολυμήχανο και αθλητικό παιδί. Αγαπούσα τα ζώα και προσπαθούσα με λίγο υπερβολικό ζήλο να σώσω τα πολυάριθμα σκυλιά και τις γάτες που ζούσαν στους δρόμους των Χανίων. Εξασκήθηκα στο ακόντιο και τα πήγαινα καλά σε αυτό. Κέρδιζα σε διασχολικούς αθλητικούς διαγωνισμούς. Στο τέλος, αναγκάστηκα να σταματήσω το άθλημα, γιατί η μέση μου δεν το άντεχε».
«Η μετακόμιση στη Φινλανδία ήταν μια μεγάλη ανατροπή»
«Όταν ήμουν 18 ετών, μετακόμισα από το σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη, στην Ελλάδα, για να σπουδάσω. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει σύστημα υποστήριξης των σπουδών και οι γονείς πρέπει να συντηρούν το παιδί για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά τη μετακόμισή του. Εξαρτήθηκα πλήρως από τους γονείς μου και ένιωθα ότι τους χρωστούσα. Μου άρεσε η μαγειρική, αλλά ο πατέρας μου πίστευε ότι ήμουν πολύ έξυπνη για να γίνω σεφ. Ονειρευόμουν επίσης μια καριέρα διπλωμάτη, γι’ αυτό έκανα αίτηση στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσω διεθνείς σχέσεις. Σταδιακά, όμως, συνειδητοποίησα ότι η κόρη ενός υδραυλικού δεν θα γινόταν εύκολα διπλωμάτης.
Παράλληλα με τις σπουδές μου, δούλευα ως σερβιτόρα, έπαιζα δίσκους και οργάνωνα μουσικές εκδηλώσεις. Οι σπουδές μου τραβούσαν σε μάκρος και τελικά δεν αποφοίτησα ποτέ. Αποφάσισα να μετακομίσω στη Φινλανδία, αφού έζησα στη Θεσσαλονίκη για δέκα χρόνια. Στην Ελλάδα επικρατούσε μια άσχημη οικονομική κρίση και δεν μπορούσα να κρατήσω το διαμέρισμά μου. Κατέληξα να μένω σε γωνιές φίλων και σε κοινόβια, όπου προσπαθούσαμε να επιβιώσουμε οικονομικά και να βάλουμε φαγητό στο τραπέζι.
Είχα ακούσει για το Restaurant School Perho, το οποίο είχε ένα αγγλόφωνο πρόγραμμα μαγειρικής για ενήλικες. για να μιλάω Ξεκίνησα τις σπουδές μου στην ηλικία των 28 ετών. Η περίοδος των σπουδών ήταν δύσκολη, γιατί έπρεπε παράλληλα να εργάζομαι για να επιβιώσω οικονομικά.
Η μετακόμιση στη Φινλανδία ήταν μια μεγάλη αναστάτωση, επειδή άφησα πίσω τους φίλους μου και τη ζωή μου στην Ελλάδα. Μετακόμισα σε μια σχολική εστία και μοιράστηκα ένα διαμέρισμα με μια 16χρονη μαθήτρια.
Ο ρυθμός της ζωής στη Φινλανδία είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν στην Ελλάδα. Μου πήρε πολύ καιρό να μάθω ότι δεν άξιζε να πάω για φαγητό στις 9 το βράδυ, γιατί τα περισσότερα μαγαζιά ήταν κλειστά. Στον εργασιακό βίο, τα πράγματα αντιμετωπίζονται πιο ομαλά από ό,τι στην Ελλάδα, όπου πολλές δουλειές γίνονται στο σκοτάδι και οι μισθοί πληρώνονται σε μετρητά. Από την άλλη πλευρά, τα χρονοδιαγράμματα ακολουθούνται εδώ πολύ στενά».
