Γράφει ο Γεώργιος Λεονταρίτης
Εάν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις – από όποια ιδεολογική όχθη κι αν ξεκινούν – δεν σπεύσουν να οργανωθούν, θα διαπράξουν εθνικό έγκλημα. Θα είναι υπόλογες στη νέα γενιά για το ότι έδειξαν ολιγωρία και εξαιτίας στενοκεφαλιάς και μικροκομματικών σκοπιμοτήτων προτίμησαν να αφήσουν την πατρίδα μας δέσμια της δικτατορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ποια είναι η βάση του προβλήματος; Όσο παραμένουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ, θα είμαστε υπόδουλοι. Η εθνική ανεξαρτησία εξαφανίζεται και θα έχουμε συνεχείς φοροκαταιγίδες, πλήρη εξαθλίωση του λαού, διάλυση της κοινωνίας, και η Ελλάδα θα μεταβληθεί σε μια ερειπωμένη ευρωπαϊκή επαρχία. Τι πρέπει, λοιπόν να γίνει; Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διαγραφεί δια παντός από την εμπιστοσύνη των πολιτών. Επροδωσε κατά τον χειρότερο και πλέον ανέντιμο τρόπο εκείνους που τον εμπιστεύτηκαν. Πέρασε στην υπηρεσία του απάνθρωπου καπιταλισμού. Το μόνο που ενδιέφερε τον Τσίπρα ήταν να παραμείνει πρωθυπουργός «παντός καιρού». Και κατέστησε την αριστερά παντελώς αναξιόπιστη, ταυτιζόμενη με την πολιτική απατεωνία.
Ενδέχεται , όμως, απρόοπτα και σύντομα, να πάμε σε εκλογές. Τι θα γίνει τότε; Τι θα ψηφίσει ο λαός; Οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν να προηγείται η Νέα Δημοκρατία. Η άνοδος του Κυριάκου Μητσοτάκη στην εξουσία δεν θα είναι μόνο η χαριστική βολή στην ετοιμοθάνατη Ελλάδα. Θα φανερώσει και την πολιτική ανωριμότητα των ψηφοφόρων. Να μην κρυβόμαστε και να μη μασάμε τα λόγια μας. Οι πολίτες όταν βαδίζουν στις κάλπες επωμίζονται σοβαρές ευθύνες. Δεν φταίνε μόνον οι πολιτικοί για τα δεινά μας. μερίδιο έχουν και οι ψηφοφόροι. Στη σκέψη – κυρίως- μεγάλου μέρους συντηρητικών ψηφοφόρων επικρατεί η αντίληψη ότι βεβαίως πρέπει να παύσει να ανέχεται τη μνημονιακή πολιτική αλλά θα ψηφίσει τη ΝΔ διότι δεν έχει «που αλλού να πάει». Τούτο χρησιμεύει ως πρόσχημα για να εξακολουθεί, τουλάχιστον παθητικώς, να αποδέχεται τη Νέα Δημοκρατία, ως «κατάσταση» έστω ανάγκης. Αλλά ο Κυριάκος ήταν και είναι πιστός θεράπων της Γερμανίας και της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα κάνει τα ίδια και χειρότερα από τον Τσίπρα.
Αμφότεροι αποτελούν δύο όψεις του αυτού νομίσματος. (Για τα άλλα , οπερετικά κομματίδια δεν μπορεί να γίνεται σοβαρή συζήτηση). Αλλά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει υπεστεί και τη εμφανή φθορά του χρόνου. Κατ’ αρχάς, ο τίτλος του έχει ξεπεραστεί. Μπορεί να ήταν επίκαιρος όταν ιδρύθηκε το 1974 από τον Καραμανλή, τώρα όμως η Νέα Δημοκρατία έχει πάψει προ πολλού να είναι «Νέα». Περιέπεσε σε βαθή γήρας. Εσχατόγρια κατέστη! Όσο για «Δημοκρατία», πώς είναι δυνατόν να φέρει αυτήν την ονομασία όταν καταργεί την έννοια της λέξης με την ευρωλαγνεία της; Όμως , ο λαός αναζητεί τον μεγάλο, σοβαρό αντιμνημονιακό φορέα, για να εκφράσει την εμπιστοσύνη του. Τώρα δεν υπάρχει. Πρέπει, όμως, να δημιουργηθεί.
