Η αντίθεση είναι δυνατή και αποτυπώνει τη σύγκρουση δύο κόσμων.
Από τη μία ένας πρωθυπουργός που ενώ ανακοινώνει σύσταση ανεξάρτητης και υπερκομματικής Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων την ίδια στιγμή δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη και δηλώνει πως “όλα δείχνουν πως το δράμα οφείλεται, δυστυχώς, κυρίως σε τραγικό ανθρώπινο λάθος” και από την άλλη ένας νέος άνθρωπος, επιβάτης του μοιραίου τρένου, που μόλις έχει χάσει πατέρα και 15χρονο αδελφό. Αυτός, αγέρωχος, μιλά στους δημοσιογράφους και κατακρίνει την υποκρισία των πολιτικών που δε λένε τίποτα “μόνο αερολογίες”. Ζητά πράξεις, όχι υποκριτική στήριξη. Ζητά πράξεις ώστε “να μη ξαναγίνει τέτοιο δυστύχημα”.
Και μιλώντας για τον άνθρωπο από τον οποίο ξεκίνησε το κακό, για τον σταθμάρχη, τον οποίο η κυβέρνηση δια του στόματος του πρωθυπουργού προσπάθησε να μετατρέψει σε αποδιοπομπαίο τράγο, βρήκε την δύναμη και είπε:
«Δεν μπορεί να τα φορτώνουμε όλα σε έναν άνθρωπο επειδή έκανε ένα λάθος. Άνθρωπος είναι, άνθρωποι είμαστε όλοι και μπορεί να κάνουμε ένα λάθος. Τι σημαίνει αυτό; Πώς ένα λάθος θα στοιχίσει την ζωή σας και τις ζωές άλλων ανθρώπων; Πού είναι τώρα όλοι τους; Να μιλήσουνε. Περιμένουν τις εκλογές, για ποιο λόγο; Για ποιο πράγμα; Η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω από όλα».
Από τη μία, ο κόσμος πολιτικών γεμάτος υποκρισία, υποσχέσεις, επικκλήσεις στην ευθύνη των πολιτών τη στιγμή που οι πολιτικοί πράττουν ανεύθυνα, και από την άλλη ένας νέος άνθρωπος, που μέσα στον πόνο του παραμένει αξιοπρέπής. Δε ζητά ένα εξιλαστήριο θύμα για να ξοδέψει τον πόνο αλλά απαιτεί λύσεις. Από μία πολιτεία που μέχρι τώρα ήταν απούσα και της οποίας η απουσία κόστισε τη ζωή των πιο αγαπημένων του ανθρώπων.
Εμείς, ελπίζουμε σε αυτούς τους νέους ανθρώπους…