Γράφει η Νίκη Λατινάκη
Δεν ήταν επιλογή μου να μεταναστεύσω. Αναγκάστηκα…
Ότι ονειρεύτηκα, ότι μόχθησα, ότι αγάπησα. Τα έχασα όλα. Οknow… Startagain. Γιατί όμως; Γιατί;
Είμαι πολύ οργισμένη. Δεν ήταν επιλογή μου να ξενιτευτώ, να έλθω να θαυμάσω τις ομορφιές της Αγγλίας. Όμορφη είναι, δε λέω, αλλά θα μπορούσα να έλθω τουρίστας να την θαυμάσω. Αναγκάστηκα. Όπως χιλιάδες Έλληνες, τα τελευταία τρία χρόνια. Διότι το βιοτικό μου επίπεδο κατέρρευσε, το δικαίωμά μου για δουλειά εξανεμίστηκε. Η Παιδεία, η Υγεία εξοντώθηκε! Εργασιακά δικαιώματα ενός αιώνα που κερδήθηκαν με αγώνα κι αίμα από τις παλαιότερες γενιές συν θλίφτηκαν. Μας πήραν και την ανάσα μας. Γιατί; Για να εξοφλήσουμε ένα χρέος που δεν είναι δικό μας, ένα χρέος που δεν το δημιούργησε ο ελληνικός λαός. Αλλά οι πολιτικοί και τα τσιράκια τους.
Άσχετα αν εγώ έχω αφήσει την καρδιά μου εκεί κάτω, η αλήθεια είναι δεν πήγαινε άλλο. Φύγαμε για να μην χάσουμε και τα τελευταίο που μας είχε απομείνει. Αξιοπρέπεια, δύναμη.
Από τις εκλογές του 2009 που ο ‘αξιόπιστος’ πρωθυπουργός Γιώργος Ανδρέου Παπανδρέου, έλεγε «λεφτά υπάρχουν» άρχισε η κατηφόρα. Λέγοντας «λεφτά υπάρχουν» σίγουρα δεν εννοούσε για τον λαό, την παιδεία, την υγεία, την ανάπτυξη, τους μισθοσυντήρητους, τους συνταξιούχους. Αλλά για τις τσέπες τους.
Τις τσέπες των εφοπλιστών, των τοκογλύφων, των καινούριων αφεντάδων. Σκλάβοι, ξανά σκλάβοι. Το καταλαβαίνεις αυτό; Η Ελλάδα ξανά σε κατοχή. Μια κατοχή ύπουλη, κρυμμένη πίσω από μια δήθεν συνταγματική Δημοκρατία. Μια Δημοκρατία και ένα σύνταγμα που το ‘κάναν κουρελόχαρτο.
Η Ελλάδα που φώτισε όλο τον κόσμο, γέννησε την δημοκρατία, τώρα ήταν, είναι στο έλεος των αρπακτικών και των δοσίλογων.
Όχι ,οχι δεν το άντεχα να γίνω σκλάβος τους. Δεν αντέχαμε, άλλο την ψευτιά την υποκρισία, το ξεπούλημα των αξιών, των ανθρώπινων δικαιωμάτων μας.
Δεν άντεχα άλλο τους σωτήρες μου, τους ξεπουλημένους, δοσίλογους, πολιτικούς που δεν είχαν αφήσει τίποτα όρθιο στην Ελλάδα. Δεν άντεχα πια αυτοί οι ξεπουλημένοι να αποφασίζουν για την τύχη μου. Δεν άντεχα που μου είχαν στραγγίξει και την τελευταία μου ελπίδα . Δεν άντεχα που δεν μου επέτρεπαν πια να ονειρευτώ.
Αυτό που με εξοργίζει περισσότερο από όλα είναι ότι αυτοί οι ξεπουλημένοι, είναι οι δήθεν επαναστάτες της γενιάς του πολυτεχνείου το 1974. Αυτοί με τα ζιβάγκα, τα ξεθωριασμένα τζιν, την άδεια τσέπη …που υποτίθεται είχαν όραμα για τη Ελλάδα, την Δημοκρατία, τις αξίες, τον λαό.
Μόλις τα ζιβάγκα γίνανε κουστούμια και γέμισαν οι τσέπες με κλεμμένα φράγκα οι δήθεν ονειροπόλοι επαναστάτες εξαφανίστηκαν. Έφαγαν, έφαγαν, τρώνε, τρώνε. Ακόμη να χορτάσουν. Άραγε έπεσε η χούντα το 1974;
Αναρωτιέμαι… με κάτι τέτοιους έπεσε… ; Και πως έγινε; Γιατί; Πως; Δεν το καταλάβαμε; Βολευτήκαμε, κάποιοι συναλλάχτηκαν, κάποιοι αδιαφορήσαμε, κάποιοι είμαστε απών. Έτσι αφήσαμε το θεριό και θέριεψε και τώρα μας έπνιξε.
Ο αγώνας της ζωής και του δικαίου μας θέλει συνέχεια στις επάλξεις . . “Επανάσταση σημαίνει ότι κάθε στιγμή πρέπει να στέκεσαι άγρυπνος, Οι περισσότεροι από εμάς, από τις αγωνιστικές επάλξεις, τα τελευταία τριάντα χρόνια μετακομίσαμε στους καναπέδες, στις καφετερίες, στα λαιφ σταιλ, στα κόμματα μαντριά.
Το χειρότερο από όλα καθηλωθήκαμε μπροστά από μια οθόνη όπου μας έλεγξε την κάθε σκέψη μας. Ο καθένας για πάρτη του φιλέ μου. Δεν λέω υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις. Είναι πολλοί αυτοί που αγωνίζονται για ιδανικά, άξιες, δικαιώματα. Το έζησα δυο ολόκληρα χρόνια. Στiς πλατείες, στις γειτονιές, στα συσσίτια.
Το Σύνταγμα. Το είδα στα μάτια των νέων παιδιών που πρότασσαν τα στήθια τους μπροστά στα Εγκληματικά Μ.Α.Τ . Δεν φτάναμε όμως. Ήμασταν, είμαστε λίγοι . Θέλει πολύ αγώνα ακόμη το «εγώ να γίνει εμείς». Να ξεχωθούμε ξανά στους δρόμους. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ σαν ποτάμι ορμητικό. Να καθαρίσουμε όλο αυτό το έλος που έχει απλωθεί πάνω από την χώρα μας.
Θέλει δουλειά πολύ, να ξανάβγει ο ήλιος στην Ελλάδα. Είμαι όμως σίγουρη ότι θα ξαναβγεί.
Καλή λευτεριά Ελλάδα μου.
