Μέσα από ένα ακόμα κείμενό της η Νίκη Λατινάκη, μια Χανιώτισσα που πλέον έχει ξενιτευθεί στην Αγγλία, η μάνα και η μετανάστρια που τα έβαλε με τον πρωθυπουργό της χώρας που χαρακτήρισε τα παιδιά “θρασίμια”, θυμάται τις εμπειρίες της από το διήμερο 29 – 30 Ιουνίου 2011, σήμερα, λίγες ημέρες πριν την επέτειο της 17 Νοέμβρη, για να καταλήξει, όπως και η Ιωάννα, η μαθήτρια της “Ανατροπής” ότι: Η Χούντα δεν τελείωσε το ’73. Διαβάστε την μαρτυρία της.
…Έχω μαρμαρώσει λίγο πιο κάτω από το σιντριβάνι της κάτω πλατείας.
Γύρω στις τέσσερις το απόγευμα ….
Ο χρόνος, η ώρα δεν έχουν καμία σημασία για μας .. ευτυχώς τα παιδιά έχουν ανάψει φωτιές, για να απωθούν κάπως τα χημικά.
Είναι όμως τόσα πολλά ….
– “Δεν τρέχουμε. Δεν πανικοβαλλόμαστε. Ήρεμα”, φωνάζουν τα μεγάφωνα .
(Οι γιατροί σε απόγνωση εκλιπαρούν τους αστυνομικούς να σταματήσουν τη ρίψη χημικών.)
– “Σταματήστε θα έχουμε νεκρούς”, ούρλιαζαν με απόγνωση.
Φωνή εν τη ερήμω…
Οι τραυματίες ερχόταν ο ένας μετά τον άλλον. Αίματα παντού, βογγητά.
Όσοι και αν τρέχαμε ήταν αδύνατον να προλάβουμε. ΠΑΝΙΚΟΣ.
Τα πρόσωπα των γιατρών αλλοιωμένα από την αγωνία και την υπερ-προσπάθεια.
Δυο γυναίκες γιατροί έχουν σηκώσει τη σημαία του Ερυθρού Σταυρού. Φωνάζουν στους αστυνομικούς Μ.Α.Τ να απομακρυνθούν διότι ήταν ιατρείο και υπήρχαν μέσα τραυματίες.
Τα Μ.Α.Τ/ όλο και πλησιάζουν σαν τροπική καταιγίδα… Μας περικυκλώνουν.
Οι γιατροί προτάσσουν τα στήθη τους να προστατέψουν τους τραυματίες εμάς. ΟΛΟΥΣ.
Αυτοί ανελέητοι, αδίστακτοι, ΚΤΗΝΗ!!!!!!
ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΙΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΥΘΡΟΥ ΤΑ ΣΠΑΝΕ ΟΛΑ ΧΤΥΠΟΥΝ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ. ΜΑΣ ΨΕΚΑΖΟΥΝ ΕΥΘΕΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ
Καίγομαι! Χτυπιέμαι, με πιάνει πανικός. Η ασφυξία είναι διαφορετική από τη προηγούμενες φορές.
Ξαφνικά νιώθω στα πόδια μου κάτι να με καίει: δεν κατάλαβα τίποτα. Τελευταία σκέψη. Τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Πέθανα;
Νιώθω καθαρό αέρα να μπαίνει στα πνευμόνια μου. Κάποιος έσκισε το πουκάμισό μου. Σκιές από πάνω μου. Το δέρμα μου καιγόταν. Ακουστικά στο στήθος μου, μηχάνημα στα χέρια μου. Συνερχόμουν: δεν πέθανα! Αλλά τι έγινε; Που ήμουν;
Κοιτάζω γύρω μου, τα ράντσα γεμάτα τραυματίες, οι καρέκλες γεμάτες ανθρώπους που δε μπορούσαν να αναπνεύσουν. Κατάλαβα οτι με είχαν μεταφέρει στα πρόχειρα ιατρεία του ερυθρού σταυρού, που είχαν στήσει μέσα στο μετρό.