«Επέζησα την εποχή του κορωνοϊού πουλώντας μερίδες φαγητού»
«Μετά την αποφοίτηση, πήγα διακοπές στην Ελλάδα, αλλά έμεινα στα Χανιά για τέσσερα χρόνια. Αφού κουράστηκα από τη ζωή εκεί, επέστρεψα στη Φινλανδία. Μου πήρε λίγο καιρό να ξεκινήσω τη ζωή μου, και εκεί που η κατάσταση στην εργασία έδειχνε καλύτερη, άρχισε η πανδημία του κορωνοϊού. Δεν μπορούσα να μην κάνω τίποτα και σκεφτόμουν πώς θα τα καταφέρω οικονομικά.
Αφού πάλεψα για λίγο, άρχισα να ετοιμάζω ελληνικά πιάτα για τους φίλους μου στη μικρή μου κουζίνα και αργότερα τα διέθετα στην αγορά στο Facebook. Ετοίμαζα δεκάδες μερίδες την εβδομάδα για να τις πουλήσω. Αυτή ήταν αρκετή δουλειά, γιατί δεν είχα καν πλυντήριο πιάτων. Με το χαρτζιλίκι που έπαιρνα από την πώληση φαγητού, επιβίωσα την περίοδο του κορωνοϊού.
Έχω εργαστεί ως σεφ σε εστιατόρια στη Φινλανδία και στην Ελλάδα.
Η δουλειά στην κουζίνα είναι εξαντλητική και πρόσφατα βίωσα την εξουθένωση. Αποφάσισα ότι θα προτιμούσα να γίνω επιχειρηματίας και να αρχίσω να διευθύνω pop-up εστιατόρια και catering που σερβίρουν ελληνικό φαγητό. Η δουλειά ενός σεφ δεν γίνεται ποτέ βαρετή. Ελπίζω ότι σταδιακά θα μπορούσα να προχωρήσω και σε άλλες δουλειές που σχετίζονται με το φαγητό».
«Η μαγειρική είναι ο τρόπος μου να συνειδητοποιήσω τη θηλυκότητά μου»
«Η μαγειρική ήταν πάντα ο τρόπος μου να συνειδητοποιήσω τη θηλυκότητά μου. Οι Ελληνίδες είναι παραδοσιακά ζεστά πνεύματα στην κουζίνα, αλλά όλη αυτή η ζεστασιά εξαφανίζεται στην κουζίνα του εστιατορίου. Πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα στη Φινλανδία, όπου πολλοί άνθρωποι δεν είναι πολύ παθιασμένοι με το φαγητό.
Στη βιομηχανία εστιατορίων, έπρεπε να κρύψω τη θηλυκότητά μου. Δεν αισθανόμουν ασφαλής δείχνοντας την πιο ευαίσθητη πλευρά μου, αντίθετα έπρεπε να συμπεριφέρομαι πιο σκληρά από ό,τι είμαι. Μεγάλωσα στην Ελλάδα σε ένα πατριαρχικό περιβάλλον, όπου η ισότητα δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο με τη Φινλανδία. Αυτό επηρέασε το πού νομίζω ότι είναι η θέση μου και τι πιστεύω ότι είμαι ικανή να κάνω. Προσπαθώ να αλλάξω τον τρόπο σκέψης μου.
Είναι μπερδεμένο το γεγονός ότι ήδη κλείνω τα σαράντα. Όταν ήμουν έφηβη, πίστευα ότι στα σαράντα σου χρόνια είσαι μεγάλος, αλλά δεν αισθάνομαι πολύ μεγάλη. Φανταζόμουν ότι η ζωή μου θα ήταν πολύ διαφορετική σε αυτή την ηλικία απ’ ό,τι είναι. Δεν έχω σύζυγο ή οικογένεια. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στην Ελλάδα, έβγαινα με έναν άνδρα για επτά χρόνια. Μετά τον χωρισμό, παραμείναμε φίλοι. Έπαθε καρκίνο και δεν πρόλαβα να τον δω πριν πεθάνει. Μου ήταν δύσκολο να καταλάβω τι είχε συμβεί, γιατί δεν είχα προλάβει να τον αποχαιρετήσω.
Η δημιουργία οικογένειας παρέμεινε σε δεύτερη μοίρα, επειδή η δουλειά μου ήταν δεσμευτική. Περνούσα τα περισσότερα βράδια στη δουλειά.