21.8 C
Chania
Saturday, October 5, 2024

Μεταναστευτικό: Η ευθύνη της Ευρώπης

Ημερομηνία:

 Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος Ι.F.J

Ποιοι είναι οι Πρόσφυγες

 Πρόσφυγας είναι «κάθε πρόσωπο, το οποίο, επειδή έχει δικαιολο­γημένο φόβο διωγμού λόγω φυλής, θρησκείας, εθνικής προέλευσης, πολιτικών πεποιθήσεων ή συμμετοχής σε ορισμένη κοινωνική ομάδα, βρίσκεται έξω από τη χώρα της υπηκοότητάς του και δεν μπορεί, ή εξαιτίας αυτού του φόβου, δεν θέλει να προσφύγει στην προστασία της χώρας αυτής».

Ο ορισμός αυτός υιοθετήθηκε διεθνώς στις 28 Ιουλίου 1951 και αποτυπώθηκε στη συνθήκη που έκτοτε έγινε γνωστή ως Σύμβαση της Γενεύης «Περί του καθεστώτος των Προσφύγων». Η σύμβαση τροποποιήθηκε με το Πρωτόκολλο της Νέας Υόρκης της 31ης Ιουλίου 1967 και από τότε ισχύει αναλλοίωτη.

Οι πρόσφυγες δεν είναι μετανάστες, που φεύγουν εκουσίως από την πατρίδα τους με μόνο λόγο τη βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου. Οι πρόσφυγες φτάνουν στην Ελλάδα σε κατάσταση απόγνωσης, εγκαταλεί­ποντας συχνά την οικογένειά τους προκειμένου να διαφύγουν τον κίνδυνο και έχοντας βιώσει τραυματικές εμπειρίες, έχοντας δει συγγενείς, φίλους, συνερ­γάτες να φυλακίζονται, να εξαφανίζονται ή ακόμη και να εκτελούνται.

Επιπλέον, αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα επιβίωσης επειδή στερούνται πόρων, οικογενειακών και κοινωνικών δεσμών, επικοινωνίας, λόγω γλωσσικών και πολιτισμικών διαφορών.

Η Ευρώπη άλλαξε τείχη. Πριν από είκοσι χρόνια, στο Βερολίνο, οι εκπρόσωποι των δημοκρατικών χωρών χαιρέτιζαν ομόφωνα την πτώση του Τείχους ως νίκη της ελευθερίας. «Οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να εγκαταλείπει οποιαδήποτε χώρα, συμπεριλαμβανομένης και της δικής του»: το άρθρο 13 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1948 μπορούσε επιτέλους να εφαρμοστεί. Σε ψήφισμα του 1991, το Συμβούλιο της Ευρώπης δήλωνε ικανοποιημένο επειδή «οι πολιτικές αλλαγές επιτρέπουν πλέον την ελεύθερη μετακίνηση σε ολόκληρη την Ευρώπη, κάτι που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τη συνέχιση και την ανάπτυξη ελεύθερων κοινωνιών και ανθηρών πολιτισμών» (sic). Μια ελευθερία, τις επιπτώσεις της οποίας δεν θα αργούσαμε να φοβηθούμε. Κατ’ αρχάς, θυμηθήκαμε πως «το δικαίωμα μετακίνησης, όπως προβλέπεται από τις διεθνείς συμβάσεις, δεν συνεπάγεται την ελευθερία εγκατάστασης σε μια άλλη χώρα». Ανησυχήσαμε, επίσης, για «τη θεαματική αύξηση του αριθμού των αιτούντων άσυλο στη Δυτική Ευρώπη και σε μερικές χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, οι οποίοι επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν τη Συνθήκη της Γενεύης προκειμένου να παρακάμψουν τους μεταναστευτικούς περιορισμούς(1)».

