Στο βωμό των πολιτικών σκοπιμοτήτων η λεηλασία των Χανίων εις βάρος των πολιτών συνεχίζεται. Είναι εμφανές πλέον, με την προσφυγή του Δικηγορικού Συλλόγου Χανίων στο Σ.τ.Ε. για το Εφετείο πως επικράτησε μια αντίληψη συντεχνιακή, με σκοπό να προασπιστούν τα «επαγγελματικά και ηθικά συμφέροντα των μελών του Συλλόγου».
Ο συνετισμός των δικηγόρων των Χανίων έρχεται μάλιστα, μέσα από επιχειρήματα που αποδέχονται τη λογική της οικονομικής αναγκαιότητας λιτότητας σε καιρούς Μνημονίου. Στην προσφυγή τους αναφέρουν ότι από το Υπουργείο Δικαιοσύνης και από τον Άρειο Πάγο: «δεν εκτιμήθηκε η δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας που επιβάλλει τον περιορισμό των κρατικών δαπανών και των κρατικών υπηρεσιών… και δόθηκε το “πράσινο φως” για την ίδρυση νέου Εφετείου στην Κρήτη, παρά το γεγονός ότι επιβαρύνθηκε ο κρατικός προϋπολογισμός»
Η «στροφή» που πραγματοποίησαν οι δικηγόροι των Χανίων ίσως να έχει μία βάση. Ίσως έχουν υπάρξει κάποιες υποσχέσεις εκ μέρους των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, τις οποίες δε γνωρίζουμε και δε θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε. Αναμφίβολα πάντως, η θέση που τηρεί σήμερα ο Δικηγορικός Σύλλογος Χανίων ταυτίζεται με τη στάση των βουλευτών του νομού Χανίων.
Γίνεται λοιπόν εμφανές: οι του Δικηγορικού Συλλόγου βοηθούν στο να βγουν από τη δύσκολη θέση κάποιων υπογραφών σε κάποια χαρτιά που ονομάστηκαν «Πρωτόκολλο Τιμής» τους βουλευτές και τους φορείς του νομού. Άλλωστε, στην προσφυγή τους στο Σ.τ.Ε. συντάσσονται με την προσπάθεια να μην επιβαρυνθεί επιπλέον ο κρατικός προϋπολογισμός. Ο πολιτικός ρεαλισμός, εδώ, συμβαδίζει με τη συντεχνιακή αντίληψη της διεκδίκησης.
Είναι το Μνημόνιο, λοιπόν, που καταδικάζει το νομό Χανίων; Ή ο πολιτικός ρεαλισμός και οι συντεχνιακές αντιλήψεις μας οδηγήσανε στο Μνημόνιο και στην καταδίκη του νομού Χανίων; Η έλλειψη αγωνιστικότητας;
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι, ακόμα και με τη μορφή των επιχειρημάτων που χρησιμοποιούν στην προσφυγή τους οι του Δικηγορικού Συλλόγου Χανίων, στέκονται απέναντι στα δίκαια αιτήματα των πολιτών των Χανίων αλλά και της Ελλάδας, αναφορικά με τις περικοπές που πραγματοποιούνται και που έχουν κόστος βαρύ. Ακόμα και σε ανθρώπινες ζωές.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Μονάδας Νεογνών στα Χανιά αλλά και αυτή η πιο πρόσφατη με την Ακτινολογική Πτέρυγα για τον καρκίνο που δε λειτουργεί στα Χανιά στο Νοσοκομείο Χανίων. Εδώ, το να είσαι πολίτης δεύτερης κατηγορίας κοστίζει σε ανθρώπινες ζωές.
Το Μνημόνιο είναι νομιμοποιημένο, τα αιτήματα και οι αγώνες των πολιτών, όχι. Προπαντώς, όχι αγώνες, λένε τώρα. Και η Επιτροπή Φορέων του νομού Χανίων που θα μπορούσε να διεκδικήσει αγωνιστικά το στόχο της ισονομίας και της εμπέδωσης του συγκρητισμού όσο γρήγορα επανήλθε στην επιφάνεια ως πρόταση, τόσο γρήγορα λησμονήθηκε.
Το αίσθημα ισονομίας και δικαίου έχει προ πολλού παραβιαστεί. Το γεγονός πως αυτό συμβαίνει σε μία περίοδο ανωμαλίας, όπου η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του τόπου τελεί υπό την κηδεμονία Συμφωνιών για τις οποίες ο ελληνικός λαός δε ρωτήθηκε κι ούτε βεβαίως ψήφισε το κόμμα που σήμερα κυβερνά για να τις υπογράψει, δημιουργεί ένα έντονο αίσθημα αμφισβήτησης της λογικής πίσω από τις αποφάσεις της κυβέρνησης. Κατά πόσο, δηλαδή, λειτουργεί αξιοκρατικά. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της αποψίλωσης του νομού Χανίων.