Με ποιόν τρόπο; Δεν θα φέρουμε παραδείγματα από την παλιά, προπολεμική και μεταπολεμική ζωή. Αυτά τα έχουμε πει και θα επανέλθουμε. Θα θυμίσουμε τι έγινε μεταπολιτευτικά και τις ευκαιρίες που χάθηκαν. Ο κόσμος της Αριστεράς τότε δεν κατόρθωσε να εκτιμήσει σωστά τις δυνατότητες που υπήρχαν σε μια καινούργια ΕΔΑ, όπως την οραματίσθηκαν ο Σταύρος Ηλιόπουλος και ο Ηλίας Ηλιού, αποστασιοποιημένη από το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσωτερικού. Αδέσμευτη από κάθε ξένη επιρροή και με γνώμονα αποκλειστικά τα ελληνικά συμφέρονται ΕΔΑ είδε τον σοσιαλισμό ως ανώτερη μορφή οργανώσεως της κοινωνικής ζωής, που εξουδετερώνει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ένα τέτοιο σχήμα σήμερα, με σαφές και συγκεκριμένο πρόγραμμα εκτός Ευρώπης, θα μπορούσε να γίνει πόλος έλξεως ευρύτατων αντιμνημονιακών δυνάμεων. Περιττεύει να διευκρινίσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε καμιά σχέση και κανένα από τα στελέχη του δεν θα γινόταν δεκτό.
Το ΚΚΕ, που διαθέτει το μεγάλο πλεονέκτημα του «κομματικού μηχανισμού», ακατανόητα επιμένει στη μοναξιά του και σε μια ηγεμονική αντίληψη. Ο Δημ. Κουτσούμπας δεν θέλει να παραδειγματιστεί από τον Χαρίλαο Φλωράκη. Είναι γνωστό το χάσμα που υπήρχε μεταξύ των δύο ΚΚ. Θα θυμίσω μια παλιά ιστορία: Είχαν περάσει σχεδόν 18 χρόνια από τότε που ο Χαρίλαος Φλωράκης και ο Λεωνίδας Κύρκος ξανάδωσαν τα χέρια. Ψυχρά. Και αντάλλαξαν μόνο δύο λόγια τυπικά. Αυτό συνέβη στις 11 Αυγούστου του 1986, στον γάμο της Μαρίας Δαμανάκη με τον Δημ. Δανίκα. Η Δαμανάκη ήταν τότε στο ΚΚΕ (δεν την είχε καταπιεί ακόμη η «ρουφήχτρα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης) και σκόπιμα, μεθόδευσε αυτήν τη συνάντηση. Κάποιο βράδυ που τρώγαμε με τον Φλωράκη στο πάντα φιλόξενο σπίτι του στο Χαλάνδρι, μου αποκάλυψε μια άλλη απρόοπτη συνάντηση που είχε με τον Κύρκο. Βρέθηκαν μέσα στο ασανσέρ του Ξενοδοχείου «King George». Μετά την πρώτη αμηχανία, ο Κύρκος του είπε: «Χαρίλαε, τώρα που δεν μας βλέπει κανείς για να μας παρεξηγήσει, μπορώ να σε ρωτήσω τι κάνεις και πως είσαι;». Και ο ηγέτης του ΚΚΕ χαμογέλασε: «Καλά, Λεωνίδα. Εσύ τι γίνεσαι; Τι κάνει η Καλλισθένη;» (Ζούσε τότε η σύζυγος του Λεωνίδα). Αντήλλαξαν ακόμα μερικές απλές, ανθρώπινες κουβέντες, ώσπου να ξανανοίξει η πόρτα του ασανσέρ. Και μετά πάλι επεκράτησε η σιωπή και τα παγερά βλέμματα, τα ανέκφραστα πρόσωπα, τα αθέατα πελώρια τείχη, που χρόνια χώριζαν τους αλλοτινούς συντρόφους. Όμως ο πάγος είχε αρχίσει να λιώνει.