Νέες συνοριακές γραμμές χαράσσονται με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, κατά μήκος των οποίων άλλες οχυρώσεις, υπαρκτές ή εικονικές, πιο αδιαπέραστες, όμως, και πολύ θανατηφόρες, θα κάνουν την εμφάνισή τους στη στεριά ή θα οριοθετήσουν τις θάλασσες. Στα ανατολικά, η Ευρωπαϊκή Ένωση φρόντισε να παζαρέψει τη διεύρυνσή της με αντάλλαγμα τη δέσμευση των νέων μελών να επιτηρούν τα σύνορά τους. Κάθε ένα από αυτά οφείλει να κατασκευάσει το δικό του Τείχος του Βερολίνου. Στην περιφέρεια της Μεσογείου, η διάσκεψη κορυφής του Τάμπερε εκθειάζει ήδη από το 1999 μια «περιφερειακή συνεργασία μεταξύ των κρατών-μελών και των όμορων προς την Ένωση κρατών, με αντικείμενο τον αγώνα εναντίον του οργανωμένου εγκλήματος», το οποίο περιλαμβάνει «το εμπόριο ανθρώπινων όντων».

Σκληρή τιμωρία

Οι υποψήφιοι μετανάστες, οι οποίοι χαρακτηρίζονται πότε ως «λαθραίοι» και πότε ως «θύματα» και τιμωρούνται όπως και οι «λαθρέμποροι» παγκόσμιας εμβέλειας με το επιχείρημα ότι αλληλοβοηθούνται, στο εξής αποτελούν τον στόχο ενός δημόσιου λόγου που θα δικαιολογεί τον εναντίον τους πόλεμο με πρόσχημα την καλύτερη προστασία τους. Η Σύνοδος Κορυφής των αρχηγών κρατών στη Σεβίλη (Ιούνιος 2002) επικύρωσε τη μάχη εναντίον της παράνομης μετανάστευσης ως απόλυτη προτεραιότητα της Ένωσης στις διαπραγματεύσεις της με τους γείτονές της.

Συγκράτηση στην πηγή

Από τη δεκαετία του 1990, η Ένωση άρχισε να αποστέλλει τεχνικούς συμβούλους, κυρίως προς τα υποψήφια κράτη-μέλη, με στόχο να συγκρατήσει τη μετανάστευση στην πηγή της. Ένα δίκτυο από «αξιωματούχους-συνδέσμους μετανάστευσης» θεσπίστηκε επίσημα το 2004, με αντικείμενο «να συμβάλει στην πρόληψη της παράνομης μετανάστευσης και στη μάχη κατά αυτού του φαινομένου, στον επαναπατρισμό των παράνομων μεταναστών και στη διαχείριση της παράνομης μετανάστευσης». Ετσι, η μετανάστευση καταλήγει να χαρακτηρίζεται «παράνομη» πριν καν λάβει χώρα. Το κυριότερο καθήκον αυτών των συνδέσμων είναι να βοηθούν τις τοπικές αρχές να εξακριβώνουν στα αεροδρόμια την εγκυρότητα των ταξιδιωτικών εγγράφων, κάτι που μπορεί στην πράξη να τους οδηγήσει στο να εξευτελίσουν την εθνική κυριαρχία της χώρας προέλευσης.

Το 2001, με οδηγία της η Ένωση θέσπισε ένα σύστημα οικονομικών κυρώσεων για τους μεταφορείς που γίνονται υπαίτιοι για την προώθηση ατόμων με μη έγκυρο διαβατήριο ή βίζα. Με βάση αυτές, τις σκληρά αποτρεπτικές κυρώσεις -τα πρόστιμα μπορούν να φτάσουν τις 500.000 ευρώ, καθώς η επαναπροώθηση των ατόμων που συνελήφθησαν χρεώνεται στις εταιρείες- ένα προσωπικό χωρίς ειδική εκπαίδευση υποχρεώνεται να κάνει, πριν από την επιβίβαση, διαλογή στους επιβάτες. Αυτή η ιδιωτικοποίηση των ελέγχων μειώνει τη δουλειά που απαιτείται κατά την άφιξη για το «φιλτράρισμα» των επιβατών. Οι συνέπειές της είναι σοβαρές όταν αυτές οι αναχωρήσεις δικαιολογούνται από την ανάγκη προστασίας των αιτούντων άσυλο· διότι αν, κατ’ αρχήν, οι αιτούντες άσυλο δεν έχουν το περιθώριο να αρνηθούν την ιδιαιτερότητα της κατάστασής τους ή την παρατυπία στη βίζα τους από τη στιγμή που θα φθάσουν στη χώρα υποδοχής, εντούτοις, θα έπρεπε να μπορούν να την προσεγγίσουν.