Συνήλθα, σηκώθηκα σαστισμένη, τσιμπήθηκα μήπως ονειρευόμουν, μήπως ζούσα έναν εφιάλτη. Δυστυχώς ήμουν ξύπνια κι ο εφιάλτης μου ήταν ολοζώντανος. Αυτή ήταν η καινούργια τάξη πραγμάτων. Η καινούργια κοινοβουλευτική σοσιαλιστική δημοκρατία του ΠΑΣΟΚ. «ή υποτάσεσαι ή θα σε ψεκάζω με ληγμένα χημικά, θα σε μαστιγώνω, θα σου ανοίγω το κεφάλι, θα σε καίω και θα σε φυλακίζω».
Βγήκα από το ιατρείο του Ερυθρού Σταυρού. Κοίταξα τον κόσμο να μη μπορεί να αναπνεύσει, αλλά εκεί ενωμένος, μαχητικός, αλληλέγγυος.
Κάποιος με αγκάλιασε: «κυρία μου, πως νιώθετε;» τον έχασα μέσα στο πλήθος. Κάποιοι κρατούσαν άλλους τραυματίες και τους μετέφεραν στα ιατρεία. Παραμέρισα.
Το παιδί που κρατούσαν ήταν γεμάτο αίματα κι αναίσθητο, παναγιά μου βοήθα. «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι, ακούγεται γύρω μου. Ανοίξτε, ανοίξτε, έκλεινε η πόρτα, ξανά έξω άλλοι, μετέφεραν άλλους τραυματίες, ηλικιωμένους γυναίκες, παπάδες, παιδιά. Τα δικά μας παιδιά!
Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Τα έπνιξα: δεν είχα το δικαίωμα να τα αφήσω να τρέξουν! Στύλωσα το κορμί μου, έτρεξα κι ανέβηκα τα σκαλάκια του μετρό του Συντάγματος. Χάθηκα μέσα στον κόσμο.
Οι κρητικοί είχαμε χαθεί, αλλά δεν είχε σημασία: όλοι είμαστε ΕΝΑ. Ξανά μουσική, συνθήματα, τραγούδια. Μάλοξ, μάσκες. Είχα συνηθίσει πια το κάψιμο, μου ήταν γνώριμο πλέον: το αγνόησα!
Ξανα λιποθύμησα, ξανά οξυγόνο, ξανά οι ίδιες εικόνες, ξανά όμως έξω. Όλοι μαζί, κανείς δεν έφευγε, όλοι είμασταν εκεί.
Στις 4:30 περίπου το απόγευμα της πρώτης μέρας, άρχισαν τα ΜΑΤ να μας ωθούν προς την πάνω πλατεία. Όταν πήγαμε να ανεβούμε τα σκαλιά εμφανίστηκαν κι άλλοι ματατζήδες. Αδιέξοδο. Τρέχουμε όλοι στο μετρό. Μας ψεκάζουν απ’ ευθείας πάνω μας. Καιγόμαστε παντού!!! …_
“ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ, ΔΕΝ ΤΡΕΧΟΥΜΕ”, φώναζαν από τα μεγάφωνα.
Μας ψεκάζουν από πολύ μικρή απόσταση, ευθείας πάνω μας.
Καιγόμαστε πνιγόμαστε ο πόνος αφόρητος παντού!!!
ΠΑΝΙΚΟΣ.
Κάποιοι προσπαθούν να προφυλάξουν τους πανικόβλητους ειρηνικούς διαδυλωτες να μη ποδοπατηθούν στα σκαλιά του μετρό .
Άνθρωποι ΑΛΛΟΦΡΟΝΕΣ άλλοι πεσμένοι σφάδαζαν …
Τρέχουμε μαζί με άλλους κατευθείαν στο ιατρείο ……
Σκοτάδι ξανα!
..Λες να έκλεισαν τα φωτά; ..
Ναι έκλεισαν τον διακόπτη της δημοκρατίας της ελευθερίας της ανεξαρτησίας !
Ναι Είχαν ανοίξει τα σκοτεινα κελια της ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ ΜΑΣ!
Ο κόσμος μένει μέσα στο Μετρό .
Κατεβαίνουμε στα κάτω πατώματα για να αναπνεύσουμε .Πράγμα δύσκολο .
Καπνοί και μέσα στο μετρό.Ο κοσμος βήχει κρουβετε
Παίρνω τον άντρα μου τηλέφωνο:
-Αντρέα, τι δείχνουν τα κανάλια;
-Τίποτα… ποδόσφαιρο , διαφημίσεις! Είμαστε στην αγορά και βλέπουμε από το ιντερνέτ.Τι γίνετε;