Όπως είχε καταγγελθεί από μέλη του Δικηγορικού Συλλόγου Χανίων, η κυβέρνηση και ο κ. Παπανδρέου λειτούργησε πελατειακά αναφορικά με τις διεκδικήσεις του νομού Ηρακλείου. Στα πλαίσια της διασφάλισης της πρωτοκαθεδρίας μέσω εξυπηρέτησης συμφερόντων που θα επιφέρουν μεγαλύτερα εκλογικά οφέλη ο κ. Παπανδρέου έδωσε υποσχέσεις. Και ξέρετε, ο νομός Ηρακλείου έχει πολλούς ψηφοφόρους.
Από την άλλη, η στάση των βουλευτών του νομού τελεί και αυτή υπό αμφισβήτηση. Απέναντι στην αγωνιστική διάθεση για διεκδίκηση που θα μπορούσε να τους φέρει σε σύγκρουση με την κυβέρνηση του Μνημονίου, επιλέγουν αυτή του «ναι μεν, αλλά».
Έτσι αναγνωρίζεται το δίκαιο του αιτήματος κάθε φορά μεμονωμένα – έτσι ώστε να μη δυσαρεστηθούν και οι ψηφοφόροι από την έλλειψη διεκδίκησης – αλλά η διεκδίκηση, η επιθυμία τους είναι να πραγματοποιηθεί σε όρια που δε θα τους φέρουν σε σύγκρουση με την κυβέρνηση. Κρατούν «χαμηλά τους τόνους». Με χλιαρές αντιδράσεις ή σιωπή.
Το ίδιο και ακόμα παραπάνω μπορεί να ειπωθεί για τον κ. Μαρκογιαννάκη. Ο οποίος, δίχως να είναι βουλευτής της κυβέρνησης θα μπορούσε με μια ενδεχόμενη παραίτησή του – και είχε απειλήσει πολλές φορές με ενδεχόμενη παραίτηση που άλλωστε επέβαλλε το «πρωτόκολλο τιμής» – να δημιουργήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις οι οποίες αναπόφευκτα θα έφερναν προ των ευθυνών τους, τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.
Μάλιστα αφού και ο κ. Βολουδάκης ως επιλαχών είχε υποσχεθεί πως θα τηρούσε και αυτός το «πρωτόκολλο τιμής» δεν υπήρχε λόγος για να μην προχωρήσει σε αυτή την κίνηση. Όμως, δεν το έπραξε.
Κατόρθωσε με αυτό τον τρόπο ο κ. Μαρκογιαννάκης να περάσει από τη θέση του προσβεβλημένου κι απατημένου σύζυγου σε αυτή του «συναινώ δια της σιωπής». Για ποιο λόγο; Η κα. Μπακογιάννη δίνει την απάντηση: « Δεν μου αρέσει να κλαίω πάνω από το χυμένο γάλα. Είναι σαφές ότι οι αποφάσεις ελήφθησαν»
Το χυμένο γάλα είναι τα λεηλατημένα Χανιά, αλλά ένοχοι είναι οι «απατημένοι και προσβεβλημένοι» Χανιώτες, αφού η λεηλασία είναι πταίσμα μπροστά στην Κρήτη που είναι ενιαία. Η λεηλασία έγινε ενδοοικογενειακά:
«Δεν πιστεύω ότι μπορούμε εμείς στην Κρήτη να αντέξουμε τη λογική ότι μπορούμε να σκοτωνόμαστε μεταξύ Χανιών και Ηράκλειου. Η Κρήτη είναι ενιαία και έχουμε υποχρέωση να την στηρίξουμε καθολικά».
Η κα. Μπακογιάννη, λοιπόν, υπέρ του συγκρητισμού; Την ίδια στιγμή που συντελείται μία τρομακτική αποψίλωση του νομού Χανίων από υπηρεσίες; Μα ακόμα παραπάνω, μπορεί ο συγκρητισμός να αποτελεί η δικαιολογία για τη λεηλασία ενός νομού; Διχάζει όποιος λέει το εμφανές, πως εδώ συμβαίνει μια λεηλασία;
Δεν είμαι αφελής. Είναι προφανές, όπως εξηγεί και η εξαφάνιση του κ. Μαρκογιαννάκη, πως η κα. Μπακογιάννη τείνει χείρα βοηθείας προς την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ με σκοπό, βεβαίως, τη στήριξη του νεοϊδρυθέντος κόμματός της και ίσως μία πιθανή μελλοντική εκλογική-κυβερνητική συνεργασία. Ναι! Όλ’ αυτά σε καιρούς Μνημονίου συμβαίνουν. Σε περιόδους ανωμαλίας και κρίσης θεμελίων…
Το θέμα, επιμένω, δεν είναι το Εφετείο. Η αξιοπιστία του Εφετείου είχε πληγεί από τα απανωτά σκάνδαλα της εποχής του παραδικαστικού, ενώ οι ιστορικοί λόγοι αν και σημαντικοί, ωχριούσαν μπροστά στο αίτημα των Ηρακλειωτών για ισονομία στην απόδοση της δικαιοσύνης. Το θέμα είναι αν πάρθηκε αυτή η απόφαση μετά από μελέτη, αν συντρέχανε πραγματικά οι λόγοι και αν θα βελτιωθεί πράγματι η απονομή της δικαιοσύνης με τη λειτουργία ενός δεύτερου Εφετείου Ανατολικής Κρήτης.