Κάπως έτσι, τον Αύγουστο του 2007, επτά τυνήσιοι ψαράδες κατηγορήθηκαν και φυλακίστηκαν από έναν ιταλό δικαστή για «βοήθεια στην παράνομη μετανάστευση» και τα σκάφη τους κατασχέθηκαν. Κι αυτό, επειδή έσωσαν από ναυάγιο μια βάρκα και μετέφεραν τους επιβάτες της στη Λαμπεντούζα της Σικελίας, το πιο κοντινό λιμάνι, ακριβώς όπως το προβλέπουν, ωστόσο, οι ναυτικοί κανονισμοί.

Το γραφείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αποκαλείται Frontex είναι αυτό που, μετά το 2005, συντονίζει τις επιχειρήσεις θαλάσσιας αναχαίτισης μεταξύ των αφρικανικών ακτών και των Καναρίων Νήσων ή ακόμη και στα στενά της Σικελίας.

Πέρα από το γεγονός ότι πραγματοποιείται μακράν οποιουδήποτε δημοκρατικού κανονισμού, αυτή η εκτός συνόρων μεταφορά των ελέγχων, που σύμβολό της έχει γίνει η Frontex, επιτρέπει στις ευρωπαϊκές χώρες να αποφεύγουν τις ισχύουσες υποχρεώσεις εντός των συνόρων τους όπως απορρέουν από τις δεσμεύσεις τους σχετικά με τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

Το φθινόπωρο του 2005, στην προσπάθειά τους να διαβούν τα «κιγκλιδώματα» που φράζουν τα ισπανομαροκινά σύνορα στη Θέουτα και τη Μελίγια, είκοσι άτομα από την Υποσαχάρια Αφρική βρήκαν το θάνατο από πτώση, πνιγμό ή από τις σφαίρες του μαροκινού στρατού. Η σφαγή αυτή και κατόπιν οι θανατηφόρες απελάσεις προς την έρημο κατά μήκος των αλγερινών συνόρων, τα οποία, ωστόσο, παρέμεναν κλειστά, έλαβαν ευρύτατη δημοσιότητα, καθώς η κυβέρνηση του Μαρόκου ανυπομονούσε να επιδείξει υπερβάλλοντα ζήλο.

Ο τύπος αναφέρθηκε πολύ λιγότερο στο δράμα που συνέβη στις 28 Απριλίου 2008 στα ανοιχτά της Αλ Χοσέιμα (στο βορειοανατολικό Μαρόκο): καμιά τριανταριά άνθρωποι, ανάμεσά τους και τέσσερα παιδιά, πνίγηκαν όταν, σύμφωνα με ταυτόσημες μαρτυρίες, οι δυνάμεις της τάξης άνοιξαν επίτηδες τρύπα στη φουσκωτή βάρκα που τους μετέφερε. Σε καμία ανεξάρτητη έρευνα δεν επιτράπηκε να ρίξει φως σε αυτό το γεγονός.

Οι συμφωνίες «επανεισόδου» που έχουν υπογραφεί με τις γειτονικές χώρες αποτελούν στοιχείο-κλειδί του μηχανισμού. Για να απελαθεί ένας αλλοδαπός που βρίσκεται παράτυπα σε ευρωπαϊκό έδαφος, πρέπει να τον αναγνωρίσει η χώρα καταγωγής του ή, πλέον, η χώρα την οποία διέσχισε τελευταία.

Άμεσο θύμα αυτού του πολέμου που διεξάγεται από την Ένωση και τα κράτη-μέλη της εναντίον των υποψηφίων για εκτοπισμό, είναι το δικαίωμα του ασύλου. Εκείνοι που θα είχαν τις προϋποθέσεις να θεωρηθούν πρόσφυγες, στερούνται τη δυνατότητα να το ζητήσουν, καθώς έχουν απελαθεί ή κρατούνται στις «ουδέτερες χώρες» στις οποίες έχει ανατεθεί η προστασία του φρουρίου της Ευρώπης.

Μάλιστα, στις χώρες που δεν διαθέτουν ούτε τη δυνατότητα υλικής υποστήριξης ούτε την πολιτική βούληση να ενσωματώσουν τους πρόσφυγες, λόγου χάρη σε εκείνες του Μαγκρέμπ, ενθαρρύνει τις ξενοφοβικές αντιδράσεις απέναντι σε έναν ανεπιθύμητο και εξαναγκασμένο σε επισφαλή διαβίωση πληθυσμό.