Και φθάσαμε στις αρχές Δεκεμβρίου του 1988 , με τις θέσεις που από κοινού διαμόρφωσαν και αναφέρονταν στον κοινωνικό μετασχηματισμό, στην κατοχύρωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και σε πολλά άλλα ζητήματα. Κι ύστερα, τον Απρίλη του 1989, υλοποιήθηκε ο Συνασπισμός της Αριστεράς, με πρόεδρο τον Φλωράκη, γραμματέα τον Κύρκο, μαζί και μια πλευρά της ΕΔΑ με τον Αντρέα Λεντάκη, τον Θόδωρο Κατριβάνο, το Αγροτικό Κόμμα του Κώστα Νάση κλπ. Σε συνέντευξή του ο Χαρίλαος τόνισε ότι η πρόταση για συνασπισμό εξουσίας της Αριστεράς απαντούσε συγκεκριμένα και ρεαλιστικά στις ανάγκες του λαού. Μπορεί – για διαφόρους λόγους – το ενωτικό αριστερό σχήμα να μη μακροημέρευσε. Έδειξε, όμως, τον δρόμο.
Σήμερα, που έχουμε νέα γερμανική κατοχή, τι εμποδίζει τον κ. Κουτσούμπα να καλέσει σε συνάντηση τον Αλέκο Αλαβάνο, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τον Παν. Λαφαζάνη, διαπρεπείς καθηγητές σαν τον Γ. Κασιμάτη, τον Γ. Κοντογιώργη, τον Β. Φίλια, οικονομολόγους σαν τον κ. Δημ. Καζάκη, τον Ν. Ιγγλέση, και πολλούς άλλους, από διάφορους κλάδους, για να σχηματίσουν έναν ευρύτατο αντιμνημονιακό φορέα (με συγκεκριμένο πρόγραμμα), που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τη Νέα Δημοκρατία; Τι νόημα έχουν πλέον παλαιές εσωκομμάτικές αντιπαλότητες, την ώρα που η Ελλάδα βουλιάζει; Μόνος του κανείς δεν έχει τη δύναμη να νικήσει τον ευρωλάγνο Κυριάκο. Όλοι μαζί μπορούν. Όπως το 1988 έλιωσαν οι πάγοι μεταξύ παλαιών συναγωνιστών , γιατί δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο το 2016;
Ο σοφός Πασαλίδης το είχε πει από το 1951, όταν γίνονταν συζητήσεις για την ίδρυση της ΕΔΑ: «Εάν υπήρχε μεταξύ μας κανείς ο οποίος θα διέθετε τόσον πελωρίαν δύναμιν μεταξύ του λαού, ώστε να μην έχει πολύ την ανάγκην των άλλων, αυτός θα μπορούσε να ειπεί ότι εγώ δεν έχω την ανάγκην σας και προχωρώ μόνος μου…». Δεν υπήρχε τότε κανείς να ισχυριστεί ότι δεν είχε την ανάγκη των άλλων, όπως δεν μπορούν να το πουν και σήμερα οι διάφοροι διάσπαρτοι αντιμνημονιακοί. Αλλά, μα την αλήθεια, έχουμε την εντύπωση ότι ΚΑΠΟΙΟΙ ωθούν τον κ. Κουτσούμπα στην πεισματική «μοναξιά» του, για να καταστήσει τελείως αδύνατη την απλή σκέψη της ενότητας των αντιμνημονιακών δυνάμεων, που θα προκαλούσε ανησυχία στην Ευρωζώνη. Εάν όμως το ΚΚΕ, για λόγους που κρατά επτασφράγιστους, σαμποτάρει την ενότητα , γιατί δεν προχωρούν σε ενωτική προσπάθεια η Κωνσταντοπούλου και ο Λαφαζάνης.
Οι διχασμοί του παρελθόντος αποτελούν δεδομένα. Η σημερινή ευρωγερμανική κατοχή, επίσης. Δεν μπορούμε, όμως, να μείνουμε καίνητοι, μοιραίοι, μέσα στη ζούγκλα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι εξαθλιωμένοι πολίτες και η απελπισμένη νεολαία μας φωνάζουν: «ΞΥΠΝΗΣΤΕ…». Με την κοντόφθαλμη οπτική τους, οι αντιμνημονιακοί αφήνουν ελεύθερο το πεδίο στον Κυριάκο. Δεν το βλέπουν;