Του Γιώργου Καρβουνιάρη | Ποια είναι τελικά η ουσία του ρεπορτάζ; Να αναδεικνύεις όσο καλύτερα μπορείς τα γεγονότα; Να μην επηρεάζεσαι από το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι ώστε να είσαι όσο το δυνατόν περισσότερο αντικειμενικός;
Ή να εμβαθύνεις στα γεγονότα ώστε να ανακαλύπτεις και δευτερεύοντα ζητήματα που κάποιες φορές αποδεικνύονται διαχρονικότερα από τα κύρια και τα πρωτεύοντα;
Συνέβη να βρίσκομαι στο επιβατηγό- οχηματαγωγό «Κρήτη ΙΙ» επιστρέφοντας στην Πάτρα μετά τη Γενική Συνέλευση της ΕΣΗΕΠΗΝ στο Ηράκλειο.
Εκεί εξελίχθηκε η υπόθεση ομηρίας μιας γυναίκας από έναν νεαρό άνδρα για την οποία μάλλον κάτι ακούσατε, κάτι διαβάσατε, κάτι «πήρε το μάτι σας»… Νομίζω ότι το θέμα ως προς το τι συνέβη έχει εξαντληθεί.
Υπάρχει όμως και μία άλλη διάσταση, που προσωπικά τη βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα. Για σκεφτείτε: Πόσα βίντεο και φωτογραφίες κυκλοφόρησαν από ένα περιστατικό που εξελίχθηκε για ώρες σε κοινόχρηστο χώρο ενός πλοίου που ήταν γεμάτο κόσμο και με πάρα πολλούς δημοσιογράφους;
Ελάχιστα. Ελαχιστότατα!
Τι συνέβη λοιπόν; Δεν λειτουργούσαν τα κινητά τηλέφωνα και οι βιντεοκάμερες; Προφανώς δεν ήταν αυτός ο λόγος…
Ο δράστης της ομηρίας ήταν ένας άνθρωπος σε αλλοπρόσαλλη κατάσταση που κοιτούσε συνεχώς γύρω, φωνάζοντας ότι κάποιοι τον παρακολουθούν και θέλουν να του κάνουν κακό. Το πλήρωμα, ευγενικά και διακριτικά ζήτησε από τους επιβάτες να απομακρυνθούν, να μην τον κοιτάζουν και κυρίως να μην βιντεοσκοπούν ή φωτογραφίζουν διότι πιθανότατα θα έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή της ομήρου.
Και ω, του θαύματος από τους εκατοντάδες επιβάτες δεν άρχισαν ανάβουν τα φλας και οι όποιες προσπάθειες καταγραφής έγιναν κρυφά με πλάνα ελάχιστων δευτερολέπτων ή φωτογραφίες κακής λήψης.
Ας μην κρυβόμαστε: Οι μεν δημοσιογράφοι θα είχαν μια μεγάλη επιτυχία στο ενεργητικό τους, οι δε υπόλοιποι επιβάτες θα μπορούσαν να «μοσχοπουλήσουν» το προϊόν!
Αν αναρωτιέστε, ήταν πολύ εύκολο για κάποιον σχετικά έμπειρο να σηκώσει το κινητό του τηλέφωνο και να καταγράψει εικόνες για όση ώρα ήθελε. Το περιστατικό εκτυλισσόταν στο κέντρο του μπαρ και κανείς δεν τον εμπόδιζε.
Ίσως αυτό να μην ήταν ακριβές. Τον εμπόδιζε κάποιος. Η συνείδησή του. Αυτή δεν είχε τεθεί σε καθεστώς ομηρίας και ελεύθερη κατάφερε να δείξει ότι ίσως η ανθρωπιά και η συντροφικότητα να έχει αρχίσει να επιστρέφει εκεί που γεννήθηκε και εξορίστηκε από τον ατομισμό και τη θεωρία του «πατώντας- κυριολεκτικά- επί πτωμάτων.
Λέτε από εκδικητικός και απάνθρωπος όχλος να ξαναγινόμαστε άνθρωποι;