Η Ένωση υποστηρίζει, επίσης, την ανάπτυξη ενός πλήθους στρατοπέ­δων κράτησης – τα οποία και χρηματοδοτεί- όπως στην Ουκρανία μετά το 2004. Και πάλι, όμως, πρόκειται για μια χώρα που έχει υπογράψει τη Συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες. Αυτό δεν ισχύει για τη Λιβύη, όπου η κακή μεταχείριση που επιφυλάσσεται στους μετανάστες και τους πρόσφυγες είναι ευρέως καταγεγραμμένη.

Επιβολή αποφάσεων

Ο λόγος περί συνανάπτυξης επιτρέπει να επιβληθούν μονόπλευρα ευρωπαϊκές αποφάσεις σε πληθυσμούς που ξαφνικά κρίνονται ικανοί να γίνουν «πρωταγωνιστές της ίδιας τους της ανάπτυξης» και ταυτόχρονα να διαδοθεί η ιδέα, στην Ευρώπη αλλά και στους τόπους αναχώρησης, πως η ανάπτυξη των χωρών προέλευσης θα εμποδίσει την παράνομη μετανάστευση. Διπλή πλάνη: η οικονομική απογείωση μιας χώρας, στην πραγματικότητα μάλλον ενισχύει την κινητικότητα των υπηκόων της· όσο για τη «βοήθεια», συνήθως υπεξαιρείται από τους ιθύνοντες. Πρόκειται, πάντως, για αποτελεσματική εξαπάτηση, καθώς, προκειμένου να σιγουρέψουν την εκτέλεση της αποστολής που τους έχει ανατεθεί, του «φιλτραρίσματος», οι χώρες αμπαρώνουν τα σύνορά τους και μετατρέπονται σε δεσμοφύλακες των ίδιων των ομοεθνών τους.

Αυτά είναι τα χειροπιαστά αποτελέσματα της συνεργασίας που έχει θεσπιστεί, λόγου χάρη, ανάμεσα στην Ισπανία και σε ορισμένους από τους εξ Αφρικής γείτονές της: στην Αλγερία και στο Μαρόκο, ο νόμος θεωρεί αδίκημα την παράνομη μετανάστευση, ενώ η Σενεγάλη την τιμωρεί εμπράκτως.

Οι λαοί δεν είναι τα κορόιδα αυτού του αντίστροφου αποκλεισμού. Έτσι το παρουσίαζε νηφάλια στον τίτλο της η σενεγαλέζικη εφημερίδα «Le Soleil» την παραμονή της ευρωαφρικανικής συνδιάσκεψης του Ραμπάτ, το 2006: η «υπεργολαβία» αυτή σημαίνει πως «η Ευρώπη κλείνει τα σύνορά μας».

ΣΥΝΘΗΚΗ ΔΟΥΒΛΙΝΟΥ ΙΙ

Γνωρίζετε ότι επειδή το Ελληνικό κράτος έχει πάρει οικονομική “βοήθεια” για την υποδοχή, αλλά και τη διαβίωση των λαθρομεταναστών, αν τους…. απελάσει θα κληθεί να πληρώσει δυσβάσταχτα πρόστιμα;;;

1)Η «Συνθήκη του Δουβλίνου ΙΙ» προβλέπει την ΠΑΡΑΜΟΝΗ των ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ στη χώρα εισόδου αλλά και την ΑΜΕΣΗ μεταφορά και ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ σε αυτή (χώρα εισόδου) όσων εισήλθαν από αυτήν σε άλλες χώρες της ΕΕ. Η εφαρμογή της «Συνθήκης του Δουβλίνου ΙΙ» της ΕΕ, προβλέπει την επιστροφή των παρανόμων μεταναστών, στην χώρα εισόδου τους, που δυστυχώς σε συντριπτικό ποσοστό είναι η Ελλάδα. ΒΑΣΕΙ ΤΗΣ ΥΠΟΓΡΑΦΗΣ ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ μέσα στο πρώτο 3μηνο του 2007 η Ολλανδική κυβέρνηση μετέφερε στην Ελλάδα, με ολλανδικά τσάρτερς 1.100 λαθρομετανάστες, οι οποίοι εισήλθαν στην Ευρώπη μέσο της Ελλάδος.

