Tου Νίκου Τζάρα
Δεν αξίζει να σχολιάσει κανείς τα οργουελιανής επινοητικότητας non papers της κυβέρνησης, τα ανάλογα πρωτοσέλιδα του φιλοκυβερνητικού Τύπου ή τις δηλώσεις Τσίπρα, ότι το Eurogroup ήταν «καλή είδηση για τα μεσαία και τα αδύναμα στρώματα» και ότι «κάποιοι θέλουν να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα». Μπροστά σε αυτά, ακόμα και ο Πινόκιο θα ένιωθε αμήχανα. Αντί σχολιασμού, αρκεί η παράθεση των βασικών «επιτυχιών» της χτεσινής απόφασης:
* Η κυβέρνηση δεσμεύτηκε ρητά ότι «αποκλείεται το ονομαστικό κούρεμα του χρέους», όταν ακόμα και στο πιο αισιόδοξο σενάριο, το χρέος αποκλείεται να πέσει κάτω από το 156% του ΑΕΠ το 2020, κι όταν οι φετινές «υποχρεώσεις» της χώρας φτάνουν στο 18% του ΑΕΠ· ως γνωστόν, μόνο για το επόμενο τρίμηνο, η εξυπηρέτηση του χρέους απαιτεί όσα χρειάζονται για μισθούς και συντάξεις τριών μηνών. Με τη απόφαση του Eurogroup, η συνεδριακή θέση του ΣΥΡΙΖΑ για «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους» ανήκει πια οριστικά στη δικαιοδοσία του ιστορικού του μέλλοντος.
* Μέχρι το επόμενο Εurogroup (24 Μαΐου), η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να έχει περάσει από τη Βουλή ένα ακόμα πακέτο προαπαιτούμενων μέτρων για να κλείσει η πρώτη αξιολόγηση. Θα επρόκειτο ούτως ή άλλως για επώδυνα μέτρα, τόσο αθροιζόμενα στα προηγούμενα, όσο και αυτοτελώς: «μέτρα για το μισθολογικό κόστος στο Δημόσιο», αύξηση ΦΠΑ που μειώνει το εισόδημα των φτωχότερων, Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων, πώληση των εξυπηρετούμενων και των μη εξυπηρετούμενων δανείων, «με προσωρινή εξαίρεση» όσα αφορούν πρώτη κατοικία. Σε αυτά, όμως, προστίθεται ο διαβόητος κόφτης ή «μηχανισμός έκτακτης ανάγκης», ώστε, όπως αναφέρει η χτεσινή απόφαση, «να εξασφαλιστεί ότι μια δέσμη μέτρων, συμπεριλαμβανομένων προκαθορισμένων μέτρων, θα εφαρμοστεί αυτόματα». Από κοντά και το ΔΝΤ που κατά τον κ.Παππά «δεν υπάρχει περίπτωση να μη συμ΄μετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα»
* Προκειμένου λοιπόν να πιάνονται τα πλεονάσματα ύψους 3,5% μεσοπρόθεσμα, μετά το 2018 (και μακροπρόθεσμα, τουλάχιστον ως το 2030), προκειμένου δηλαδή να συνεχιστεί η λιτότητα για να χρηματοδοτείται το χρέος, μια κυβέρνηση με αναφορά στην Αριστερά ξεμπερδεύει με ό,τι θυμίζει λαϊκή κυριαρχία – προδιαγράφοντας επιπλέον, εν μέσω πανηγυρισμών, τα όρια στα οποία θα κινηθούν οι κυβερνήσεις των επόμενων ετών.
* Τι κέρδισε ως αντιστάθμισμα για όλα αυτά η ελληνική πλευρά; Τι δικαιώνει την «ανακούφιση» του Ευκλείδη Τσακαλώτου για το γεγονός ότι άνοιξε η συζήτηση για το χρέος; Είναι η υπόσχεση ότι ελάφρυνση, δηλαδή η παράταση της περιόδου χάριτος και η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, θα έρθουν μετά το τέλος του 2018, αφού υλοποιηθεί το τρίτο Μνημόνιο – και θα συγκεκριμενοποιούνται με βάση τις «μεταρρυθμίσεις». Η σχετική πρόταση των «θεσμών» μιλά για επιμήκυνση των ωριμάνσεων κατά 5 χρόνια και θέσπιση ανώτατου ορίου αποπληρωμής στο 1% του ΑΕΠ …έως το 2050. Ελάφρυνση λοιπόν, αλλά μακροπρόθεσμα – και αχρηστευμένη από τα υψηλά πλεονάσματα που θα εγγυάται ο «κόφτης», ώστε να χρηματοδοτείται από αυτά το «ελαφρύτερο χρέος». Και «ανάπτυξη», με μισθούς και συντάξεις ακραίας φτώχειας, που θα επιτείνουν οι έμμεσοι φόροι.
Η πρακτική αυτή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ απομακρύνει τον κόσμο από την πολιτική και δείχνει ότι αυτή η κυβέρνηση δεν έχει πια πολιτικά ή ηθικά φρένα. Πρέπει να τη σταματήσουμε εμείς.