Η διεκδίκηση για το Εφετείο θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Αν κι εφόσον έμπαινε σε ένα διαφορετικό πλαίσιο διεκδικητικό που θα έβαζε μπροστά το αίτημα του πολίτη για βελτίωση της απονομής της δικαιοσύνης, με πάταξη της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας, με ελάφρωση των κόστων για τον αδύναμο οικονομικά πολίτη.
Η διεκδίκηση για το Εφετείο θα μπορούσε να είναι διαφορετική αν κι εφόσον ήταν στα πλαίσια γενικότερων διεκδικήσεων για την ισονομία και τη δικαιοσύνη. Γιατί υπάρχουν ζητήματα ισονομίας και απονομής δικαιοσύνης που βρίσκονται, πέρα από τα δικαστικά μέγαρα.
Το Εφετείο όμως, έστω κι έτσι, θα μπορούσε ν’ αποτελέσει μία «σπίθα» για μια φωτιά που δεν ήθελαν πολλοί παράγοντες. Σε αυτό συντέλεσε η υπογραφή του «Πρωτόκολλου Τιμής» προ καιρού από βουλευτές που δε γνωρίζανε και δε μπορούσαν να προβλέψουνε εκείνη την περίοδο πως σε μερικά χρόνια θα ζούσαμε μία τέτοια κρίση και πως αυτοί θα αποτελούνε μέλη ενός κόμματος που θα κυβερνούσε σε καιρούς Μνημονίου.
Σε μία τέτοια περίοδο όπως αυτή που ζούμε, απλά δεν έχουν το σθένος για να μπορέσουν να τιμήσουν τις υπογραφές τους. Κι οπότε, κι η πολιτική πρακτική τους, αφού δε μπορεί επ’ ουδενί να είναι αγωνιστική και διεκδικητική ούτε στο κατ’ ελάχιστον, οφείλει να είναι διαχειριστική για να περισώσουν ότι μπορούν από την εκλογική και κομματική τους πελατεία.
Περίεργο δεν είναι; Την περίοδο που όλοι μιλούν για αξιοκρατία και για τους πολίτες, για τον συγκρητισμό, να έχει τόση σημασία το κόμμα, τα πολιτικά παιχνίδια και η πελατεία: οι συντεχνίες;
Τα Χανιά και οι πολίτες των Χανίων – κυρίως οι πιο ανίσχυροι – καταδικάζονται στο βωμό των κομματικών και κυβερνητικών ισορροπίων. Έτσι όμως, όλο και παραπάνω οι πολιτικοί κυρίως των αστικών κομμάτων, αποδεικνύεται πως λειτουργούν ως άλλη μία συντεχνιακή ομάδα που προσπαθεί να προασπίσει τα συμφέροντά της και όχι ως οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του Χανιώτικου λαού.
Κι αυτό, βεβαίως, είναι ζήτημα δημοκρατικής λειτουργίας. Μιας που ήταν ήδη μειωμένης αξιοπιστίας και που επί εποχής Μνημονίου φαίνεται να δέχεται τα χαριστικά της κτυπήματα.
Αντιπρόσωποι λοιπόν, των κομμάτων τους, ή των πολιτών που τους ψήφισαν; Μάλλον το πρώτο. Στα Χανιά, αυτό είναι πλέον φανερό.
Ως εκ τούτου, κάθε λόγος περί συγκρητισμού και αξιοκρατίας εκμαυλώνεται και γίνεται χυδαίος στο βωμό του πολιτικού κυνισμού. Πολιτικός κυνισμός ο οποίος οι ισορροπίες που διαμορφώνει, λειτουργούν με το κριτήριο του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Και έτσι, η ισονομία και το αίσθημα δικαίου καταπατείται διπλά. Μία επειδή δεν ικανοποιείται και δεν πραγματώνεται, και μία δεύτερη φορά επειδή διαστρεβλώνεται το νόημα τους τόσο κατάφορα.
Όπως είπε και ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Ηρακλείου σε παλαιότερο άρθρο του για την αναγκαιότητα ίδρυσης Εφετείου Ανατολικής Κρήτης:
«Η ισονομία στην Κρήτη έχει από πολλού διαταραχθεί και το γνωρίζουν όλοι!»
Ας είναι τότε.