2)Βάσει της «Συνθήκης του Δουβλίνου ΙΙ» το Ευρωπαϊκό Ταμείο Προσφύγων έχει χορηγήσει την τελευταία επταετία στην Ελλάδα, οικονομική βοήθεια ύψους 5,5 εκατομμυρίων ευρώ, ενώ μέσα στο 2008 χορήγησε βοήθεια ύψους 1,5 εκατομμυρίων(!!)

3) Η ουσία του προβλήματος της παράνομης μετανάστευσης στην Ελλάδα είναι η «Συνθήκη του Δουβλίνου II». Ο Κανονισμός Δουβλίνο ΙΙ καθιστά την Ελλάδα μία χώρα που αναγκάζεται να αντιμετωπίσει μοναχική και αδύναμη ένα τεράστιο κύμα παράνομης μετανάστευσης, χωρίς να υπάρχουν μηχανισμοί πραγματικής ευρωπαϊκής κοινοτικής αλληλεγγύης. Διότι υπάρχει ένα διεθνές πρόβλημα. Υπάρχουν χώρες υψηλού κινδύνου, που ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση χαρακτηρίζουν ως χώρες υψηλού κινδύνου. Υπάρχουν χώρες, όπως η Σομαλία, υπάρχουν περιοχές, όπως η Υεμένη, το Μπαγκλαντές κλπ., στις οποίες ζουν άνθρωποι υπό άθλιες συνθήκες, με καθημερινή απειλή της ζωής τους. Και αυτοί αναζητούν μία καλύτερη τύχη.όμως αυτοί που απειλούνται ΣΥΜΦΩΝΑ ΠΑΝΤΑ με στοιχειά του ΟΗΕ και της unesco δεν έχουν τη δυνατότητα να μεταφερθούν σε μακρινές χώρες, αλλά καταλήγουν σε προσφυγικά στρατόπεδα των γειτονικών κρατών!!

Αντελήφθη κανείς πως τα αρμόδια όργανα της ΕΕ, μας δικάζουν γιατί δεν κρατάμε τους λαθρομετανάστες στην Χώρα μας, και μάλιστα μας υποχρεώνουν να τους δώσουμε και άσυλο;

Ενώ την ίδια στιγμή, άλλες χώρες όπως Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, απελαύνουν κακήν κακώς, ότι θεωρούν παράνομο (πχ τσιγγάνους) και η Ελβετία διώχνει κάθε εγκληματία μετανάστη(νόμιμο ή παράνομο)με ειδικό νόμο που κατάθεσε στη βουλή της, αφού πραγματοποίησε δημοψή­φι­σμα(υπέρ του νόμου ψήφισε το 53% των Ελβετών).

Με έναν κανονισμό η Ευρώπη πέταξε την καυτή πατάτα στην Ελλάδα. Επίκαιρος όσο ποτέ, μετά κα την απόφαση του νέου Υπουργού να κλείσει τα κέντρα κράτησης μεταναστών!

Ο κανονισμός Δουβλίνο ΙΙ (ή Κανονισμός 343/2003 ) είναι νομικό κείμενο που θεσπίστηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και καθορίζει τη χώρα η οποία θα είναι υπεύθυνη για να δώσει άσυλο στον αιτούντα πρόσφυγα. Σύμφωνα με τον Κανονισμό Δουβλίνο ΙΙ, ο μετανάστης δικαιούται να ζητήσει άσυλο στην ευρωπαϊκή χώρα στην οποία θα εισέλθει την πρώτη φορά. Μετανάστες οι οποίοι εισέρχονται στην Ελλάδα και κατόπιν μεταβαίνουν σε άλλη χώρα για να αιτηθούν άσυλο θα πρέπει, σύμφωνα με τον κανονισμό Δουβλίνο ΙΙ, να επιστρέφονται πίσω στην Ελλάδα.

Λόγω της κακής κατάστασης της εφαρμογής του ασύλου στην Ελλάδα ο κανονισμός αυτό το 2010-2011 βρισκόταν άτυπα σε επανεξέταση και προτάθηκε προσωρινή αναστολή για περίοδο έξι μηνών όταν κάποιο ενδιαφερόμενο μέλος «αντιμετωπίζει ιδιαίτερα επείγουσες καταστάσεις, οι οποίες επιβαρύνουν στο έπακρο τις ικανότητες υποδοχής».

