Του Μάνου Χωριανόπουλου
Η παρούσα κυβέρνηση, είχε σχεδιάσει στην εντέλεια ένα πράγμα. Το πώς θα διαφυλάξει και θα διατηρήσει την εξουσία με κάθε τρόπο και όπως αποδεικνύεται και με κάθε κόστος για τη χώρα και το πολίτευμα.
Ο πρώτος της νόμος ήταν ακριβώς πάνω σε αυτή τη λογική. Ήταν ο νόμος για το επιτελικό κράτος (έτοιμος στο συρτάρι από τα χρόνια της αντιπολίτευσης) που μεταξύ άλλων προέβλεπε την υπαγωγή της ΕΥΠ στον πρωθυπουργό.
Η απόφαση αυτή ήταν ανατριχιαστική από τότε, ωστόσο οι νέες κυβερνήσεις είναι τεφάλ. Δεν κολλάει τίποτα πάνω τους.
Μέχρι να αρχίσει η φυσιολογική φθορά, είχαν συμβεί τα εξής: είχε δομηθεί και εμπεδωθεί ο ασφυκτικός έλεγχος της ενημέρωσης και είχε φιλοτεχνηθεί το προφίλ του τεχνοκράτη πρωθυπουργού που δεν κάνει ποτέ λάθος.
Το “με εντολή Μητσοτάκη” ήταν το μότο κάθε αυλοκόλακα. Τίποτα καλό δεν συνέβαινε στη χώρα χωρίς την παρέμβαση του πρωθυπουργού.
Στο μεταξύ, προέκυψε ο κορονοϊός, που “πάγωσε” τον πολιτικό χρόνο. Η πανδημία επιτάχυνε και την ψηφιοποίηση του κράτους, ενισχύοντας την εικόνα της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού.
Το υπουργείο ψηφιακής διακυβέρνησης και όσα (αυτονόητα) έκανε, ήταν πάντα το επιχείρημα του Μαξίμου. Για κάθε λάθος υπήρχε η “ψηφιοποίηση του κράτους”, για κάθε πρόβλημα ενα pass και για κάθε κριτική, η σύγκριση με το ανύπαρκτο ψηφιακό παρελθόν.
Αυτό που αποκαλύφθηκε όμως τις τελευταίες εβδομάδες, χάρη στην επίμονη δημοσιογραφική έρευνα, είναι ότι ο πρωθυπουργός και ο στενός του κύκλος, είχαν άλλη αντίληψη και οπτική για την χρήση και τη χρησιμότητα των νέων τεχνολογιών.
Η παραδοχή της κυβέρνησης για την παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη απο την ΕΥΠ, είναι κολοσσιαίο σκάνδαλο, μαύρη κηλίδα για την ιστορία της Μεταπολίτευσης και ντροπή για όσους οργάνωσαν, πραγματοποίησαν και ανέχθηκαν αυτές τις πρακτικές.
Η μεγαλύτερη ντροπή όμως, είναι ότι ακόμα και την ύστατη στιγμή, ο λαός αντιμετωπίζεται σαν ένα παιδί που θα ξεγελαστεί με απίθανες δικαιολογίες και ψέματα από έναν προπαγανδιστικό μηχανισμό, που όμως πλέον μοιάζει ξεκούρδιστος.
Γι’αυτό και οι διαρροές της κυβέρνησης από τη στιγμή της παραίτησης του Γ. Δημητριάδη και του Π. Κοντολέοντα, μπορούν να χρησιμεύσουν μόνο ως υλικό επιθεώρησης.
Ψέματα, μισόλογα, αλληλοσυγκρουόμενες εκδοχές, Κινέζοι και στη μέση ένας… “ανήξερος” πρωθυπουργός.
Έτσι πέφτουν τα καθεστώτα, που θεωρούν ότι θα κρατήσουν την εξουσία για πάντα. Συνήθως η πτώση συνοδεύεται και από κάποια εθνική καταστροφή. Ας ευχηθούμε να την αποφύγουμε.