Του Νίκου Τζάρα
Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ ο δόκιμος όρος που αφορά κυρίως την λεγόμενη «αριστερή» τάση του (τάση των 53) είναι αυτός της αυτοεξαπάτησης , που μέρα με την ημέρα συγκροτεί και συγκροτείται σε βιωματική συμπεριφορά στο όνομα του κομματικού καθήκοντος και της παραμονής του σχήματος ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση.
Πρόκειται για ένα μια μορφή ηθικής που συνοδεύεται από ένα είδος απώλειας μνήμης ως προς τα ψέματα που ειπώθηκαν το διάστημα πριν και μετά την άνοδο στην κυβερνητική εξουσία.
Οι παλιοί σύντροφοι ξεχνούν τις ρήξεις ,τις ανατροπές, τις προγραμματικές διακηρύξεις του κόμματος τους με αποτέλεσμα με τις συνεχείς υποχωρήσεις στο όνομα του ρεαλισμού, του δυσμενούς συσχετισμού δυνάμεων , να εγκαταλείπουν σταδιακά ιδέες και αρχές και να εντάσσονται στο σχήμα Δεξιά-Αντιδεξιά, Τσίπρας –Μητσοτάκης που λειτουργεί στα πλαίσια του συστήματος με αποτέλεσμα να το διατηρούν και το αναπαραγάγουν. Μας καλούν μάλιστα να ενταχθούμε σε αυτό και μας εγκαλούν γιατί δεν ανταποκρινόμαστε.
Η υπόθεση της ηγεμονίας των ιδεών για τις οποίες μάτωσαν και πόνεσαν χιλιάδες κομμουνιστές και αριστεροί βρέθηκε σε λάθος χέρια. .Οι οργανικοί μας διανοούμενοι μεταβλήθηκαν για ένα αδειανό πουκάμισο σε χρήσιμους συστημικούς βλάκες ,σαν αυτούς που περιγράφει ο Λεμπέσης στο γνωστό κείμενο του, « Η σημασία του Βλακών στο σύγχρονο βίο». Με αυτό το διαβατήριο περνούν στην Ιστορία
Υ.Γ. Αφιερωμένο στην μνήμη του Γιάννη Μπανιά που ανησυχούσε μέχρι την τελευταία στιγμή για τις εξελίξεις.
