Του Μανώλη Καπετανάκη
Όχι δηλαδή πως δικαιώθηκε ο διττός τότε προορισμός του ξεσηκωμού. Καθότι και παρά τους ποταμούς αίματος των γραικών μια ανάπηρη εθνική ανεξαρτησία κατοχυρώθηκε. Και η ταξική υποδούλωση στους κοτζαμπάσηδες επίσης δεν ανατράπηκε. Αντίθετα με σύγχρονη οπωσδήποτε φορεσιά ακόμη καλά κρατεί και γιγαντώνεται κιόλας.
Οι ομοιότητες όμως εκείνης της επανάστασης με τη τωρινή εξέγερση στη μεγαλύτερη φυλακή της γης παραμένουν ανατριχιαστικές. Ευτυχώς μολαταύτα, συνάμα ελπιδοφόρες.
Μιας και στο 21 πάλι εχθρική και υποκριτική υπήρξε η στάση των μεγάλων δυνάμεων. Εφόσον η βροντερή πάλη μιας σταλιάς σχεδόν ακέφαλου λαού ενάντια στην πανίσχυρη οθωμανική κυριαρχία αποτελούσε αγκάθι στο μάτι των ευρωπαϊκών αποικιοκρατιών. Οι οποίοι βέβαια τρόμαζαν από το φόβο εξάπλωσης της λυτρωτικής ιδέας των Ελλήνων και παραδειγματισμού της εποποιίας τους στην καταδυναστευόμενη αφρικανική και ασιατική ήπειρο.
Ακριβώς δηλαδή όπως συμβαίνει σήμερα με τη συμπεριφορά ολάκερης της ιμπεριαλιστικής ομήγυρης και των παρατρεχάμενων καπιταλιστών. Και αν οι ΗΠΑ στέλνουν «μεσολαβητή» ανάμεσα στον λύκο και στο αρνί ή η Ρωσία παραπέμπει το ζήτημα στον ΟΗΕ, μας θυμίζει τη ναυμαχία του Ναβαρίνου, όπου λειτούργησε σαν διάδρομος υποθήκευσης της διαφαινόμενης ανατροπής.
Κούγκι, Ψαρά, Χίος, Μεσολόγγι λέγονταν η θηριωδία του σουλτάνου. Σφαγή στη Γάζα από τους σιωνιστές στις μέρες μας.
Ιερή συμμαχία σύμπτυσσαν (πέρα φυσικά της στα υπόλοιπα αναμεταξύ τους αντιπαλότητας) παλιότερα οι αντιδραστικοί ενάντια στους μαχόμενους οπαδούς του Σπάρτακου. Σε στρατηγικές συνεργασίες (εντεταλμένες προφανώς) εδώ και λίγα χρόνια προχωρά η ντόπια κεφαλαιοκρατία με το δολοφονικό Ισραήλ.
Παλιγγενεσία βαφτίστηκε τότε. Ιντιφάντα ακούγεται σήμερα.
Μπάιρον και Ντελακρουά πρωτοστατούσαν στην αφύπνιση και ευαισθητοποίηση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης. Η διεθνιστική αλληλεγγύη αριστερών και φωνές δημοκρατικότητας ή ανθρωπισμού παίρνουν αυτή τη στιγμή τη σκυτάλη.
Γιαταγάνια και πρωτόγονα τουφέκια χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοι μας. Τα ηρωικά Παλαιστινιόπουλα ετούτη την ώρα αντιστέκονται με σφεντόνες και αυτοσχέδιες ρουκέτες απέναντι σε μια πυρηνική, εγκληματική δύναμη με την πλέρια αρωγή της αμερικάνικης «υπερδύναμης».
Τι όμως και αν καθυστέρησε 400 ολάκερα χρόνια τυραννίας ο ερχομός της αποτίναξης του τούρκικου ζυγού. Σε πείσμα των αντιξοοτήτων και σαν ωρίμασε επιτέλους ο καρπός των συνθηκών, οι σκλαβωμένοι σήκωσαν το κεφάλι και πέτυχαν την έστω μισερή τους νίκη τους.
Στην Παλαιστίνη άραγε τι θα συμβεί; Ας οργιζόμαστε με τη γενοκτονία. Μη σταματάμε να την καταδικάζουμε. Να διαδηλώνουμε με τον πιο δυναμικό τρόπο τη συμπαράσταση μας στους αγωνιστές. Μα μην ανησυχούμε. Οι άνισες συγκρούσεις που διεξάγονται, αποτελούν σταγόνες από πρωτοβρόχια. Η στιγμή του κατακλυσμού πιθανόν δεν ζύγωσε ακόμη. Αργά ή γρήγορα σαν γίνουν χείμαρρος σαρωτικός, θα χαράξουν με πόνο, δυσκολίες και θυσίες (έτσι εξάλλου προχωρά η ιστορία) την αναγκαία κοίτη της απελευθέρωσης.
Ο θρήνος για το μακελειό παραμερίζει μπροστά στην αποφασιστικότητα μιας θαρραλέας αναμέτρησης. Το νεοναζιστικό άδικο προσπαθεί μάταια να οχυρωθεί πίσω από τα πιο εξελιγμένα πυραυλικά συστήματα. Ίσως παροδικά επικρατήσει. Το πεπρωμένο παρόλο ετούτο της αναγκαίας ανασύνταξης των καταπιεσμένων παλαιστινίων σε μια τροπαιοφόρα βάση προστάζει με επιμονή και τόσο ηχηρή ένταση, ώστε σκεπάζει τους κρότους των βομβαρδισμών: οι λαοί νικούν με το όπλο στο χέρι, αρκεί να κρατιέται σωστά.
Άλλωστε μην λησμονούμε πως πατούν τα χώματα, όπου κάποτε πριν χιλιετίες θριάμβευσε ο Δαβίδ κατά του Γολιάθ.
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΣΙΩΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
Η Πρωτοβουλία Αντίστασης καλεί την Παρασκευή 14/5 στην πλατεία Αγοράς στις 7μμ σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την εξελισσόμενη αιματοχυσία του παλαιστινιακού λαού.
Φωτογραφία: Wissam Nassar