Τον Απρίλιο 2011, μετά από έκθεση της Γαλλίδας Σοσιαλίστριας Ευρωβουλευτού Σιλβί Γκιγιόμ, ψηφίστηκε από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου οδηγία η οποία συνιστά στα κράτη μέλη να μην εφαρμόζουν την αρχή της επαναπροώθησης των αιτούντων άσυλο στην πρώτη χώρα εισόδου στην Ευρώπη. Στην έκθεσή της η Σιλβί Γκιγιόμ συγκεκριμένα ανέφερε: «η ισχύουσα κοινοτική νομοθεσία για το άσυλο δεν προστατεύει αφενός τα δικαιώματα των αιτούντων άσυλο στην Ευρώπη ενώ προκαλεί, αφετέρου, πολύ μεγάλες διαφορές μεταξύ των κρατών-μελών σ” ό,τι αφορά την μεταχείριση των αιτούντων άσυλο και των προσφύγων».

Στις 21 Δεκεμβρίου 2011 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι κινδυνεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών που επιστρέφουν στην Ελλάδα μέσω του Κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ.Η απόφαση του δικαστηρίου χαρακτηρίστηκε ότι ανατρέπει τον κανονισμό Δουβλίνο ΙΙ.

Κανονισμός (ΕΚ) αριθ. 343/2003 του Συμβουλίου της 18ης Φεβρουαρίου 2003 για τα κριτήρια και τους μηχανισμούς προσδιορισμού του κράτους μέλους το οποίο είναι υπεύθυνο για την εξέταση αίτησης ασύλου που έχει υποβληθεί σε κράτος μέλος από υπήκοο τρίτης χώρας.

ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ – ΑΣΥΛΟ

Οι πρόσφυγες είναι μετανάστες που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την χώρα προκειμένου να διαφύγουν τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν στη χώρα που ζουν. Αναγκάζονται να καταφύγουν σε μια ξένη χώρα, συνήθως παράτυπα και χωρίς ταξιδιωτικά έγραφα, με σκοπό να ζητήσουν άσυλο. Ο προσδιορισμός του μετανάστη ως πρόσφυγα γίνεται από το Υπουργείο Εσωτερικών της Ελλάδος μέσω της Επιτροπής Ασύλου. Η αίτηση για άσυλο γίνεται από τον ίδιο τον μετανάστη ενώπιον των αστυνομικών αρχών ή τα τμήματα Διεύθυνσης Αλλοδαπών στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Η εξέταση του ασύλου γίνεται με προσωπική συνέντευξη από εξειδικευμένο αστυνομικό και διερμηνέα. Ο αιτών άσυλο μπορεί κατά την διαδικασία συνέντευξης να έχει παράσταση από δικηγόρο, εάν το επιθυμεί. Από τη στιγμή που ένας μετανάστης αιτείται άσυλο δεν μπορεί να απελαθεί από τη χώρα. Υπεύθυνο για την στέγαση των αιτούντων ασύλου στην Ελλάδα είναι το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Ο αιτών άσυλο μετανάστης για να λάβει στέγαση κάνει αίτηση στα Κέντρα Υποδοχής. Τα παιδιά των αιτούντων άσυλο έχουν πρόσβαση σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες των δημόσιων σχολείων, ακόμη και με ελλιπή δικαιολογητικά.

Τον Ιούνιο 2013 απασχόλησε τα ΜΜΕ Ελλάδος και Τουρκίας η περίπτωση του Μπουλούτ Γιαϊλά, υπεύθυνου νεολαίας του κόμματος DHKP-C στην Τουρκία. Ο Γιαϊλά διέφυγε από την Τουρκία και προσπάθησε να αιτηθεί πολιτικό άσυλο από την Ελλάδα μέσω της ΜΚΟ «Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες». Πριν ολοκληρωθεί το αίτημα ασύλου, την Πέμπτη 30 Μαΐου 2013, απήχθη σε δρόμο στα Εξάρχεια και στην συνέχεια βρέθηκε κρατού­μενος στην Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία της Κωνσταντινούπολης. Ο Δημήτρης Τσουκαλάς, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, έφερε το περιστατικό στη Βουλή των Ελλήνων, καταθέτοντας ότι το αυτοκίνητο με το οποίο απήχθη ο πρόσφυγας ανήκε στην Ελληνική Αστυνομία και ότι η απαγωγή διεξήχθη από την ίδια, με σκοπό την άμεση έκδοση του πρόσφυγα στην Τουρκία. Η ελληνική αστυνομία αρνήθηκε της κατηγορίες και τη συμμετοχή στο περιστατικό. Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, με αφορμή το περιστατικό αυτό, δήλωσε ότι η Ελλάδα παραβιάζει σειρά διεθνών υποχρεώσεων. Η προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών Παναγιώτα Φάκου έδωσε εντολή για προκαταρκτική εξέταση της συγκεκριμένης υπόθεσης. Τη συνεργασία της ελληνικής με την τουρκική αστυνομία αναφέρει δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Vatan.

Πληθώρα ειδικών παραγόντων έχουν διαμορφώσει το ζήτημα των μεταναστευτικών ρευμάτων εισροής στην Ελλάδα. Η γεωγραφική θέση της χώρας, με χερσαία και θαλάσσια σύνορα που φυλάγονται δύσκολα, δημιουρ­γεί προϋποθέσεις ευκολότερης πρόσβασης πληθυσμών από γειτο­νικές χώρες ενώ παράλληλα, ως σταυροδρόμι ανάμεσα σε δύο ηπείρους, αποτελεί ενδιάμεσο σταθμό αρκετών μεταναστών. Η ύπαρξη σχετικά εκτεταμένου αγροτικού τομέα, μεγάλου αριθμού μικρομεσαίων επιχειρήσεων αλλά και παραοικονομίας, συντελούν επίσης στην ευκολότερη απορρόφηση μετανα­στευτικής εργασίας, συχνά εποχικής ή περιοδικής, κυρίως στους τομείς των κατασκευών, του αγροτικού τομέα, της παροχής υπηρεσιών και της βιοτεχνίας. Επιπλέον, η διαμόρφωση ενός εν γένει χαλαρού θεσμικού πλαι­σίου εκτιμάται πως ευνόησαν ή ενθάρρυναν την είσοδο μεταναστών.

Η Ελλάδα θεωρείται ως η κύρια είσοδος μετανάστευσης στην Ευρώπη καθώς οι δίοδοι μέσω άλλων χωρών όπως της Ιταλίας και της Ισπανίας έχουν ουσιαστικά φραγεί μεταφέροντας την αντιμετώπιση του προβλήματος σε τρίτες χώρες όπως το Μαρόκο, τη Λιβύη και την Τυνησία. Η Ιταλία, βάση συμφωνίας του 2009 με τη Λιβύη, απελαύνει όσους μετανάστες προσπαθούν να εισέλθουν στην Ιταλία, όταν εντοπιστούν στα διεθνή ύδατα. Η απέλαση των μεταναστών από την Ιταλία έχει λάβει αρνητικές κριτικές από την Καθολική Εκκλησία της Ιταλίας, την αντιπολίτευση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, από υπέρμαχους των ανθρώπινων δικαιωμάτων αλλά και από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) η οποία χαρακτηρίζει την πρακτική αυτή ως παράβαση της Συνθήκης της Γενεύης. Οι πολιτικές εξελίξεις στην Τυνησία και Λιβύη στις αρχές του 2011 έχουν οδηγήσει πολλούς μετανάστες σε παράνομη είσοδο στην Ιταλία μέσω της νήσου Λαμπεντούζα (βρίσκεται ανάμεσα στην Σικελία και την Τυνησία). Η Ισπανία, για την αντιμετώπιση της μετανάστευσης, έχτισε το 2005 ένα φράκτη μήκους 11 χιλιομέτρων και ύψους 6 μέτρων στη Θέουτα και έναν δεύτερο φράκτη στη Μελίγια. Παράλληλα ανέπτυξε συνεργασία με το Μαρόκο και δημιούργησε το SIVE (Sistema Integrado de Vigilancia Exterior), ένα πληροφοριακό και επιχειρησιακό σύστημα με σταθμούς ανίχνευσης παρουσίας ανθρώπων, ελικόπτερα και πλοία. Το 2010, η Ευρωπαϊκή Ένωση υπολόγιζε ότι το 90% των ανθρώπων που εισέρχονται παράνομα στην Ευρώπη συλλαμβάνονται στα ελληνικά σύνορα. Ανάμεσα στους μετανάστες βρίσκονται και πολλοί ασυνόδευτοι ανήλικοι οι οποίοι κινδυνεύουν από τα κυκλώματα των δουλεμπόρων. Ανήλικοι μετανάστες ωθούνται σε εξαναγκαστική εργασία, πορνεία και αφαίρεση οργάνων. Σύμφωνα με τη βρετανική υπηρεσία ελέγχου για το άσυλο, το 60% των παιδιών που εμφανίζονται σε κέντρα υποδοχής μεταναστών στην Ευρώπη έχει παρασυρθεί από τα παραπάνω κυκλώματα. Το φθινόπωρο του 2010, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε τη χορήγηση, από το κοινοτικό ταμείο, στην Ελλάδα ποσού 323 εκ. ευρώ για την αντιμετώπιση των ροών μεταναστών ενώ παράλληλα η επιτροπή έχει προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κατά της Ελλάδας για παραβίαση της κοινοτικής νομοθεσίας σχετικά το σύστημα ασύλου.

Το μεταναστευτικό δεν λύνεται με λόγια. Απαιτείται ρήξη με την υποκρισία της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Ότι το μεταναστευτικό δεν είναι παιχνίδι στο οποίο μπορούν να συμμετέχουν τα κυβερνητικά στελέχη με μοναδικό εφόδιο τις αντιλήψεις τους περί ανθρωπισμού. Ο περιορισμός σε ενός είδους «δικαιωματισμό» μπορεί να φαντάζει ριζοσπαστικός, αλλά δεν είναι – επειδή αδυνατεί να αντιμετωπίσει με πραγματικούς όρους αυτό το πολύπλοκο πρόβλημα (διότι μιλάμε για κυβέρνηση, όχι για κάποιον που δεν υποχρεούται να βρει λύσεις). Άλλωστε, υπό το βάρος της αντικειμενικής πραγματικότητας αλλά και διαφόρων κακόβουλων πιέσεων, ο παραδοσιακός ανθρωπισμός συνήθως υποχρεώ­νεται σε άνευ όρων αναδίπλωση.

Οπότε, εάν κάποιος επιθυμεί να τηρήσει πραγματικά ριζοσπαστική στάση και άρα να σπάσει αβγά, θα πρέπει να ασχοληθεί σοβαρά, τουλάχιστον για) Την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, στο πλαίσιο μιας γενικότερης εθνικής στρατηγικής. Την προετοιμασία μιας ρήξης με την Ε.Ε. και σε αυτό το πεδίο, που αναπόφευκτα θα φτάσει στην καταγγελία της ασφυκτικής Συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ, η οποία συστηματοποιεί τον απάνθρωπο εγκλωβισμό εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων στη χώρα μας.

Την πλήρη αντίθεση της Ελλάδας στις εγκληματικές πολιτικές της «πολιτισμένης» Δύσης, που καταστρέφουν τις χώρες προέλευσης των προσφύ­γων και μεταναστών και κυριολεκτικά διαλύουν τις ζωές εκατομ­μυρίων ανθρώπων. Είναι αυτές οι πολιτικές που προκαλούν τεράστια κύματα φυγής, τα οποία διόλου δεν ανακόπτονται με φράχτες τύπου Έβρου ούτε με κολαστήρια τύπου Αμυγδαλέζας (για τα οποία η υποκριτική Ε.Ε. χύνει κροκοδείλια δάκρυα…).

"google ad"

Ακολουθήστε το agonaskritis.gr στο Google News, στο facebook και στο twitter και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Ευάγγελος Πάλλας
Ο Ευάγγελος Πάλλας είναι δημοσιογράφος ΙFJ. Ασχολείται κυρίως με κοινωνικά και πολιτικά θέματα, παρακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις, και συγκεντρώνει ειδήσεις για ιστορικά θέματα - μνήμης, μειονότητες, roma, ανθρώπινα δικαιώματα, περιβάλλον, ιατρικά θέματα. Ο δημοσιογράφος Βαγγέλης Πάλλας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Έμαθε να διαβάζει, να γράφει, να σκέφτεται, να μιλά, να αντιδρά, με τούτα τα όπλα πορεύεται στη ζωή. Περισσότερα άρθρα και δημοσιεύσεις μου εδώ

Τελευταία Νέα

Περισσότερα σαν αυτό
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Δικαστικός επιμελητής ξεσήκωσε τους πολιτικούς μηχανικούς των Χανίων

Απερίγραπτες συμπεριφορές βίωσαν σήμερα πολιτικοί μηχανικοί των Χανίων. Σύμφωνα με...